«Δεν είμαστε οι ίδιοι, δεν θα γίνουμε ποτέ οι ίδιοι», αναφώνησε προς την αντιπολίτευση ο υπουργός Μεταφορών, σε ένα άγριο ξέσπασμα του πόνου που τον συνταράσσει τις τελευταίες μέρες. Ο πόνος, όπως ο ίδιος φρόντισε να εξηγήσει από το βήμα της Βουλής, είναι «ψυχής» – που σημαίνει ότι δεν αντιμετωπίζεται με παυσίπονα, όπως το λουμπάγκο του πρωθυπουργού και, επομένως, είναι λίαν απαραίτητη η προσοχή, διότι κάτι τέτοια οδηγούν τους ευαίσθητους ανθρώπους στο αλκοόλ ή στα ναρκωτικά.
Από γλωσσικής άποψης –όχι ιατρικής, για την οποία είμαι αναρμόδιος–, έχω την εντύπωση ότι ο «πόνος ψυχής» είναι μια διατύπωση που γίνεται πολύ της μόδας με την τελική επικράτηση της Αριστεράς, δηλαδή μετά την έλευση του ΠΑΣΟΚ. Παλαιότερα, αυτού του είδους τον πόνο τον λέγαμε «ψυχικό πόνο», μετά το 1981 έγινε «ψυχής». Ηταν, άλλωστε, η εποχή που μας ήλθαν πολλά τέτοια, π.χ. οι «καταθέσεις ψυχής», οι «αναφορές ψυχής», αλλά και τα «σκιρτήματα ψυχής», τα «αγγίγματα» και άλλα χειρότερα και φαιδρότερα.
Για να επανέλθω, όμως, αιτία του υπουργικού «πόνου ψυχής» είναι η ιδιωτικοποίηση δεκατεσσάρων περιφερειακών αεροδρομίων που παραχωρούνται σε ελληνογερμανική κοινοπραξία για τα επόμενα σαράντα χρόνια. Γι’ αυτό, ο υπουργός γυμνώνει την ψυχή του (που πονάει) ενώ συγχρόνως μαστιγώνει την αντιπολίτευση: «Εμείς υπογράψαμε με πόνο ψυχής αυτά που εσείς με χαρά δώσατε», είπε. Τους είπε, επίσης, ότι θα πρέπει να ντρέπονται. Δεν εξήγησε ακριβώς για ποιον λόγο, αλλά όλοι καταλάβαμε ότι στη Ν.Δ. πρέπει να ντρέπονται επειδή εκείνοι διαπραγματεύθηκαν τη συμφωνία που αυτός υπέγραψε ή, πολύ απλά, επειδή υπάρχουν.
Ο υπουργός πονάει, διότι «εμείς ήρθαμε εδώ για το λαό, λειτουργούμε για το λαό και υπέρ των συμφερόντων του λαού», όπως λέει. Αυτό όμως περιπλέκει την κατάσταση περισσότερο. Η παραχώρηση λειτουργεί πράγματι υπέρ του λαού (και, βέβαια, εναντίον των συντεχνιών και της αδιαφορίας στις οποίες είχαν παραδοθεί τα αεροδρόμια όλα αυτά τα χρόνια), καθώς η αναβάθμισή τους εξυπηρετεί πρωτίστως την τοπική οικονομία των περιοχών στις οποίες βρίσκονται τα αεροδρόμια.
Ομως αν δεν συμφωνεί με αυτό –που δεν συμφωνεί–, τότε γιατί δεν παραιτείται, αλλά υπογράφει τη σύμβαση; Τι είναι αυτό που τον κάνει να σηκώνει τέτοιο πόνο; Ο ζουρλομανδύας είναι. Οχι αυτός της γερμανικής πολιτικής στην Ευρώπη, όπως είπε χθες ο πρωθυπουργός σε συνέντευξή του στους New York Times, αλλά ο ζουρλομανδύας της αριστερής ιδεολογίας, η οποία για τον σωστό αριστερό είναι υπεράνω της πραγματικότητας. Και επειδή στις συγκρούσεις αυτές κερδίζει πάντα η πραγματικότητα, τώρα ο υπουργός πονάει.
Πάντα με εντυπωσιάζει να βλέπω πόσο μοιάζει η Αριστερά με την Εκκλησία, ως προς τη μεταφυσική τους διάσταση. Δεν είναι τυχαίο ότι και η πρώτη και η δεύτερη φορά Αριστερά συνεννοήθηκαν και συνεννοούνται περίφημα με την Εκκλησία, παρά τις επιφανειακές διαφοροποιήσεις. Φοβάμαι μήπως δακρύσει η εικόνα του Θανάση Κλάρα, πίσω από το υπουργικό γραφείο…
Σχετική πρόοδος
Στην Ταϊλάνδη ένας φουκαράς αντιμετωπίζει το ενδεχόμενο ποινής 37 (τριάντα επτά) ετών επειδή δημοσίευσε στο Ιντερνετ ένα σχόλιο –υποθέτω, υποτιμητικό– για τον σκύλο του βασιλιά της Ταϊλάνδης. Μα, εκεί δεν είναι που τρώνε τα σκυλιά ή κάνω λάθος; (Νομίζω μάλιστα ότι τα μαγειρεύουν κιόλας –στοιχειωδώς– προτού τα φάνε…) Υπό το πρίσμα αυτό, δεν θα έπρεπε το αδίκημα της προσβολής του βασιλέως να επεκτείνεται και στην τροφή του; Στα χάμπουργκερ, π.χ., αν αρέσουν στη Μεγαλειότητά Του.
Αλλά αφήνω τα θέματα αυτά στη σοφία του Ταϊλανδού νομοθέτη, γιατί το δυσάρεστο γεγονός μού δίνει την αφορμή να διαπιστώσω κάτι ευχάριστο: την πρόοδο που έχει σημειωθεί στα ανθρώπινα δικαιώματα, ακόμη και σε καθεστώτα εντελώς απολυταρχικά. Και θα το κάνω αυτό, αναφερόμενος στον Σούτζα (Shuja), σάχη του Αφγανιστάν κατά το πρώτο ήμισυ του 19ου αιώνα. Τον ανακάλυψα διαβάζοντας την ιστορία της εμπλοκής των Αγγλων στο Αφγανιστάν στο βιβλίο «The Return of a King» του William Dalrymple. Μια ιστορία, στην οποία ο Σούτζα είναι εκ των πρωταγωνιστών, καθώς στο πρόσωπο αυτού του άχρηστου επένδυσαν βλακωδώς οι Αγγλοι τα συμφέροντά τους στην περιοχή.
Αυτός ο Σούτζα, λοιπόν, είχε ως βεζύρη έναν τύπο του οποίου είχε κόψει τα αυτιά, εξαιτίας κάποιου παραπτώματος. Ομως, επισημαίνει με χιούμορ ο Dalrymple, ο βεζύρης δεν ένιωθε μειονεκτικά λόγω της απώλειας των αυτιών του, διότι, κατά τις μαρτυρίες της εποχής, ο σάχης είχε αποκτήσει τη συνήθεια να αφαιρεί τμήματα της ανατομίας των υπηρετών του ως μορφή τιμωρίας. Πολλά από τα αυτιά, τις μύτες, τις γλώσσες και τα γεννητικά όργανα των μελών της ακολουθίας του είχαν αφαιρεθεί εξ αυτού του λόγου, με αποτέλεσμα να συνοδεύεται από ένα τσούρμο τεράτων, άλαλων και ευνούχων.
Τηρουμένων των αναλογιών, λοιπόν, 37 χρόνια φυλακή –έστω και για έναν κόπρο– συνιστά μια κάποια πρόοδο…
Να πάρει θέση
Κυκλοφορεί στη δημοσιογραφική πιάτσα ότι ο Απόστολος G. G. Κώστας δεν είναι υπέρ του συμφώνου συμβίωσης και ότι αυτό το λέει στους συνομιλητές του όποτε τίθεται το ζήτημα, επικαλούμενος το ότι αυτός «έχει οικογένεια» – λες και αυτό μπορεί να έχει οποιαδήποτε σχέση με το θέμα. Επειδή δεν είμαι και τόσο σίγουρος αν, πρώτον, η θέση του αυτή είναι η πραγματική και, δεύτερον, αν βρίσκει σύμφωνη τη γενιά του –με την οποία πάνε πακέτο, ως γνωστόν–, νομίζω ότι είναι απαραίτητο να πάρει θέση ευθέως.