Αν είχε ορισμένα ιδιαίτερα ιδεολογικά χαρακτηριστικά κάποια από τις τέσσερις υποψηφιότητες για την προεδρία της Νέας Δημοκρατίας, αυτή ήταν του Α. Γεωργιάδη. Με αρκετά ελαττώματα χαρακτήρα για τόσο σημαντική θέση, με κυριότερο, νομίζω, το ότι δεν μπορεί να ξεχωρίσει την τηλεοπτική περσόνα από τον υπεύθυνο πολιτικό παράγοντα, έχει πάντως μερικά δυσεύρετα προσόντα: εργασιομανής, αποτελεσματικός, έξυπνος, γρήγορος, μεθοδικός και οπωσδήποτε δεξιός, δεξιότατος χωρίς υποσημειώσεις. Μπορεί το τρίπτυχο πατρίς-θρησκεία-οικογένεια, που κηρύσσει, και διάφορα άλλα ακραία, να μην είναι του γούστου μου, αλλά μου φαίνεται πιο υγιές να υπάρχει σε μια χώρα δεξιά – δεξιά που να μην είναι και ολίγον αριστερή, οι σοσιαλιστές να μην ασκούν ακριβώς την ίδια πολιτική με τους δεξιούς που δεν είναι ακριβώς δεξιοί, οι αριστεροί να έχουν επεξεργαστεί μία έστω καινούργια αριστερή θέση μετά τον υπαρκτό σοσιαλισμό. Προτιμώ δηλαδή κόμματα με διακριτή πολιτική ταυτότητα και όχι παρατάξεις που διαμορφώνουν ιδεολογίες, ανάλογα με τα αποτελέσματα των δημοσκοπήσεων, σχηματισμούς-χοάνες που υψώνουν σημαίες ευκαιρίας απλώς για να κατακτήσουν την εξουσία. Επειδή έτσι ούτε σοβαρές λύσεις στα μεγάλα προβλήματα βρίσκονται, ούτε βεβαίως το πολιτικό σύστημα ανακτά την αξιοπιστία του – θεμελιώδης προϋπόθεση για μια στοιχειωδώς λειτουργική δημοκρατία. Ας είναι μικρότερα τα κόμματα και ας δημιουργούνται συμμαχικές κυβερνήσεις. Θα είναι πιο δύσκολο αλλά πιο ουσιαστικό.
Δεν είμαι ειδικός στα της Νέας Δημοκρατίας, ωστόσο δεν διακρίνω δα και καμία σπουδαία ιδεολογική διαφορά ανάμεσα στους δύο μονομάχους της Κυριακής. Το δημοσιογραφικό παρασκήνιο βοά πάντως πως υπογείως μαίνεται μάχη καραμανλικών με μητσοτακικούς και συναφείς δυνάμεις. Ο Μεϊμαράκης το διαψεύδει, αφού μιλούν άλλοι γι’ αυτό, θυμίζοντας το απώτατο μητσοτακικό παρελθόν του, ενώ ο Κυριάκος ισχυρίστηκε προχθές ότι είναι αυτός ο γνήσιος εκφραστής των αρχών του ιδρυτή της Νέας Δημοκρατίας. Μάλλον πρόκειται μία ακόμη μάχη εξουσίας, σε μία χώρα όπου βαριά ονόματα, επιχειρηματικές και οικονομικές ελίτ, απολαμβάνουν δεκαετίες την κληρονομική δημοκρατία καταστρέφοντας τη χώρα. Πάντως οι αλλαγές πρέπει να είναι παντού σαρωτικές για να επιβιώσουμε.