Περισσότερο από την οιαδήποτε «λύση» για την αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους, αυτό που πιέζει την κυβέρνηση είναι η εξεύρεση μιας νέας συμμαχίας με τον επιχειρηματικό τομέα. Δεν είναι το πιο εύκολο για μιαν αριστερά που συνηθίζει να υμνεί την κρατική παρέμβαση και να εχθρεύεται τον ρόλο του ιδιωτικού τομέα. Κυρίως στα λόγια και στις πολιτικές κορώνες. Γιατί, στην πράξη, το επιχειρηματικό κέρδος καθόλου δεν αποτελεί «ξένη» ιδέα στους φίλους και απλούς οπαδούς του κ. Τσίπρα.
Σε κάθε περίπτωση, μαζί με την αλλαγή στις παραμέτρους του συνταξιοδοτικού συστήματος, τη συμφωνία για τον χειρισμό των «κόκκινων» δανείων εντός της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών, οι δύο μεγάλες εκκρεμότητες για να προχωρήσει η πρώτη αξιολόγηση, η κυβέρνηση αναζητεί ήδη τη νέα επιχειρηματικότητα.
Εξάλλου, αν δεν επιλύσει αυτό το μεγάλο πρόβλημα, που αντιμετωπίζουν όλες οι «αριστερές» κυβερνήσεις, ο κ. Τσίπρας δεν θα καταφέρει τίποτε στο μόνο μέτωπο που μετρά για τον ψηφοφόρο όταν βρίσκεται μπροστά στην κάλπη: τη βελτίωση του διαθέσιμου εισοδήματος. Είναι στοιχειώδες ότι ένα καλύτερο εισόδημα σημαίνει αύξηση της κερδοφορίας των επιχειρήσεων και, ταυτοχρόνως, διεύρυνση των ευκαιριών στην αγορά εργασίας.
Ούτε τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, ούτε το κράτος, ούτε οι Ευρωπαίοι τεχνοκράτες, ούτε οι «δικοί μας» συνδικαλιστές, ούτε οι «φίλα προσκείμενοι επιχειρηματίες» μπορούν να επιτύχουν το σωστό αποτέλεσμα.
Χρειάζεται αλλαγή του κλίματος σε ό,τι αφορά την επιχειρηματική πρωτοβουλία. Η επίτευξη του σχετικού στόχου είναι ευκολότερη απ’ όσο νομίζει κανείς αν απομονώσει το βλέμμα του στις ανόητες ακροβασίες ορισμένων στελεχών του κυβερνητικού χώρου.
Κύρια προϋπόθεση για την αλλαγή του επιχειρηματικού κλίματος είναι να επιδείξει η κυβέρνηση, ταυτοχρόνως, δύο αρετές: ότι, πρώτον, ευνοεί την απομάκρυνση από την αγορά όσων επιχειρηματιών έχουν αποτύχει και, δεύτερον, ότι υποστηρίζει εκείνους που πετυχαίνουν επειδή βάζουν νέο χρήμα στην επένδυσή τους, πληρώνουν δάνεια, φόρους και εισφορές και δεν φοβούνται να συνεργαστούν με άλλους κεφαλαιούχους.
Μπορεί να ακούγεται κάπως «θεωρητικό» αλλά είναι εξαιρετικά πρακτικό. Οπως έδειξε και ο πρόσφατος έλεγχος στα δάνεια των τραπεζών, που διενήργησε η εποπτεία της ΕΚΤ, τα προβληματικά δάνεια των επιχειρήσεων ανέρχονται σε 5,3 δισ. από τα οποία 2,4 δισ. θεωρήθηκαν «μη βιώσιμα». Πρόκειται για επιχειρήσεις που δεν πληρώνουν κανέναν και χρωστούν σε όλους. Οι επιχειρήσεις αυτές πρέπει να εκκαθαριστούν τάχιστα, και οι τράπεζες μπορούν να το κάνουν. Το παράδειγμα των ιχθυοτροφείων είναι εμβληματικό, κι ας άργησαν οι τράπεζες να απομακρύνουν τους ιδιοκτήτες που κατάστρεφαν τις επιχειρήσεις «τους».
Αντιθέτως, σημαντικός αριθμός επιχειρηματιών έχει καταφέρει να «γυρίσει» θετικά τις δουλειές του. Γεωργία αλλά και ξενοδοχεία όπως και όλες οι εξαγωγικές μονάδες έχουν ξεπεράσει την κρίση. Αν σταματήσουν οι πολιτικοί να παίζουν τα παιχνίδια τους, μπορούν να επενδύσουν με γοργούς ρυθμούς.
Οσο ταχύτερα εγκαταλείψει η κυβέρνηση την «ταξική προσέγγιση» του ιδιωτικού τομέα, τόσο αποτελεσματικότερος θα είναι ο ρόλος της νέας επιχειρηματικότητας στον δρόμο εξόδου από την ύφεση.