Ο πόλεμος, με επιχειρήματα από την Τρίτη Διεθνή, κατά της ιδιωτικής εκπαίδευσης από τη μία. Η αποπομπή και η καταδίκη της κ. Σαββαΐδου από την άλλη, μαζί και ο διορισμός του κ. Παππά σε ρόλο κήνσορα της ραδιοτηλεοπτικής ελευθερίας, έγιναν ενώ ο πρόεδρος Ολάντ, απολαμβάνοντας γαλλικά τραγούδια στο Γκάζι, διαβεβαίωνε τον Λάκη Λαζόπουλο πως θα συνεχίσει να απλώνει την προστατευτική του ευρωπαϊκή σκιά στην ελληνική δημοκρατία. Πολλά γράφτηκαν για τη συμπεριφορά καφενείου που επέδειξε στις επίσημες στιγμές η κυβέρνηση και για τη νευρική χαλαρότητα η οποία ταλάνισε τον κ. Τσίπρα κατά την ανάκρουση των εθνικών ύμνων. Να προσθέσω απλώς κάτι που σημειολογικά έχει τη σημασία του. Στη Μόσχα και στο Βερολίνο ο πρωθυπουργός στεκόταν κλαρίνο. Στην Αθήνα, όμως, απελευθερώθηκε η ψυχή του καταληψία που δεν δέχεται να ταπεινωθεί σε στάση προσοχής. Είναι ζήτημα αξιοπρέπειας.
Η χρονική σύμπτωση των γεγονότων μπορεί να είναι συμπτωματική. Δεν παύει όμως να είναι σημαδιακή. Οπως και η διαφορά στη συμπεριφορά του κ. Τσίπρα ανάμεσα στη Μόσχα, στο Βερολίνο και στην Αθήνα δεν δηλοί μόνον τον υποπολιτισμένο επαρχιωτισμό του υπερήφανου Ελληνος, ο οποίος «έξω» συμπεριφέρεται με σχετική ευπρέπεια επειδή φοβάται μη φάει καμιά σφαλιάρα, «μέσα» όμως βρίσκει τον υπέροχο εαυτό του και με απλωμένη την αρίδα παραγγέλλει φρέντο. Ολα αυτά, αν συνδυασθούν, συνιστούν πολιτικό πρόγραμμα, το μόνο που κρατάει τη συνοχή της κυβέρνησης. Ο Λάκης Λαζόπουλος διαβεβαίωσε υποθέτω τον κ. Ολάντ πως σε αντάλλαγμα της προστασίας του, η κυβέρνησή του θα τηρήσει τις συμφωνίες, η χώρα δηλαδή θα κάνει ό,τι μπορεί για να παραμείνει στην Ευρωζώνη, όμως για όλα τα υπόλοιπα, τα «δικά» μας, η κυβέρνησή του διατηρεί τη διακριτική ευχέρεια των επιλογών της.
Δεν είναι τυχαίο ότι και η επιβολή Φουπουά στην ιδιωτική εκπαίδευση και η πολιτική χειραγώγηση του ραδιοτηλεοπτικού τοπίου και της Γενικής Γραμματείας Εσόδων αποφασίζονται κατά παράβασιν αρχών και κανόνων της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Τρεις κινήσεις οι οποίες απομακρύνουν ακόμη περισσότερο τη χώρα μας από την ευρωπαϊκή πραγματικότητα. Θα μου πείτε για τον μέσο συμπατριώτη μας η «ευρωπαϊκή πραγματικότητα» είναι ένα γραφειοκρατικό νεφέλωμα, το οποίο συγκεκριμενοποιείται στο ευρώ και μας καταπιέζει με το χρέος.
Αν κάποιος εθισμένος στο σκυλάδικο υποχρεωθεί να ακούσει την τετραλογία του Βάγκνερ στο Μπαϊρόιτ χωρίς να μπορέσει να σπάσει πιάτα ή να ρίξει ζεϊμπεκιά, θα πάθει παράκρουση. Στην πολιτισμική μας έκπτωση στηρίζεται και η εν λόγω πολιτική. Παράλληλα με την επώδυνη εξυπηρέτηση του χρέους η κυβέρνηση θα παίρνει μέτρα που θα μας απομακρύνουν όλο και περισσότερο από τον ευρωπαϊκό πολιτισμό. Μια συνεχής διολίσθηση προς τη βαρβαρότητα α λα Γκρέκα, γιατί ιστορικά η απομόνωσή μας πάντα βαρβαρότητα έφερνε. Ωσπου στο τέλος το μόνο που θα μας συνδέει με τον πολιτισμό θα είναι η διαχείριση του μεταναστευτικού.
Μεταναστευτικό, γιατί οι πρόσφυγες θα τρέχουν προς τα εκεί που κυβερνούν οι νόμοι και όχι οι άνθρωποι, όπως είχε πει η Χάνα Αρεντ όταν έφυγε από τη Γερμανία για την Αμερική. Στον μεσοπόλεμο εννοείται.