Είναι φανερό ότι το πιο τρανό πρόβλημα που αντιμετωπίζει η Ελλάδα σήμερα είναι το Προσφυγικό – Μεταναστευτικό. Ξεπερνάει ήδη τα όρια και τις αντοχές της χώρας, η επίλυσή του είναι όντως δύσκολη και δεν εξαρτάται από τη βούληση της Αθήνας, το διεθνές περιβάλλον γίνεται ολοένα και δυσμενέστερο, η γεωγραφική θέση μας δεν βοηθάει στο συγκεκριμένο θέμα, κινδυνεύουμε με πλήρη απομόνωση, η εθνική καταστροφή είναι προ των πυλών, αλλά και η κυβέρνηση που από την αρχή επέδειξε ιδεοληπτική επιπολαιότητα και ασυγχώρητη ανεπάρκεια στην αντιμετώπισή του, συνεχίζει ουσιαστικά να πορεύεται στον δρόμο που χάραξε από τότε που ανέβηκε στην εξουσία.
Δεν πρόβλεψε τα γεγονότα, αν και ήταν ορατά, δεν φρόντισε να οργανώσει μία στοιχειώδη άμυνα με τη δημιουργία μιας «αφιλόξενης» κατάστασης για τους οικονομικούς μετανάστες -όχι για τους πρόσφυγες-, ώστε να κλείνονται αμέσως σε στρατόπεδα μέχρι τον επαναπατρισμό τους, καθυστέρησε χαρακτηριστικά να πάρει μέτρα ταυτοποίησης, δεν κατάφερε να φτιάξει ένα σύστημα περίθαλψης, τάξης και επιτήρησης των προσφύγων, μέχρι την αναχώρησή τους προς τους τελικούς προορισμούς τους. Σε μεγάλο βαθμό συνεχίζει τα ίδια, κρίνοντας από τις εικόνες στον Πειραιά, στις πλατείες, στην εθνική οδό και στα σύνορα.
Το αποτέλεσμα είναι αυτό που βλέπουμε όλοι. Η Ελλάδα έχει γίνει ο «αποδιοπομπαίος τράγος» για πολλές ευρωπαϊκές κυβερνήσεις που για να αποφύγουν την πλημμυρίδα των προσφύγων, μαζί με τις ευθύνες τους, μεθοδικά μεταφέρουν τα ευρωπαϊκά σύνορα στη μεθόριο Ελλάδας – Σκοπίων. Ταυτόχρονα κάποιες από αυτές, με πρωτοστάτη την Αυστρία, εξαιρούν τους Αφγανούς από τους πρόσφυγες, αδιαφορώντας για τις διαμαρτυρίες των Ηνωμένων Εθνών. Η Αγκελα Μέρκελ, που πραγματικά προσπάθησε να τηρήσει μία αξιοπρεπή και πολιτισμένη στάση στο θέμα, βρίσκεται σε δεινή πολιτική θέση, ενώ το Βερολίνο βλέπει την επιρροή του στις χώρες του Βίσεγκραντ και την ομογάλακτη Αυστρία να μηδενίζεται.
Η Τουρκία, που κρατάει τα κλειδιά της προσφυγικής και μεταναστευτικής ροής, συνεχίζει, μεταξύ άλλων, να μην απαιτεί βίζα από τους πολίτες των χωρών της Βόρειας Αφρικής από όπου προέρχονται οι περισσότεροι μετανάστες ενώ βρήκε την ευκαιρία να πιέζει τις χώρες της Ευρώπης και του ΝΑΤΟ μέχρις ότου εξασφαλίσει την πλήρη υποστήριξή τους στις περιπέτειες και τους τυχοδιωκτισμούς της στη Συρία.
Παράλληλα, θεωρεί ότι μπορεί να προωθήσει τη γνωστή πολιτική της στο Αιγαίο, εκμεταλλευόμενη την παρουσία του ΝΑΤΟ, που τη ζήτησαν από κοινού Αγκυρα, Αθήνα και Βερολίνο. Ωστόσο, αυτή τη στιγμή τίποτα δεν είναι οριστικό, ούτε για την περιοχή που θα επιχειρεί το ΝΑΤΟ -η Τουρκία τώρα το θέλει να επιχειρεί κάπου κοντά στις Κυκλάδες…-, ούτε ποια θα είναι η αποστολή του, ούτε και αν οι πρόσφυγες και οι μετανάστες που θα βρίσκουν στον δρόμο τους τα πλοία του, θα επαναπροωθούνται στην Τουρκία.
Με λίγα λόγια, η κυβέρνηση και η χώρα μαζί της βρίσκονται σε αδιέξοδο. Και μπροστά σε αυτό το αδιέξοδο, επιχειρείται διέξοδος με τη σύσκεψη πολιτικών αρχηγών υπό την «αιγίδα» του Προέδρου της Δημοκρατίας. Την πραγματοποίησή της πρότεινε η Φώφη Γεννηματά, ο πρωθυπουργός άδραξε την ευκαιρία για να δείξει καλή διάθεση και διαλλακτικότητα στην αντιμετώπιση του «εθνικού προβλήματος» που είναι το Προσφυγικό – Μεταναστευτικό, αλλά και με την κρυφή ελπίδα να μοιραστεί τις ευθύνες και οι υπόλοιποι πολιτικοί αρχηγοί οδεύουν προς την αποδοχή της πρότασης. Δεν έχει προφανώς σημασία ότι εδώ που έχουν φτάσει τα πράγματα, δεν θα βγει τίποτα πρακτικό από όλα αυτά. Θα επηρεάσουν την Αυστρία, την ΠΓΔΜ, την Τουρκία, ή το ΝΑΤΟ να αλλάξουν στάση οι Ελληνες πολιτικοί αρχηγοί; Πρόκειται για ακόμη ένα παράδειγμα επικοινωνιακής πολιτικής δίχως ουσία, που αποδεικνύει ότι ζούμε στη χώρα του «υπαρκτού σουρεαλισμού».