Η δίωξη που επιχειρείται εναντίον του Γερμανού ιστορικού Χ. Ρίχτερ είναι μια υπόθεση της οποίας η γελοιότητα υπερβαίνει τα συνήθη όρια, ακόμη και για αυτή τη λεβεντογέννα Κρήτη. Ισως αυτό μάλιστα να εξηγεί γιατί η ενημέρωση που διατίθεται για την εξέλιξη της υπόθεσης χαρακτηρίζεται από ένα ύφος σεμνοτυφίας, που ενδεχομένως να είναι στην πραγματικότητα αμφιθυμία. Κατ’ αρχάς, διαβάζεις από δω και από κει τι κατέθεσε ο τάδε και ο δείνα, διαβάζεις πόσο προσβλητικές είναι οι θέσεις που περιέχει το βιβλίο του Γερμανού καθηγητή για τη Μάχη της Κρήτης, αλλά όσο και αν ψάξεις, δεν βλέπεις πουθενά να αναφέρονται τα περιβόητα και φρικώδη που περιέλαβε ο Ρίχτερ στο βιβλίο του και προκάλεσαν όλον αυτό τον σαματά. Ντρέπονται να πουν γιατί τον βρίζουν και τον διώκουν ή το αποσιωπούν για να μη μεταδίδεται η μόλυνση του έθνους με αντεθνικούς ισχυρισμούς; Το πρώτο, είμαι βέβαιος· και θα εξηγήσω παρακάτω γιατί.
Δεν χρειάστηκε να ψάξω πολύ για να αντιληφθώ περί τίνος επρόκειτο. Για να μην περιγράφεται καθόλου το ανοσιούργημα του Ρίχτερ από κατηγόρους και δημοσιογράφους, σήμαινε ότι προφανώς ο Ρίχτερ στο βιβλίο του θα είχε αναφερθεί στις βαναυσότητες που διέπραξαν σε ορισμένες περιπτώσεις και οι Κρήτες εις βάρος των Γερμανών εισβολέων. Εψαξα να βρω το βιβλίο στην αγορά και δεν τα κατάφερα – κατάλαβα ότι έχει μάλλον αποσυρθεί. Το βρήκα όμως σε ηλεκτρονική μορφή και διάβασα ένα σημαντικό μέρος του. Εμεινα κατάπληκτος για την οργή που προκάλεσε, διότι τα επίμαχα στοιχεία (βαναυσότητες εις βάρος αιχμαλώτων ή τραυματιών και βεβηλώσεις νεκρών) είναι γνωστά στους ιστορικούς και δεν είναι αυτή η πρώτη φορά που δημοσιεύονται.
Συνέβησαν αυτά και στην Κρήτη από Κρητικούς, όπως συνέβησαν και από τους Ρώσους στο Ανατολικό Μέτωπο και από τους Ελεύθερους Γάλλους όταν προήλαυναν μέσα στη Γερμανία, συνέβησαν παντού, συνέβαιναν πάντα και, δυστυχώς, θα συμβαίνουν. Για τους Ισπανούς της ναπολεοντείου περιόδου, ο ανταρτοπόλεμος εναντίον των Γάλλων (από εκεί προήλθε και η λέξη «guerilla») ήταν εθνική αντίσταση και, στη διάρκειά του, διαπράχθηκαν τρομερές ωμότητες. Θα έπρεπε εξ αυτού του λόγου, λοιπόν, οι Ισπανοί να έχουν απαγορεύσει τα χαρακτικά του Γκόγια από τη σειρά «Τα δεινά του πολέμου» ως αντεθνικά, επειδή απεικονίζουν τους Ισπανούς αντάρτες να κρεμάνε τα ακρωτηριασμένα μέλη Γάλλων από τα δένδρα; Ισως, αφού δεν ζει για να τον δικάσουν…
Αυτό που περιπλέκει την υπόθεση, αλλά επίσης εξηγεί την κάπως ενοχική σεμνοτυφία με την οποία περιβάλλεται, είναι ότι περιλαμβάνει και μία γκάφα: μια από τις μεγαλειώδεις του είδους, στις οποίες ειδικεύεται ο εξυπνότερος λαός του κόσμου. Συγκεκριμένα, προτού διαβάσουν τι έγραψε ο Ρίχτερ και τα πάρουν, τον είχαν τιμήσει στην Κρήτη για την προσφορά του (μόνο στην Κρήτη αυτά…) αναγορεύοντάς τον επίτιμο διδάκτορα του πανεπιστημίου. Εξ ου το υπερβολικό μένος, αλλά και η σεμνοτυφία. Το πρόβλημα είναι λοιπόν δικό τους και αυτοί απλώς ξεσπάνε στον Ρίχτερ. Το πρόβλημα αφορά την ανασφάλειά τους για τους μύθους γύρω από τη Μάχη της Κρήτης και, εν τέλει, αφορά την ανασφάλεια για όλα αυτά που μας κάνουν «εθνικά υπερήφανους». Αυτή η εθνική ανασφάλεια είναι άλλη μία παρενέργεια της κρίσης, που την παρατηρούμε να παρουσιάζεται σε ποικίλες μορφές. Η συγκεκριμένη όμως, η δίωξη ενός καθηγητή Ιστορίας για ένα βιβλίο του, είναι αυτή που εκθέτει τη χώρα διεθνώς και ντροπιάζει την Κρήτη. Επιτέλους, ας καταλάβουμε ότι ο αυτοεξευτελισμός δεν είναι η καλύτερη αντίδραση στην απελπισία…
Χαλάλι του στρατηγού!
Πάλι τα ίδια χθες. Χωρίς προειδοποίηση, χθες το μεσημέρι η Τροχαία άρχισε να κλείνει διάφορους δρόμους της Αθήνας –με τα γνωστά αποτελέσματα–, επειδή ο στρατηγός-πρόεδρος Σίσι ήταν ακόμη στην Αθήνα. Αραγε είναι και σήμερα στην Αθήνα ο υψηλός προσκεκλημένος; Υπάρχει τρόπος να το ξέρουμε για να πάρουμε μέτρα ή θα το καταλάβουμε ξαφνικά με άλλη μια «εορταστική έκπληξη» της Τροχαίας; Το βέβαιο, πάντως, είναι ότι άρεσε πολύ η Αθήνα και οι περιποιήσεις της κυβέρνησης στον στρατηγό-πρόεδρο της Αιγύπτου. Και γιατί να μην του αρέσει; Πολιτικά, αλλά και γεωγραφικά, η απόσταση που χωρίζει Ελλάδα και Αίγυπτο ολοένα μειώνεται, με εμάς να κινούμαστε σταθερά προς αυτούς. Λίγο ακόμη και θα νιώθει σαν στο σπίτι του. Λέω, λοιπόν, πάλι καλά που δεν είναι χριστιανός ο Σίσι, γιατί θα μας κατσικωνόταν να κάνει Χριστούγεννα στην Αθήνα.
Χαλάλι του, όμως, η ταλαιπωρία που προκάλεσε η παραμονή του στην Αθήνα. Γιατί εγώ, ξέρετε, εδώ και πολύ καιρό βλέπω τον Σίσι κάθε πρωί και μου φτιάχνει τη μέρα. Να σας εξηγήσω πώς. Για κάποιους λόγους που μόνον οι ίδιοι γνωρίζουν, οι ιθύνοντες της αιγυπτιακής πρεσβείας έχουν καλύψει την εξωτερική πλευρά του τοίχου της πρεσβείας με αφίσες που παρουσιάζουν τα αξιοθέατα της Αιγύπτου: οι πυραμίδες, η Σφίγγα, το παραθαλάσσιο θέρετρο που προτιμούν οι τζιχαντιστές για τις εξορμήσεις τους όταν έχουν όρεξη για τουρίστες, τέτοια πράγματα. Ανάμεσά τους (επαναλαμβάνω: αυτοί ξέρουν, εγώ ούτε υποθέσεις δεν μπορώ να κάνω) και ο στρατηγός-πρόεδρος, τεράστιος να κοιτάζει χαμογελαστός και γυαλιστερός (διότι γυαλίζει κάπως η επιδερμίδα του) προς τη Βουλή και την πλατεία Συντάγματος.
Φαντασθείτε, λοιπόν, πόσο ευπρόσδεκτη είναι η ψυχαγωγική έκπληξη της φαραωνικής φυσιογνωμίας του Σίσι, καθώς κατεβαίνω προς Σύνταγμα, είναι πρωί, είμαι αγχωμένος με τις καθημερινές σκοτούρες, και τον βλέπω ένδοξο και ωραίο στο πορτρέτο του να ανταγωνίζεται με το χαμόγελό του τον ήλιο που έχει σηκωθεί από την απέναντι πλευρά, του Υμηττού. «Να σαι καλά, βρε Σίσι μου! Χίλια χρόνια να ζήσεις!», λέω μέσα μου και οι άλλοι διαβάτες στο πεζοδρόμιο ίσως αναρωτιούνται για μένα τι έπαθε αυτός ο περίεργος και γελάει μόνος του. Ας αναρωτιούνται. Εγώ συνεχίζω τον δρόμο μου, έχοντας παρηγορηθεί με την υπόμνηση ότι υπάρχουν και χειρότερα.