Η κ. Μέρκελ παίζει με τη συνείδηση των ιθαγενών εθνικολαϊκιστών. Και δεν είναι καθόλου σωστό εκ μέρους της. Διότι ενώ μέχρι πριν από λίγο καιρό την απεικόνιζαν με τον αγκυλωτό σταυρό, και τα πιο επίσημα ελληνικά χείλη τής ζητούσαν να «γκο μπακ, μαντάμ», τώρα ξαφνικά κρέμονται από τα χείλη της. Η συνείδηση του εθνικολαϊκισμού κινδυνεύει να χάσει το αζιμούθιό της. Διότι, ως γνωστόν, η σκέψη της αρχίζει και τελειώνει στον διαχωρισμό του κόσμου σε καλούς και σε κακούς. Και μέχρι πρότινος ξέραμε πως κακοί είναι η καγκελάριος και οι Γερμανοί που την ψήφισαν – συλλήβδην, αν θυμάστε, σύμπαντα τα γερμανικά φύλα, φιλοπόλεμα και αιμοβόρα, δεν έχουν ξεκολλήσει από τα χρόνια που ο Τάκιτος τα ενέταξε στην ιστορία του Δυτικού Πολιτισμού ως απειλή για τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία.
Η κ. Μέρκελ και η φιλοχρήματη γραία, η Ευρώπη, η οποία στη θέση της καρδιάς έχει ευρώ και υποκρίνεται πως σέβεται τις αξίες του Διαφωτισμού – μακριά από μας εννοείται ο Διαφωτισμός. Και τώρα αυτή η αντιπαθεστάτη, η «αποστρέφουσα τα νήπια» ζητά να μείνουν τα σύνορα ανοιχτά, ενώ οι δικοί μας, που μέχρι προχθές ήσαν έτοιμοι να πέσουν στην αγκαλιά του Πούτιν ή του Κιμ Γιονγκ Ουν, προκειμένου να γλιτώσουν από τη «φάουσα» Ευρώπη, τώρα ζητούν περισσότερη Ευρώπη. Κοινώς, περί πολιτικής ορέξεως κολοκυθόπιτα.
Λοιπόν, ας το ξεκαθαρίσουμε μια και καλή. Η Ευρώπη έχει πρόβλημα. Η Ευρώπη αντιμετωπίζει βαθύτερη εκδοχή της υπαρξιακής κρίσης που ξέσπασε με την οικονομία και διευρύνεται τώρα με το προσφυγικό-μεταναστευτικό. Θα όφειλε να έχει θωρακιστεί, να το έχει προβλέψει, να έχει δημιουργήσει αντισώματα; Σίγουρα ναι. Αντ’ αυτού η Ευρώπη υπέκυψε στην ψευδαίσθηση πως η συγκρότηση της Ενωσης ήταν μονόδρομος και πως οι κρίσεις της ανήκαν πλέον στην Ιστορία. Μαζί με τα ερείπια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και τον κομμουνιστικό ολοκληρωτισμό του Σιδηρού Παραπετάσματος. Το αποτέλεσμα είναι ότι η πολιτική προοπτική της Ενωσης εξασθένησε.
Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι η Ευρώπη δεν υπάρχει. Και δεν σημαίνει ότι η Ευρώπη θα διαλυθεί, όπως προλέγουν οι διάφοροι εθνικολαϊκιστές, η κυρία Λεπέν, οι Ποδέμος και η βαλκανική τους εκδοχή, οι Συριζανέλ. Οι παρεμβάσεις της κυρίας Μέρκελ για το προσφυγικό δείχνουν ότι η Ευρώπη έχει πρόβλημα, όμως υπάρχει ακόμη. Είναι ζωντανή και δεν έχει χάσει τα αντανακλαστικά της.
Η κ. Μέρκελ, είτε το θέλουμε είτε όχι, αυτήν τη στιγμή μιλάει στο όνομα της Ευρώπης. Οπως δεν μιλάει ούτε ο Ορμπαν, ούτε ο Aυστριακός που φαντασιώνεται τον Φραγκίσκο Ιωσήφ. Θα μπορέσει να πείσει; Eχει τη δύναμη να σταθεί στο ύψος του ρόλου της; Θα φανεί.
Το ξέρω πως είναι δύσκολο να το παραδεχθούν αυτό οι Βαλκάνιοι αντιευρωπαϊστές που μας κυβερνούν. Η ελάχιστη σκέψη τους είναι γεμάτη προοδευτικά χαϊμαλιά. Είναι δύσκολο να το παραδεχθούν, διότι, εκτός των άλλων, όλη τους η σταδιοδρομία έχει στηθεί στο οικοδόμημα του αντιγερμανισμού. Οσο κι αν με την άνεση που τους διακρίνει, όποτε πρόκειται να υποκριθούν ζητούν ευρωπαϊκή αλληλεγγύη.
Αν τα σύνορα κλείσουν οριστικά, τότε σημαίνει ότι η Ευρώπη θα έχει αποτύχει. Κοινώς, οι ντόπιοι αντιευρωπαϊστές θα έχουν πετύχει τον σκοπό τους και η Ελλάδα θα γίνει έρμαιο της βούλησης του κ. Ερντογάν. Ετσι για να ξέρουμε για τι μιλάμε.