Η χώρα στέκεται πάνω σε γυάλινα πόδια. Οχι σήμερα. Εδώ και πολλά χρόνια. Οι πολιτικοί και τα κόμματα έπαιξαν επί πολλές δεκαετίες με τους θεσμούς, γιατί έτσι τους βόλευε. Ανίκανοι αξιωματικοί έφτασαν σε κορυφαίες θέσεις γιατί ανήκαν σε έναν συγκεκριμένο πολιτικό χώρο. Το ίδιο συνέβη με ανώτατους δικαστές, με διοικητές νοσοκομείων και πολλούς άλλους. Το τεκμήριο της επάρκειας και του επαγγελματισμού παραμερίσθηκε βάναυσα.
Θυμάμαι ακόμη την ημέρα που συνάντησα έναν ανώτατο αξιωματικό, ο οποίος κατείχε μία κρίσιμη θέση στο επεισόδιο των Ιμίων. Οταν τον πίεσα λίγο παραπάνω βούρκωσε και μου είπε αφοπλιστικά «το ξέρω δεν έπρεπε ποτέ να έχω φτάσει σε αυτήν τη θέση, έτυχε επειδή ανήκα στο κόμμα». Δεν έχει μεγάλη σημασία ότι στη συγκεκριμένη περίπτωση ανήκε στο ΠΑΣΟΚ. Δυστυχώς έκαναν και άλλοι παρόμοια, πάντοτε με τη δικαιολογία ότι τα έκαναν και οι προηγούμενοι. Κατεβαίναμε έτσι τη σκάλα της μετριότητας και χαμηλώναμε τον πήχυ.
Ακούω σήμερα πολλούς που διαμαρτύρονται για τα όσα συμβαίνουν με τη σημερινή κυβέρνηση, η οποία μοιάζει να βιάζεται να αλώσει την τελευταία σπιθαμή κρατικής εξουσίας. Εχουν δίκιο. Το χαλί στρώθηκε όμως πιο πριν όταν διορίσθηκαν σε νευραλγικές θέσεις πάμπολλοι άσχετοι ή μέτριοι, με μοναδικό κριτήριο αυτό της «εμπιστοσύνης». Παίχθηκαν άγαρμπα και προφανή παιχνίδια και στη δικαιοσύνη και σε άλλους ευαίσθητους τομείς. Οταν το λεγόμενο αστικό καθεστώς συμπεριφέρεται με αυτό τον τρόπο δεν μπορεί κανείς να περιμένει κάτι καλύτερο από τη σημερινή κατάσταση… Ολα αυτά είναι διαπιστώσεις. Γεγονός είναι ότι η χώρα δεν θα ορθοποδήσει ποτέ αν δεν κοπεί ο ομφάλιος λώρος ανάμεσα στα κόμματα, πολιτικούς παράγοντες και τους θεσμούς, που πρέπει να λειτουργούν ανεξάρτητα και επαρκώς. Τη δημόσια διοίκηση τη διέλυσε μία φορά η χούντα διορίζοντας λοχαγούς ως γενικούς γραμματείς. Την αποτελείωσε ο αείμνηστος Κουτσόγιωργας τσακίζοντας τη ραχοκοκκαλιά των γενικών διευθυντών. Την ευνούχισαν πολλές άλλες κυβερνήσεις στη συνέχεια, με ελάχιστες εξαιρέσεις. Τώρα ζούμε το τελευταίο επεισόδιο της παρακμής των θεσμών, ορισμένοι εκ των οποίων εμφανίζουν συμπτώματα σήψης. Η Ιστορία θα γράψει, όμως, ότι αν η χώρα έμεινε όρθια τα δύσκολα χρόνια, το οφείλει σε μεγάλο βαθμό σε δημόσιους υπαλλήλους, δικαστικούς, αξιωματικούς, γιατρούς, οι οποίοι έκαναν το καθήκον τους με πολύ λίγα μέσα και εξαιρετικά μειωμένες αποδοχές.