«Γεύμα με έναν εκτελεστή» θα μπορούσε να είναι ο τίτλος. Ιντριγκαδόρικος, σχεδόν σίγουρη επιτυχία για αστυνομικό μυθιστόρημα ή για ταινία δράσης και μυστηρίου. Η πραγματικότητα στην Ελλάδα όμως ξεπερνάει και το πιο ευφάνταστο σενάριο.
Το γεύμα έγινε προχθές και συμμετείχαν σ’ αυτό ο Ελληνας πρωθυπουργός και ο «κύριος εκτελεστής του συμβολαίου θανάτου της ελληνικής κοινωνίας και των Ελλήνων πολιτών», όπως είχε αποκαλέσει τον διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος, κ. Γιάννη Στουρνάρα, ο κ. Αλέξης Τσίπρας τον Μάρτιο του 2014 από το βήμα της Βουλής.
Αλλά τότε βρισκόταν στην αντιπολίτευση και η κατασκευή εχθρών, η συνωμοσιολογία, τα δίπολα, οι ρηχές ερμηνευτικές κατασκευές, ο δημαγωγικός λαϊκισμός, η μανιχαϊστική κοσμοαντίληψη –εξαιρετική πρώτη ύλη όταν πρόκειται για έργα όπως «Ο άρχοντας των δαχτυλιδιών»– είναι ο εύκολος δρόμος για να βρεθεί κανείς στην εξουσία. Κι άλλοι τον έχουν ακολουθήσει, αλλά ο κ. Αλέξης Τσίπρας αποδεικνύεται μετρ του είδους.
Ερχεται βέβαια η ώρα που πρέπει να κάνεις εφαρμοσμένη πολιτική, να συγκρουστείς, να δώσεις λύσεις, να συμφάγεις με τον εχθρό, και τότε το χάσμα του προηγούμενου εαυτού σου με τον σημερινό φαντάζει ακόμη πιο τεράστιο κι εσύ ακόμη πιο «γυμνός». Το θέμα φυσικά είναι ουσίας, καθόλου δεν μας απασχολεί η εικόνα αλλά η αδυναμία κατανόησης ενός κόσμου που γίνεται όλο και πιο σύνθετος δίπλα μας, η οποία (αδυναμία) δυστυχώς επιβεβαιώνεται ξανά και ξανά τους τελευταίους μήνες.
Δεν πιστεύω σε θαύματα, άρα δεν συμμερίζομαι την ελπίδα ότι η σημερινή κυβέρνηση θα βρει αίφνης τα απαραίτητα ερμηνευτικά εργαλεία για όσο πολύπλοκα συμβαίνουν. Μάλιστα απορώ με όσους ακόμη ελπίζουν – πού να εδράζεται άραγε αυτή η ελπίδα, όταν ούτε καν το μίνιμουμ της διαχειριστικής επάρκειας δεν φαίνεται να είναι διαθέσιμο.
Βλέπω, όμως, γύρω μου ανθρώπους διψασμένους για μια νέα ρητορική ουσίας, η οποία δεν θα περιέχει μέσα της δαιμονοποίηση, εύκολες εξηγήσεις και δίπολα τα οποία τόσο πολύ χρησιμοποιήθηκαν τα τελευταία χρόνια ως οι μοναδικές ερμηνείες. Θα είναι μια ρητορική με ρεαλισμό και πληροφορία κριτικά επεξεργασμένη. Δεν ξέρω αν οι άνθρωποι αυτοί συγκροτούν ακόμη τάση, ρεύμα, σίγουρα όμως έχουν ξεπεράσει τον ενθουσιασμό των εύκολων ερμηνειών, δεν αναζωογονούνται πλέον μέσα από συγκρούσεις, επιζητούν τη σύνθεση απόψεων, είναι έτοιμοι να αγαπήσουν έναν πραγματιστή και όχι έναν ονειροπόλο.
Ναι, στη σημερινή Ελλάδα με αυτήν την κυβέρνηση και με την Αξιωματική Αντιπολίτευση σε μια εν εξελίξει μάχη των «Εγώ», δύσκολα μπορεί κανείς να φανταστεί κάτι θετικό. Ειδικά αν αναλογιστεί και την τάση μας να ερωτευόμαστε τους ονειροπόλους πολιτικούς και να λοιδορούμε τους πραγματιστές.
Ο κόσμος αυτός όμως, αν η δυναμική του συνεχιστεί, κάποια στιγμή θα βρει πολιτική έκφραση. Ελπίζω μόνο αυτό να γίνει σύντομα…