Την ώρα που η εισαγγελία του Αρείου Πάγου παρεμβαίνει στην υπόθεση των καταγγελιών του τέως υπουργού της πρώτης φοράς Αριστερά Γ. Πανούση, ο Νίκος Ρωμανός (το παιδί που ήθελε, αν θυμάστε, «να ομορφύνει τη ζωή με τη μόρφωση»…), από τις φυλακές όπου φιλοξενείται, καλεί τους αναρχικούς στη διοργάνωση ενός φεστιβάλ βίας, με τον τίτλο «Μαύρος Δεκέμβρης», εν όψει της επετείου από τον φόνο του Α. Γρηγορόπουλου το 2008 και τα όσα ακολούθησαν.
Θαυμάστε πόσο γλαφυρά περιγράφει ο ίδιος το όραμά του: «Ενας μήνας συντονισμένων δράσεων, με σκοπό να γνωριστούμε μεταξύ μας, να κατέβουμε στον δρόμο για να σπάσουμε τις βιτρίνες των πολυκαταστημάτων, να καταλάβουμε σχολεία, πανεπιστήμια και δημαρχεία, να μοιράσουμε κείμενα που θα διαδίδουν το μήνυμα της ανταρσίας, να βάλουμε εμπρηστικούς μηχανισμούς σε φασίστες και αφεντικά, να κρεμάσουμε πανό σε αερογέφυρες και κεντρικές λεωφόρους, να πλημμυρίσουμε τις πόλεις με αφίσες και τρικάκια, να ανατινάξουμε σπίτια πολιτικών, να πετάξουμε μολότοφ στους μπάτσους, να γεμίσουμε τους τοίχους με συνθήματα, να σαμποτάρουμε την ομαλή ροή εμπορευμάτων μέσα στα Χριστούγεννα, να λεηλατήσουμε τις βιτρίνες της αφθονίας, να πραγματοποιήσουμε δημόσιες εκδηλώσεις και να ανταλλάξουμε εμπειρίες και σκεπτικά γύρω από διάφορες θεματικές αγώνα».
Αφήνω τις κρίσεις περί ύφους κατά μέρος, γιατί αυτό που προέχει είναι το ότι, βάσει των καταγγελιών Πανούση, φαίνεται ότι με τον Ρωμανό και τους ομοίους του η σημερινή κυβέρνηση συνομιλεί επί ίσοις όροις. Ας μη μας παρασύρει η γραφική διάσταση του θέματος, διότι η γραφικότητα είναι εθνικό χαρακτηριστικό μας και την εντοπίζουμε, στον άλφα ή τον βήτα βαθμό, σε κάθε πλευρά κάθε ζητήματος. Η ουσιαστική διαπίστωση, νομίζω, σχετικά με την υπόθεση είναι ότι, με τους χειρισμούς και τις πρωτοβουλίες της, η κυβέρνηση προκαλεί μία σοβαρή κρίση, αυτή τη φορά στον τομέα της εσωτερικής ασφάλειας. (Θυμίζω σχετικώς και την αβελτηρία της αστυνομίας, στην περίπτωση του ξυλοδαρμού του βουλευτή Γ. Κουμουτσάκου από ακροδεξιούς).
Δεν υπάρχει τίποτε πρωτότυπο σε αυτό. Οπου αναλαμβάνει δράση, είτε σε θέματα που προϋπήρχαν και τα κληρονόμησε είτε σε καινούργια που μας τα φέρνουν οι εξελίξεις, η κυβέρνηση τα κάνει θάλασσα. Φαίνεται –τι να πω;– ότι το άγγιγμά της έχει κάτι το «μαγικό». Για να τα πιάσουμε ένα προς ένα, στην οικονομία, η κρίση έχει επιδεινωθεί εξαιτίας των ιδεολογικών της νευρώσεων: και η «φτωχοποίηση» επεκτείνεται ταχύτερα και εξουδετερώνεται ο ιδιωτικός τομέας, ο μόνος στον οποίον μπορούμε να ελπίζουμε για τη μελλοντική ανάκαμψη.
Στο προσφυγικό, η κυβέρνηση επιχειρεί να συνδέσει τη στάση της χώρας με τη διαπραγμάτευση για τη χρηματοδότησή της. Με τον τρόπο αυτόν, εξασθενίζει τη θέση της στην Ευρώπη, καθώς, τηρουμένων των αναλογιών, η Ελλάδα μεταβάλλεται σε κάτι σαν «μικρή Τουρκία», μια ιδιόρρυθμη χώρα ανάμεσα στην Ευρώπη και την κανονική Τουρκία η οποία διεκδικεί ιδιαίτερη μεταχείριση. Ταυτοχρόνως, το προσφυγικό αναδεικνύει ένα σοβαρό θέμα αδυναμίας να προστατεύσουμε τα σύνορά μας. Θέμα απολύτως πρακτικό, για το οποίο όμως οι περισσότεροι προτιμούν να μη θίγεται, καθώς επικρατεί η σοφία της αρχής «μη θίγετε τα κακώς κείμενα», επί τη βάσει της οποίας έχει ανεγερθεί το νεοελληνικό μεγαλείο. Τώρα, προστίθεται στην εικόνα και ο κίνδυνος της περαιτέρω εμπλοκής του θέματος με τα ελληνοτουρκικά, καθώς ο Α. Τσίπρας ετοιμάζεται να επισκεφθεί την Τουρκία. Τρέμω όταν σκέπτομαι πως Ερντογάν και Νταβούτογλου μπορούν να τυλίξουν σε μια κόλλα χαρτί τον πρωθυπουργό που μόλις προ μηνών αναρωτήθηκε δημοσίως αν υπάρχουν σύνορα στη θάλασσα.
Από την άλλη, βέβαια, δεν αμφιβάλλω ότι στα δικαιώματα των φυλακισμένων επιτελείται πρόοδος του κυβερνητικού έργου. Ομως, στην Οικονομία, την Αμυνα και την Ασφάλεια, στους τρεις βασικούς τομείς της πολιτικής, δεν θυμάμαι πιο επικίνδυνη και άσχετη κυβέρνηση. Προσθέστε, επίσης, την κακοδιοίκηση και την οπισθοδρόμηση σε επιμέρους τομείς, όπως η Παιδεία, καθώς και τα πάσης φύσεως και μεγέθους σκάνδαλα και σκανδαλάκια που ξεφυτρώνουν με ασυνήθιστη συχνότητα. Το ερώτημα που προβάλλει από τη γενική εικόνα, λοιπόν, είναι πώς γίνεται η κυβέρνηση να εξακολουθεί να διατηρεί το πολιτικό πλεονέκτημα έναντι των αντιπάλων της. Πώς;
Μέχρι προχθές το ερώτημα θα ήταν πώς τους αντέχει ο κόσμος και δεν απογοητεύεται, αλλά μετά την τελευταία δημοσκόπηση του Ν. Μαραντζίδη αυτό έχει, νομίζω, απαντηθεί. Πράγματι, ο κόσμος δεν τους αντέχει και απογοητεύεται, αλλά δεν έχει περιθώρια για να αντιδράσει πολιτικά, επειδή δεν υπάρχει αντιπολίτευση. Μπορεί η απογοήτευση να εκτοξεύεται στο 85%, σύμφωνα με την προχθεσινή δημοσκόπηση του ΣΚΑΪ, αλλά ακούω ότι, στις εσωτερικές μετρήσεις που παραγγέλλουν τα κόμματα, η διαφορά υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ παραμένει, όσο και αν μειώνονται τα ποσοστά των κομμάτων.
Η δικαιολογία από πλευράς της Ν.Δ. θα είναι, υποθέτω, ότι μόλις τελειώσουν με την εκλογή αρχηγού, τότε θα δούμε αντιπολίτευση. Προσωπικώς, δεν είμαι καθόλου βέβαιος. Διότι, αν κάτι ανέδειξε η μακρά προεκλογική διαδικασία για τη διαδοχή, αυτό είναι ότι η Ν.Δ. έχει διχαστεί μεταξύ οπαδών της αναπαλαίωσης (Μεϊμαράκης, G. G. Kώστας) και των εκσυγχρονιστών, των σύγχρονων «Ιαπώνων» (Μητσοτάκης, Γεωργιάδης). Η θέση που έλαβε ο Μ. Βορίδης την Παρασκευή υπέρ των πρώτων –και μάλιστα υπέρ του G. G. Κώστα– δεν αφήνει αμφιβολία, νομίζω, ως προς τη διαπίστωση του διχασμού. Επιπλέον, οι διαφορές μεταξύ των δύο πλευρών είναι ουσιαστικές και, παρά την επιμονή των εκσυγχρονιστών, δεν έχουν συζητηθεί και ούτε πρόκειται.
Επομένως, αν συμβεί το πιθανότερο και επικρατήσει η πλευρά της λεγόμενης λαϊκής Δεξιάς, με όποιον εκ των δύο εκφραστών της, θα έχουμε μια αντιπολίτευση που θα αναπαράγει τον κύκλο της απογοήτευσης. Διότι, λ.χ., ο Μεϊμαράκης διαλαλεί urbi et orbi ότι δεν θα βάλει ούτε έναν νέο φόρο, αλλά δεν λέει και ποιες δαπάνες θα μειώσει, ώστε να μπορεί να εκπληρώσει την υπόσχεση. Αντιπολίτευση με μισές αλήθειες δεν μπορεί να μας οδηγήσει έξω από τον φαύλο κύκλο του λαϊκισμού.