Φταίει κι ο χειμώνας που ενώ τον περιμέναμε, ως άνθρωποι σώφρονες και προνοητικοί, φέτος δεν ήρθε. Διότι, αν θυμάστε μέσα στα «όλα θα γίνουν στην ώρα τους, μη βιάζεστε», έπαιζε και η κακοκαιρία. Αυτή που θα ενέσκηπτε και θα κρατούσε τα φουσκωτά στην αντίπερα όχθη του Αιγαίου. Ομως ο Φεβρουάριος θύμιζε άνοιξη και τα περάσματα έμειναν ανοιχτά. Παρά ταύτα οι ιθύνοντες δεν έχασαν την αισιοδοξία τους. Αλίμονο, όταν τα έχεις προβλέψει όλα, όταν έχεις τη συνείδησή σου ήσυχη, δεν σου επιτρέπεται να μην ατενίζεις το μέλλον με αισιοδοξία. Στο κάτω κάτω τι είναι το μέλλον; Ενα φάντασμα, μια αέρινη παραλλαγή του παρόντος. Στη χειρότερη έχουμε και την Ιφιγένεια. Τη θυσιάζουμε και φυσούν αντίθετοι οι άνεμοι.
Η κυβέρνηση λοιπόν, μέχρι προ μηνός, αν δεν κάνω λάθος, διαβεβαίωνε το κοινό της, διότι μόνον σ’ αυτό απευθύνεται πλέον, πως η χώρα είναι έτοιμη να αντιμετωπίσει το προσφυγικό-μεταναστευτικό. Προχθές ο επίτροπος Αβραμόπουλος είπε πως μένουν μόνον εφτά ημέρες για να μην εγκλωβιστούν στην επικράτειά μας 200.000 ψυχές. Εχουν περάσει ήδη δύο ημέρες από τότε που διάβασα την είδηση στην «Κ», οπότε μένουν μόνον τέσσερις.
Τις πταίει; Το ερώτημα για τους περισσοτέρους μοιάζει ρητορικό. Μα και βέβαια πταίει η χαλαρή ευρωπαϊκή συνείδηση των κρατών του Βίσεγκραντ και της επαρχίας που ακούει στο όνομα Αυστρία και παριστάνει τη θλιμμένη αυτοκράτειρα, τη Σίσση – αν οι Aυστριακοί το τραβήξουν, μπορούμε να ζητήσουμε ενοίκια για όσον καιρό έμεινε στο Αχίλλειον, με τους τόκους εννοείται. Οσο για μας, εμείς κάναμε ό,τι μπορούσαμε για να λύσουμε το πρόβλημα. Ως και ανταλλακτήρια και γραφεία ταξιδίων τούς δώσαμε στην πλατεία Βικτωρίας – πρότυπο στρατοπέδου ανοιχτού τύπου. Εμαθα πως νοικιάστηκε «τρούπα» στην περιοχή έναντι οχτακοσίων ευρώ μηνιαίως – τη στιγμή που τα ενοίκια των πέριξ «τρουπών» δεν ξεπερνούν τα διακόσια πενήντα ευρώ.
Η διαχείριση του προσφυγικού-μεταναστευτικού γίνεται κατά τα πρότυπα της διαχείρισης του χρέους και των μνημονίων. Η χώρα μοιάζει με σκύλο που κυνηγάει την ουρά του. Θυμώνει, γαυγίζει, δείχνει τα δόντια του, αλλά η ουρά του δεν του κάθεται. Και δώσ’ του πάλι από την αρχή. Επρεπε η αξιολόγηση να έχει ολοκληρωθεί έως το τέλος του χρόνου; Αντε έως τον Μάρτιο, διότι, όπως είπε ο κ. Τσακαλώτος, αν πάει Ιούνιο, καήκαμε. Και ήρθε και η Τσικνοπέμπτη και πλησιάζουν αι ειδοί του Μαρτίου και περιμένουμε να αρχίσει η αξιολόγηση. Θα μου πείτε δεν είναι η πρώτη φορά. Εξι χρόνια τώρα το ίδιο γίνεται.
Τις πταίει και πάλι; Πταίει η ακαμψία των δανειστών; Ή μήπως πταίει η ανικανότητα σχεδιασμού των δικών μας κυβερνώντων; Αξιόπιστου σχεδιασμού εξόδου από την κρίση εννοώ, όχι τα σκαριφήματα του κ. Κατρουγκάλου. Μα δεν καταλαβαίνουν οι δικοί μας ότι αν τα ρίχνουν όλα στους Ευρωπαίους, ομολογούν ότι οι ίδιοι είναι άχρηστοι; Ομολογούν ότι αδυνατούν να επηρεάσουν τις εξελίξεις, τη στιγμή που εξελέγησαν και αμείβονται για να τις επηρεάσουν; Για τον σκύλο ποτέ δεν φταίει το βλαμμένο του κεφάλι. Φταίει πάντα η ουρά που του ξεφεύγει.
Ο ουροβόρος όφις, παρά τοις αρχαίοις ημών προγόνοις, καθότι κύκλος, συμβόλιζε την αιωνιότητα, ήτοι την ακινησία του χρόνου. Είναι η αισιόδοξη εκδοχή. Κυνηγώντας την ουρά της η σύγχρονη Ελλάδα μπορεί να μοιάζει λίγο γελοία, σαν τον σκύλο, ενδέχεται όμως, αν τη βρει, να κερδίσει την αιωνιότητα. Κοινώς να γλιτώσει από τη ματαιότητα της σύγχρονης ζωής και όλοι μαζί να λένε: Αιωνία της η μνήμη.