Φάνηκε απολύτως παράδοξο, ασύλληπτο, παρανοϊκό το κάλεσμα του κυβερνώντος κόμματος σε απεργία ενάντια στην ίδια του την κυβέρνηση, ενάντια στο πρόγραμμα που αγωνίζεται -που έχει υποσχεθεί- να εφαρμόσει. Ομως τελικά δεν ήταν κάτι παράλογο, μια αποδημία από τη λογική, αλλά μια «ντρίπλα» πολιτική. Εξηγείται μέχρι τρυγός εάν εξεταστεί ως άλλη μια απόπειρα του ΣΥΡΙΖΑ να πείσει τους ψηφοφόρους του ότι παλεύει διά του άλλου του, διχασμένου εαυτού, να προσδώσει χρώμα αριστεράς στη συμφωνία «με το πιστόλι στον κρόταφο»… (το ξεκαθάρισε ο βουλευτής του, Γιάννης Μιχελογιαννάκης). Ο ΣΥΡΙΖΑ, είπε, έχει κινηματικό χαρακτήρα, δηλαδή -καταλαβαίνουμε εμείς- πρέπει να διαμαρτύρεται κατά της κυβέρνησης ακόμη κι όταν κυβερνά· και παρέθεσε τους λόγους για τους οποίους διαδήλωνε: κατά των «εκβιασμών από πλευράς δανειστών» και υπέρ «του παράλληλου προγράμματος και των ισοδύναμων».
Δεν είναι μόνο ότι στο πολιτικό θέατρο, όλα -κατά βάσιν ο στόχος της παραμονής στην εξουσία- είναι κεκαλυμμένα και παραπειστικά, πως λέγεται κάτι για να εννοήσει ο πολίτης κάτι άλλο, πως η κυβέρνηση πράττει έτσι (περικόπτει συντάξεις, μισθούς, επιβάλλει νέους φόρους, αυξημένους ΦΠΑ) αλλά εννοεί αλλιώς (τα πάντα στο μέλλον θα ακυρωθούν). Είναι κι ότι και στην κοινωνία, πολλά είναι παρακαμπτήριες (οδοί) και πλαγιολισθήσεις. Κουκουλωμένα «πάρτι» (ανεξόφλητες αστρονομικές οφειλές από «έχοντες και κατέχοντες»), ιδιοτελείς πρακτικές, φοροδιαφυγή, εισφοροδιαφυγή και άλλα τινά. Δηλαδή ο ψηφοφόρος επιλέγει την αλλαγή, όμως ενδόμυχα επιθυμεί αυτή να μην αγγίξει χαριστικά επιμίσθια, διευκολύνσεις, υπερτιμολογημένες παροχές, δηλαδή ψηφίζει το νέο για να συντηρήσει το παλιό. Αυτόν που θα ταιριάξει τα αταίριαστα, θα εξοικονομήσει τα ανοικονόμητα, θα βολέψει τα αβόλευτα… Εκείνον που θα αποσιωπήσει αθετήσεις, θα συνηγορήσει για παρεκκλίσεις (να μην τιμωρηθεί ο επίορκος -επιστροφή στα αδρανή πειθαρχικά-, να μην υποστεί κυρώσεις ο αυθαιρετούχος -τροπολογία για αναστολή κατεδαφίσεων-, να «φεσώνουν» τη ΔΕΗ ιδιοκτήτες πολυτελών κατοικιών με πισίνες, διά της ένταξης στο κοινωνικό τιμολόγιο κ.ο.κ.).
Διγλωσσία και στην κορυφή και στη βάση. Στα ίδια και επί τα αυτά, με ίδια ή χειρότερα αποτελέσματα, νέα μνημόνια, νέα επαχθή οριζόντια (όχι εξειδικευμένα) μέτρα. Και οι μη προνομιούχοι να εξαθλιώνονται, οι τίμιοι να βασανίζονται, η πτώση να εξακολουθεί. Το πολιτικό σύστημα επαναλαμβάνει τον εαυτό του, το ίδιο και μέρος της κοινωνίας. Ομως η επανάληψη θεμελιώνει έναν κόσμο νεκρό, ακίνητο. Ακόμη και σήμερα, ύστερα από έξι χρόνια πορείας στο χείλος της αβύσσου προτιμούμε, κυβερνήτες και κυβερνώμενοι, να διατηρούμε τις ψευδαισθήσεις μας, ενώ συσσωρεύεται η αγανάκτηση για τον τρόπο που ζούμε και για τα μέσα που εκφράζεται η ζωή μας. Και ενισχύεται ο εσωτερικός διχασμός, πολλαπλασιάζονται τα ερείπια των στόχων, εξασθενεί η ικανότητα για ουτοπία.
Ομως μάταια η πολιτική ρητορεία στοιβάζει στρώσεις αλλοτριωμένων νοημάτων πάνω στην πραγματικότητα· θα έρθει κάποια στιγμή που τα δεδομένα θα την υποχρεώσουν να αποκαλύψει το δίλημμα του ψεύδους ή της αλήθειας. Η χώρα ανακάμπτει ή δεν ανακάμπτει και όλα τα επιθετικά σκαριφήματα που πασχίζουν να δώσουν στο μη υπάρχον τις ιδιότητες του υπάρχοντος είναι απλώς η υπογραφή της αποτυχίας. Και της ενοχής…