Η κοινή γνώμη επιχειρεί μια νέα, απότομη, μεταστροφή των διαθέσεων και προτιμήσεών της. Στις εκλογές του Ιανουαρίου μια ευρεία πλειοψηφία πολιτών εμφανιζόταν πρόθυμη να δοκιμάσει τα όρια της σχέσης μεταξύ Ελλάδας και Ευρωπαϊκής Ενωσης.
Πράγματι, πάνω από το 55% των ψηφοφόρων επέλεξε ψηφοδέλτια που όχι μόνον είχαν στη σημαία τους τον «αντιμνημονιακό» αγώνα, αλλά συζητούσαν την έξοδο της χώρας από τη Ζώνη του Ευρώ.
Πριν από λίγες εβδομάδες, στο δημοψήφισμα με το οποίο κληθήκαμε να αποφασίσουμε αν προτιμούμε το πακέτο «Συμφωνία με Ευρώ» έναντι της προτεινόμενης τρέλας «Αλλη Συμφωνία ακόμη και χωρίς Ευρώ», έξι στους δέκα από όλους εμάς, έδωσαν το Ο.Κ. στη δεύτερη εκδοχή. Αυτό δημιούργησε την, ψεύτικη, πεποίθηση Λαφαζάνη-Ζωής Κ. και άλλων δραχμιστών ότι τόσο οι κάλπες του Γενάρη, όσο και η κάλπη του διλήμματος έδειξαν ότι υπάρχει «λαϊκό ρεύμα» για μια «άλλη Ελλάδα».
Αυτή τη στιγμή γνωρίζουμε ότι το μεγαλύτερο μέρος των πολιτών έχει μεταστραφεί. Με δυσκολία αθροίζονται σε 18-20% όσοι προτίθενται να ψηφίσουν κόμματα που επιμένουν να θεωρούν πως η λύση στα προβλήματα της χώρας βρίσκεται εκτός ευρώ. Ακόμη και η Χρυσή Αυγή τα έχει γυρίσει λέγοντας ότι «εθνικό νόμισμα χωρίς ισχυρή εθνική οικονομία» δεν μπορεί να υπάρξει, μια απολύτως ορθολογική άποψη, πολύ «σοβαρότερη» εκείνης που υπεστήριζαν μέχρι πριν λίγους μήνες. Ακόμη και ο κ. Κουτσούμπας πρόσεξε στις διατυπώσεις του. Το σημαντικό είναι να χτυπηθούν τα μονοπώλια και αυτό δεν είναι θέμα νομίσματος, λέγει ο γ.γ. του ΚΚΕ.
Η μεγάλη πλειονότητα των πολιτών έχει απογοητευτεί. Διαπίστωσε ότι αυτό που πίστευε δεν είχε ρεαλιστική υπόσταση. Η σύγκρουση με την Ευρώπη ήταν περισσότερο μια άσκηση αυτοκτονίας και λιγότερο μια επίθεση στην καρδιά της αντίδρασης.
Ο πολίτης που τον Ιανουάριο εμπιστεύτηκε όλους εκείνους που διαβεβαίωναν σε κάθε τόνο ότι γνωρίζουν τον τρόπο να ξεπεραστούν τα μνημόνια, να απαλλαγούμε από το βάρος των χρεών και τελικά να κατατροπώσουμε τον…νεοφιλελευθερισμό των αντιδραστικών τύπου Σόιμπλε, υποχρεώνεται τώρα να επιστρέψει στον ρεαλισμό της πραγματικής ζωής.
Η επιστροφή του ρεαλισμού στην καθημερινότητα του πολίτη καθιστά τα πράγματα ακόμη δυσκολότερα για τους πολιτικούς. Οποιος κι αν κληθεί να έχει τον πρώτο λόγο και το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης στην επόμενη διακυβέρνηση, θα πρέπει να βρει πρακτικές, αποτελεσματικές και κοινωνικώς ισορροπημένες λύσεις σε όλα τα μεγάλα εκκρεμή ζητήματα.
Οι απαντήσεις δεν βρίσκονται στο τρίτο μνημόνιο, το οποίο θέτει τον στόχο και τη γενική κατεύθυνση. Τις απαντήσεις πρέπει να τις διαθέτει ο πολιτικός που θα βρεθεί στη θέση του υπουργού. Αυτό είναι το βασικό κριτήριο για τη μεθαυριανή ψήφο.