Η μοίρα ορισμένων ανθρώπων, ως προς το μερίδιο της δημοσιότητας που τους αναλογεί στη ζωή, είναι των βομβιστών αυτοκτονίας: όπως αυτοί εκρήγνυνται και, για λίγες μέρες μόνον όλος ο κόσμος μαθαίνει το όνομά τους και ότι υπήρξαν, κάπως έτσι και οι άλλοι. Τοιαύτη είναι η περίπτωση του Σταμάτη Κάρμαντζη. Περιττεύει να σας τον παρουσιάσω, διότι το κάνει ο ίδιος με ανεπανάληπτο τρόπο, μέσω του κειμένου που ανήρτησε στα social media και το οποίο προκάλεσε ένα από τα πολιτικά σκανδαλάκια της χθεσινής ημέρας:
«Τις τελευταίες δύο ημέρες υπάρχει μια διάχυτη ανησυχία με τις συνεχείς παραβιάσεις στον εναέριο χώρο μας στις Οινούσσες και τα Ψαρά! Βρίσκεται δε σε εξέλιξη ναυτική άσκηση των Τούρκων! Το σύνθημα των καταδρομέων μας για το οποίο Συμφωνώ Απόλυτα και το εκφράζω με τις ιδιότητες που φέρω με τη σειρά που ακολουθούν ως πρώην Επίλαρχος πρώην Βουλευτής Χίου και Νυν Αντιπεριφερειάρχης Χίου είναι ότι, καλός Τούρκος είναι ο νεκρός Τούρκος! Αυτή λοιπόν είναι η πραγματικότητα που πρέπει να λέγεται από τα χείλη όλων των Ελλήνων και των Ελληνίδων απανταχού της γης! Εχουμε ένα γείτονα άθλιο άπληστο μπαμπέση, βάρβαρο και απολίτιστο, ένα γείτονα βουτηγμένο στο αίμα, πάντα ύπουλο και επικίνδυνο που καιροφυλακτεί πάντα για να χτυπήσει και να αρπάξει χωρίς οίκτο! Γνωρίζουμε δε ότι αυτό το αισχρό κράμα των 50 και βάλε Εθνικών και Θρησκευτικών μειονοτήτων το κανάκεψαν και το δημιούργησαν οι άθλιοι μπάσταρδοι της αναθεματισμένης Δύσης προαιώνιοι εχθροί του Γένους μας με διαφόρους άλλους και τώρα πληρώνουν για αυτά που δημιούργησαν και θα πληρώσουν πολλά ακόμα!». (Παρεμπιπτόντως, περίπου τα ίδια έλεγε τις προάλλες στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ο ευρωβουλευτής της Χ.Α. και τον πέταξε έξω ο Σουλτς…)
Το παραλήρημα του αντιπεριφερειάρχη δεν ήταν τελείως στον βρόντο, διότι καταλήγει σε μια νεφελώδη και μάλλον συγκεχυμένη έκκληση σε όλους τους Ελληνες να ενωθούν για «να αντιμετωπίσουμε αυτές τις ορδές περιμετρικά του Εθνους μας». Κάπου εκεί, προσωπικώς τον φαντάζομαι να σωριάζεται λιπόθυμος στο πάτωμα, διότι η ειλικρινής εντύπωσή μου από το φλογερό ύφος του πονήματος του Επιλάρχου Κάρμαντζη είναι ότι, την ώρα που το έγραφε, θα πρέπει να ήταν υπό το κράτος ισχυράς και εντόνου συγκινήσεως ή ακόμη μπορεί να ήταν ο άνθρωπος εντελώς Παντελίδης απ’ το ποτό…
Αργότερα, όταν ο Επίλαρχος συνήλθε και κατάλαβε τι χαμός είχε γίνει με την ανάρτησή του, παραδέχθηκε την ανεπάρκειά του στον χειρισμό της μητρικής γλώσσας με την κλασική δικαιολογία ότι, με αυτά που έγραψε, δεν εννοούσε τον τουρκικό λαό. Συγγνώμη, ωστόσο, δεν ζήτησε, διότι στην κατακλείδα του κειμένου του προειδοποιεί: «Αν το ύφος της γραφής μου ξαφνιάσει κάποιους δεν Ζητώ Συγγνώμη διότι αυτό που μας έχει ρημάξει τελικά είναι ο καθωσπρεπισμός έχοντας χάσει την αυθεντικότητα μας».
Κάποτε έλεγαν ότι αφότου βγήκε η συγγνώμη χάθηκε το φιλότιμο. Πρέπει να εκσυγχρονίσουμε το γνωμικό και να πούμε ότι από τότε που επινοήθηκε η αυθεντικότητα χάθηκε ο αυτοσεβασμός, αφού ο καθένας μπορεί να τη χρησιμοποιεί σαν δικαιολογία για να εκθέτει τη βλακεία, τις φοβίες ή τις ψυχώσεις που τον ταλαιπωρούν. Το κακό με την αυθεντικότητα ξεκίνησε από τον Ρουσό και την επινόηση του «ευγενούς αγρίου». Ενισχύθηκε από τον Ρομαντισμό του 19ου αιώνα και κατά τον 20ό από την επανάσταση των ρευμάτων της υποκουλτούρας γύρω στο 1960. Η αναζήτηση της αυθεντικότητας εκφράζει μια τάση άρνησης του πολιτισμού, η οποία στις μέρες μας θεωρείται σχεδόν κανονικότητα και επάνω της βασίζονται παραδόξως πολλά από τα προϊόντα που καταναλώνουμε. Το τηλεοπτικό πρωινάδικο, λ.χ., δεν θα υπήρχε χωρίς τη λατρεία της αυθεντικότητας, αφού βασίζεται στην απενοχοποίηση της ευήθειας. Η Ελένη Μενεγάκη δεν θα υπήρχε αν δεν είχαμε αναγάγει την αυθεντικότητα σε ιδανικό!
Δεν είναι τυχαία η αναφορά στη Μενεγάκη, τη λατρεμένη του συμβούλου Καρανίκα, αλλά και άλλων στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ. Αν κάποιος αξιοποίησε απολύτως την απελευθέρωση της αυθεντικότητας, είναι η Αριστερά. Δείτε την περίπτωση του Κρητικού Πολάκη, που θαρρείς ότι τον κατέβασε ο ΣΥΡΙΖΑ από τα βουνά για να τον κάνει υπουργό. «Βοθροκάναλα της διαπλοκής» αποκάλεσε τους τηλεοπτικούς σταθμούς, «χθεσινά αυγά» τους διαπιστευμένους στο υπουργείο δημοσιογράφους και, ειδικά για έναν που θεωρεί ότι τον προσέβαλε, είπε ότι θα του άξιζε «κανονικά» να τον στείλει «τρία μέτρα κάτω από τη γη». Γιατί όλος αυτός ο θυμός; Επειδή τον είπαν «αγροίκο» (αν είναι δυνατόν…), ενώ αυτός είναι αυθεντικός και η αυθεντικότητα αυτού του είδους είναι αξία για την Αριστερά. Πώς, λοιπόν, να μην τον υπερασπισθεί η κυβερνητική εκπρόσωπος;
Η Αριστερά χτίζει μια ολόκληρη θεωρία γύρω από την αξία της αυθεντικότητας, ενώ οι δεξιοί, όπως ο αντιπεριφερειάρχης Κάρμαντζης, τη χρησιμοποιούν ως δικαιολογία. Είναι το συγκριτικό πλεονέκτημα της Αριστεράς. Γι’ αυτό και το είδος επικρατεί…
Eρχεται!
Πληροφορούμαι από ξένη διπλωματική πηγή ότι ο Μπόνο των U2 ετοιμάζεται και αυτός, μετά την Αντζελίνα και τον Πάπα, να έλθει στη Λέσβο για τους πρόσφυγες. Eχει πακετάρει, είναι πανέτοιμος, απλώς περιμένει να πάει πρώτα ο Γιώργος Νταλάρας, ώστε η δική του επίσκεψη μετά να είναι η κορύφωση του ενδιαφέροντος των πλουσίων και διασήμων για τους φτωχούς και τους αγνώστους…