Υπάρχει ένας πολίτης σε αυτήν τη χώρα, που να μην αισθάνεται ότι η χώρα πλέον όχι μόνο αποκλίνει από τον φυσικό χώρο της στη Δύση, αλλά κατακρημνίζεται σε ένα βάραθρο; Αορίστως αυτή η πτώση της χώρας έχει την υπογραφή της κυβέρνησης και τη σιωπηλή ανοχή ενός μέρους του εκλογικού σώματος. Και πολύ συγκεκριμένα, έχει την ευθύνη του πρωθυπουργού. Είναι η Ελλάδα σήμερα.
Αυτό το σημείο στο οποίο βρίσκεται η χώρα είναι κατά πολύ διαφορετικό από το αντίστοιχο σημείο των προηγούμενων ετών. Πρώτον, η αίσθηση της διάλυσης (και της εκδίωξης) της οικονομικής δραστηριότητας είναι γενικευμένη. Εξ αυτής προκύπτει η περαιτέρω συμπίεση των μεσαίων στρωμάτων και η βύθιση της χώρας σε μια διαλυτική απραξία. Δεύτερον, η αδυναμία της κυβέρνησης να αρθεί στο ύψος των διεθνών υποχρεώσεων της χώρας όχι μόνο έχει περιθωριοποιήσει τη θέση της Ελλάδος, αλλά έχει πλέον δημιουργήσει ένα ρήγμα με τη διεθνή κοινότητα. Η Ελλάδα δεν είναι σοβαρός συνομιλητής, διότι δεν αναγνωρίζει ούτε καν τα δικά της δικαιώματα ως κυρίαρχου κράτους και ούτε είναι σε θέση να συμβάλει στον διεθνή διάλογο με παραγωγική σκέψη και πρακτικές προτάσεις για τις μείζονες κρίσεις στις οποίες εμπλέκεται πλέον ο κόσμος.
Αυτή η εξαιρετικά περίπλοκη κατάσταση στην οποία έχει εμπλακεί η χώρα λόγω της εντυπωσιακής ανικανότητας της κυβέρνησης να χειριστεί τα μακροπρόθεσμα εθνικά συμφέροντα, σε περιβάλλον ασύμμετρης διεθνούς αναταραχής, έχει βαθύνει ακόμη περισσότερο την ελληνική κρίση.
Διότι τα εσωτερικά θέματα, όσο δυσχερή και να είναι, μπορούν να βελτιωθούν αν αλλάξει η πολιτική της φορολογίας και προχωρήσει η απελευθέρωση του ιδιωτικού τομέα με συμπίεση του κράτους. Αλλά το διεθνές περιβάλλον αναπροσαρμόζεται καθημερινά ενόσω εδώ, στα δικά μας, ασχολούμαστε με τον (σημαντικό ώς ένα σημείο) μικρόκοσμό μας. Και όσο εμείς θα παραμένουμε σε δίνη χωρίς στόχο, ο κόσμος θα αλλάζει ταχύτατα. Είναι θέμα συσχετισμών και αναλογίας. Περιστρεφόμενοι εμείς πίσω από τα ίδια και τα ίδια σε ένα καζάνι λαϊκισμού, θα ξυπνήσουμε μια μέρα και ο κόσμος γύρω θα έχει αλλάξει. Ο κίνδυνος περιθωριοποίησης της Ελλάδας είναι υπαρκτός. Αν κάτι προφυλάσσει τη χώρα, αυτό είναι η γεωπολιτική της θέση, που μπορεί να είναι και μοχλός πίεσης από τα έξω προς τα μέσα (και όχι, όπως θα έπρεπε επίσης, από τα μέσα προς τα έξω). Με μια εργαλειακή προσέγγιση, η Ελλάδα παραμένει στο δυτικό στρατόπεδο ως χώρα-προπύργιο, με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει. Η πιθανότητα κλεισίματος των βορείων συνόρων θα είναι το επιστέγασμα μιας εθνικά επιζήμιας, αλλόφρονος και αυτοκαταστροφικής εσωτερικής πολιτικής απέναντι στο προσφυγικό έως τουλάχιστον τις εκλογές του Σεπτεμβρίου. Αλλά αυτό που τυλίγει τις μέρες μας είναι η ατμόσφαιρα μιας –όχι ήπιας πλέον– αποσύνδεσης από τον προηγμένο κόσμο. Η κυβέρνηση δείχνει τις επιλογές της, που και αυτές τις παρουσιάζει άτεχνα, σπασμωδικά και με τεχνητή ηθικολογία. Οσο περισσότερο ακούγεται η φωνή της δήθεν πάλης κατά της διαπλοκής, τόσο βαθαίνουν τα απολυταρχικά χαρακτηριστικά με τα οποία πλέον ταυτίζεται η κυβερνητική πολιτική. Η απόκλιση από την ελεύθερη, καπιταλιστική, ανοικτή κοινωνία της Δύσης είναι επιλογή. Με όλα τα προβλήματά της, η Ευρώπη είναι το σπίτι μας. Αλλά οι κυβερνώντες αισθάνονται μειονεκτικά έναντι κάθε μονάδας ή συνόλου ή θεσμικού υπερεθνικού οργανισμού που θέτει ισχυρούς κανόνες και αξιακά συστήματα.
Η λογική του διαρκώς κατευνασμένου «επαναστάτη» θα βρίσκει τρόπους να έρχεται στην επιφάνεια, όπως το ζήσαμε με το δημοψήφισμα. Στηρίζεται στη διαιώνιση των προβλημάτων και στη σταδιακή εξοικείωση της κοινής γνώμης με καταστάσεις αδιανόητες έως το 2015. Τα capital controls ήταν το πρώτο κεφάλαιο.