Η κυβέρνηση αργεί απελπιστικά να αποδεχθεί τα πλέον αυτονόητα, με τεράστιο κόστος για τη χώρα. Αρχικώς δεν ήθελε να ακούσει για παράνομους ή παράτυπους μετανάστες και τον διαχωρισμό τους από τους πρόσφυγες. Επίσης, δεν ήθελε να ακούσει για κλειστούς καταυλισμούς. Για το ΝΑΤΟ ούτε κουβέντα ασφαλώς, όπως και για τον ρόλο των Ενόπλων Δυνάμεων. Τελικά προσγειώνεται στην πραγματικότητα. Αντιλαμβάνεται ότι πρέπει να υπάρξει διαχωρισμός προσφύγων και μεταναστών, ότι είναι αναγκαίοι οι κλειστοί χώροι αναμονής ή κράτησης ή ό,τι άλλο και πως μόνον οι Ενοπλες Δυνάμεις έχουν την οργάνωση για να αντιμετωπίσουν δύσκολα επιχειρησιακά εγχειρήματα. Από την ανωριμότητα έως τον ρεαλισμό μεσολάβησαν πολλοί μήνες, όπως ακριβώς συνέβη και στη διαπραγμάτευση. Μοναδικός λόγος, οι αντιδράσεις ενός σκληρού πυρήνα κομματικών στελεχών και υπουργών, τους οποίους ο πρωθυπουργός δεν μπορεί εγκαίρως να «κουμαντάρει».
Ο δρόμος έως τον ρεαλισμό
38" χρόνος ανάγνωσης
