Οι τράπεζες σκοπεύουν να ζητήσουν από τους επενδυτές το σπουδαίο ποσό των 9 δισ. ευρώ, για να αντικαταστήσουν τα κεφάλαια που χάθηκαν τους τελευταίους μήνες! Μέχρις ότου εμφανιστούν οι απαιτήσεις της κοινής ευρωπαϊκής εποπτείας, δηλαδή της κ. Ντανιέλ Νουί, που αναφέρεται στον Μάριο Ντράγκι, ένα τόσο υψηλό ποσό θεωρείτο επικινδύνως αδύνατον να συγκεντρωθεί.
Η Τράπεζα Πειραιώς άνοιξε ήδη τα βιβλία εγγραφής για τους μετόχους της, παλαιούς και νεότερους και όταν μάθουμε πως τα κατάφερε θα μπορέσουμε καλύτερα να εκτιμήσουμε τη γενικότερη εικόνα. Η μεγαλύτερη μεταξύ των τεσσάρων συστημικών τραπεζών έχει το δυσκολότερο έργο, επειδή πήρε πάνω της την εκκαθάριση του συστήματος από τις ζημίες και τα λάθη διαχείρισης των προηγουμένων ετών. Οι Alpha Bank και Eurobank θα αναζητήσουν επίσης ένα μάξιμουμ φρέσκων κεφαλαίων. Σημειώνεται ότι ενώ η Alpha εμφανίζει σταθερά την καλύτερη εικόνα με το καλό σενάριο και η Eurobank επανήλθε με την καλύτερη θέση στο κακό σενάριο, η πραγματικότητα καθενός από τους δύο οργανισμούς είναι πολύ διαφορετική, είτε αφορά τα «κόκκινα» δάνεια των επιχειρηματιών, είτε τον χειρισμό των φορολογικών ζητημάτων.
Η Εθνική Τράπεζα, τέλος, είναι έτοιμη να βάλει στο τραπέζι το δυνατό της χαρτί, πουλώντας το σπουδαιότερο περιουσιακό στοιχείο με το οποίο την προίκισε το 2006 ο τότε διοικητής της Τάκης Αράπογλου όταν απέκτησε, παρά τις σφοδρές πολιτικές αντιδράσεις την τουρκική FinansBank. Αν οι προσπάθειες αυτές ευδοκιμήσουν, το μετοχικό κεφάλαιο και η διοίκηση των τραπεζών θα περάσουν κατά κύριο λόγο στον ιδιωτικό τομέα. Η συζήτηση για το ποιος θα έχει το «πάνω χέρι» στις τράπεζες και για τον ρόλο του κράτους στη λειτουργία του πιστωτικού συστήματος θα οδηγηθεί στο υποχρεωτικό συμπέρασμα: η επιλογή Τσίπρα να μείνει εντός Ευρωζώνης δεν επέτρεπε παρεκκλίσεις αντικαπιταλιστικού λαϊκισμού. Ευτυχώς! Σε αυτό το περιβάλλον είναι λογικό να αναρωτιέται κανείς σε τι ελπίζει η κυβέρνηση όταν εμφανίζει τα «κόκκινα» δάνεια ως την «κόκκινη» γραμμή της κυβερνητικής διαπραγμάτευσης. Το συμφέρον όλων και πρωτίστως του Δημοσίου είναι να απεμπλακούν όλα τα στεγαστικά δάνεια και όχι να κρατηθεί το μεγαλύτερο μέρος τους «εκτός ρύθμισης». Εξάλλου, για να συγκεντρωθούν τα κεφάλαια που ζητούν οι τράπεζες, πρέπει να υπάρχει η ελπίδα ότι η κανονική ροή της εξυπηρέτησης των δανείων θα συμπεριλάβει τουλάχιστον το 80% της εμπλοκής.
Ο σίγουρος τρόπος για να πετύχει η ανακεφαλαιοποίηση και να βγουν τα νοικοκυριά από την παγίδα χρέους στην οποία τους έριξαν η κρίση και οι πολιτικοί είναι να αφήσουν τη δουλειά στα χέρια των τραπεζών και των μετόχων τους, οι οποίοι έχουν πλέον τεράστιο συμφέρον να επιλύσουν το άγος των υπερχρεωμένων νοικοκυριών.