Την ίδια στιγμή που κάποιοι λίγοι φοιτητές απειλούσαν τους διακεκριμένους Ελληνες πανεπιστημιακούς του εξωτερικού, που μετέχουν στο εκλεκτορικό σώμα του Πανεπιστημίου Αθηνών, μία ομάδα οκτώ φοιτητών της Νομικής Σχολής Αθηνών πανηγύριζε μια νέα διεθνή επιτυχία. Κέρδισε το πρώτο βραβείο σε διαγωνισμό διαιτησίας επί θεμάτων ξένων άμεσων επενδύσεων, που διοργανώθηκε στο King’s College του Λονδίνου από το Center for International Legal Studies (CILS). Πέρυσι, μία άλλη ομάδα κατέκτησε την πρώτη θέση στον Παγκόσμιο Γύρο του διαγωνισμού εικονικής δίκης ELSA Moot Court Competition κερδίζοντας στον τελικό την ομάδα του Πανεπιστημίου Harvard.
Μία τέτοια επιτυχία αποτελεί ένα δυνατό όπλο, τόσο επικοινωνιακά όσο και ουσιαστικά, για να απαντήσει κάποιος στα ρεζιλίκια που προκαλούν κάθε τόσο οι μικρές ομάδες κομματικών φοιτητών που αρνούνται την αξιολόγηση. Θα ήταν μία σοβαρή «επιθετική» ενέργεια εναντίον εκείνων που νομίζουν ότι το ΑΕΙ είναι τσιφλίκι τους για να αλωνίζουν κάνοντας τα μικροπολιτικά τους παιχνίδια.
Και όμως, οι καθηγητές αντιμετωπίζουν ανάλογα φαινόμενα, με ένα τρόπο φοβικό, πολύ κατώτερο των προσδοκιών που θα είχε κάποιος από ανθρώπους κύρους. «Δεν ξέρω τίποτα», «τα παραλέτε», ακούω μερικούς πανεπιστημιακούς που έχουν αναλάβει θέσεις ευθύνης στα ΑΕΙ. Την ίδια στιγμή βέβαια, πληροφορούμαι ότι ήδη σε διάφορα ΑΕΙ -και δη στο ΕΚΠΑ – μερικοί τιτλούχοι είναι στα όρια της παραίτησης, μην αντέχοντας -και δικαίως- τις συνεχείς αθλιότητες που προκαλούν τόσο φοιτητές όσο και εξωπανεπιστημιακοί παράγοντες (ας θυμηθούμε την κατάληψη της Νομικής το Πάσχα από αναρχικούς, οι οποίοι ουσιαστικά ήθελαν να κοντράρουν πολιτικά τη νεόφερτη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ).
Ενας λόγος που εξηγεί τη φοβική στάση των πανεπιστημιακών είναι η βία, με την οποία είναι πολύ πιθανό να «απαντήσουν» μικρές μειοψηφικές ομάδες κατά ενός καθηγητή που τις αμφισβητεί ανοιχτά. Βία όχι σωματική, αλλά λειτουργική. Δηλαδή, να του κάνουν τον βίο αβίωτο μέσα στο ίδρυμα. Ετσι οι καθηγητές προτιμούν -προβάλλοντας εύκολες δικαιολογίες- να κρατούν χαμηλούς τόνους σε ανάλογα περιστατικά, διαφυλάττοντας κατά ένα τρόπο και την αξιοπρέπειά τους.
Φυσικά, και οι πανεπιστημιακοί δεν είναι όλοι άγγελοι! Οι περισσότεροι είναι άξιοι, όμως έχουν διανύσει την ακαδημαϊκή τους διαδρομή μέσα στο ίδιο σύστημα που σήμερα καλούνται να… αντιπαλέψουν! Και υπάρχουν και θολά σημεία.
Για παράδειγμα, οι αξιολογητές που εκδιώχθησαν ρώτησαν γιατί το ίδρυμα διατηρεί Τμήματα που θα μπορούσαν να αποτελούν απλώς κατευθύνσεις, την ίδια στιγμή που το προσωπικό του συρρικνώνεται. Αντε τώρα να εξηγήσει κάποιος στα «αμερικανάκια», ότι στα ελληνικά ΑΕΙ μερικοί δημιούργησαν τμήματα για να έχουν το δικό τους «μαγαζί», όταν σήμερα οι ίδιοι έχουν καταφέρει να καταλάβουν ρόλους σε υψηλό θεσμικό επίπεδο δηλώνοντας μάλιστα πως επιτελούν μορφωτικό ρόλο. Τα γράφει αυτά η ιστορία των ΑΕΙ;