Ψηφοφόροι και μη της Νέας Δημοκρατίας αναρωτιούνται αν οι τέσσερις υποψήφιοι για την προεδρία του κόμματος εκπροσωπούν ισάριθμες τάσεις και αν οι τάσεις αυτές είναι και οι μόνες ή, έστω, οι κυρίαρχες μέσα στο μεγάλο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Επιπλέον, υπάρχουν εκείνοι που θεωρούν σφάλμα την επίσπευση των εκλογών για νέο πρόεδρο στη Νέα Δημοκρατία αυτήν τη χρονική συγκυρία, που η χώρα έχει ανάγκη από συγκροτημένη και υπεύθυνη αντιπολίτευση. Ο ΣΥΡΙΖΑ χρειάζεται παρακολούθηση και σφυροκόπημα. Οι εσωτερικές διαμάχες της Νέας Δημοκρατίας εξυπηρετούν την απόσπαση της προσοχής, που θα έπρεπε να είναι απολύτως εστιασμένη στο κυβερνητικό έργο, όποιο κι αν είναι αυτό.
Ωστόσο, η Νέα Δημοκρατία εδώ και χρόνια έχει ανάγκη ανασύνταξη. Και αυτό φαίνεται όχι μόνο από τη συμπεριφορά του εκλογικού σώματος αλλά και από τη γενικότερη τάση αναπροσαρμογής όλων σχεδόν των κομμάτων. Ο ΣΥΡΙΖΑ γίνεται καθεστωτικός και η Νέα Δημοκρατία μένει με μια τεράστια ευθύνη. Μπορεί να την αναλάβει;
Θεωρητικά, θα περίμενε κανείς ότι με την απουσία άλλου μεγάλου πόλου δεξιά του ΣΥΡΙΖΑ, η Νέα Δημοκρατία θα είχε συσπειρωτική ικανότητα πέραν των ορίων της. Αυτό φυσικά δεν συμβαίνει, καθώς ο ευρύτερος χώρος μοιάζει διαμελισμένος ανάμεσα σε όσους αναζητούν «πρόσωπο» με ηγετικά χαρακτηριστικά και όσους αναζητούν από τη βάση ανασυγκρότηση ιδεολογικού στίγματος και κοινωνικού οράματος. Είναι αμιγώς δεξιό κόμμα η Νέα Δημοκρατία; Και αν είναι και εφόσον υπερασπιστεί το γενετικό υλικό της –με απόσταση από τη λαϊκή δεξιά–, είναι σε θέση άραγε να προσελκύσει ψηφοφόρους που δεν αυτοπροσδιορίζονται δεξιοί;
Είναι ίσως μια ευκαιρία να δούμε αν και κατά πόσον η ελληνική κοινωνία μπορεί να ανταποκριθεί στο μείζον. Και αυτό είναι το μεγάλο κάδρο και η κατεύθυνση που πρέπει να πάρει η οικονομία και κατά συνέπεια η χώρα. Το μείζον είναι η δημιουργία θέσεων εργασίας και η δυνατότητα παραγωγής πλούτου. Αυτό προέχει και όλα τα άλλα έπονται. Η Νέα Δημοκρατία πρέπει να δείξει στους πολίτες ότι και εκείνη βλέπει το μεγάλο κάδρο και την έξοδο από τη φτώχεια και την παρακμή. Σημασία έχει η απαγκίστρωση από την αντίληψη του περιθωρίου και του αυτοοικτιρμού. Κάποιος πρέπει να απελευθερώσει την κοινωνία.