Αντί να ασχοληθεί σοβαρά με τα μεγάλα προβλήματα του τόπου, ο Αλέξης Τσίπρας καλλιεργεί τους γνωστούς μύθους που θρέφουν την παράταξή του. Μείζονα θέση, μεταξύ άλλων συγκεχυμένων αντιλήψεων της πρωθυπουργικής ρητορικής, καταλαμβάνει η εχθρότητα εναντίον του περίφημου νεοφιλελευθερισμού. Ειδικότερα τώρα που έχει απέναντί του έναν «Μητσοτάκη», ο κ. Τσίπρας θυμάται τη μαεστρία με την οποία ο «Παπανδρέου» έριχνε όλες τις ευθύνες για την καταστροφή που είχε αφήσει ο ίδιος πίσω του σε κάποιον δήθεν νεοφιλελευθερισμό της κυβέρνησης του 1990-93, που αγωνιούσε να επαναφέρει τη χώρα στα συγκαλά της.
Δεξιοτέχνης στις μιμήσεις, ο κ. Τσίπρας είπε, πριν από λίγες μέρες, στη Βουλή, προς τον Κυριάκο Μητσοτάκη: «Ησασταν πράγματι σαφέστατος, διαυγέστατος, καθαρός, ακραία νεοφιλελεύθερος, αλλά καθαρός νεοφιλελεύθερος, εξαιρετικά νεοφιλελεύθερος».
Μακάρι να υπήρχε στην Ελλάδα έδαφος για πραγματικούς νεοφιλελεύθερους, κατά τη διεθνή, ευρωπαϊκή ακόμη και αμερικανική αντίληψη. Αν ο κ. Τσίπρας είχε βάλει τον εαυτό του να διαβάσει μια απλή εξήγηση για τις σχετικές θεωρίες (για παράδειγμα τα σημειώματα του καθηγητή Αριστείδη Χατζή, όπως «Το σκιάχτρο του νεοφιλελευθερισμού») θα αναζητούσε να κάνει κάποια άλλη κριτική στον αντίπαλό του.
Ομως, στον κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ όλα τα δεινά είναι «νεοφιλελέ». Η πολιτική των μνημονίων, οι απόψεις του Σόιμπλε, οι συνταγές του Ταμείου, ο εκσυγχρονισμός του Σημίτη, το καθεστώς του Πινοσέτ, τα χρηματοπιστωτικά του Κλίντον, το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα, ο δεξιός Μπλερ και ό,τι άλλο βάζει με τον απλοϊκό του νου ο απομονωμένος από την πορεία της υφηλίου «αριστερός» εν Ελλάδι.
Στη Δύση όμως, προς τα εκεί δηλαδή που βαδίζουν μες τη δυστυχία τους οι μεσανατολίτες πρόσφυγες, τα νοήματα είναι διαφορετικά και το καραβάνι της Ιστορίας προχωρά.
Οι απανωτές κρίσεις στέγνωσαν τον άνεμο νεωτερισμού και αμφισβήτησης που έφερε, στην ώρα του, ο νεοφιλελευθερισμός στα μεγάλα κράτη της Δύσης. Αλλωστε, ο θρίαμβος των νεοφιλελεύθερων αντιλήψεων και πρακτικών ταυτίζεται με μια από τις πλέον μακρόπνοες περιόδους ανάπτυξης, ευμάρειας και επιβεβαίωσης της δημοκρατίας. Σήμερα πλέον η επιρροή του έχει παντού περιοριστεί. Η ώσμωση των ριζοσπαστικών αντιλήψεων με τους κρατικούς εγωισμούς έφερε στο προσκήνιο όσους υποστηρίζουν ότι οι ελευθερίες μπορούν να διατηρούνται μόνον όταν υπάγονται σε ένα πλαίσιο αυστηρά, δηλαδή ασφυκτικά, τακτοποιημένο. Ο γερμανικός «Οrdoliberalismus» και ο κινεζικός κρατικός καπιταλισμός κατάργησε την απελευθέρωση σε όφελος αυστηρής κομματικής ιεραρχίας.
Θα έπρεπε ο πρωθυπουργός της χώρας να μπορεί να διακρίνει έναν συντηρητικό από έναν φιλελεύθερο.