Οι εκτιμήσεις Ευρωπαίων αξιωματούχων και ξένων εφημερίδων, για το ενδεχόμενο να επαναληφθεί το αδιέξοδο του περασμένου καλοκαιριού, δεν είναι καθόλου αβάσιμες. Τα δεδομένα είναι ακριβώς τα ίδια. Οι απαιτήσεις των δανειστών είναι υπέρβαρες για την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, και ο κ. Τσίπρας επαναλαμβάνει την προσπάθεια να μεταφέρει το αδιέξοδο σε πολιτικό επίπεδο. Οπως σημειώναμε την περασμένη Κυριακή, η επανάληψη του ίδιου σεναρίου κάθε άλλο παρά αποκλείει την καταφυγή του πρωθυπουργού στην προσφιλή του «λύση», να ζητήσει, δηλαδή, τη γνώμη του λαού, με πρόωρη προσφυγή στις κάλπες.
Αποκλειστικό κίνητρο μιας τέτοιας κίνησης θα είναι, ξανά, η παράταση χρόνου στο επερχόμενο ναυάγιο του «πρώτη φορά αριστερά». Και τούτο, διότι ούτε η «λαϊκή γνώμη» εισακούεται, όπως συνέβη με το δημοψήφισμα, ούτε –πολύ περισσότερο– υπολογίζεται η απροσμέτρητη ζημία που προκύπτει για τη χώρα, αφού με την παράταση της εκκρεμότητας, το πρόβλημα μεγεθύνεται με ρυθμό γεωμετρικής προόδου. Η δεκαπεντάμηνη παραμονή στην εξουσία των ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ αναδεικνύει τη σημερινή κυβέρνηση στην πλέον ανεύθυνη των τελευταίων δεκαετιών, αλλά και στην περισσότερο απρόβλεπτη. (Πρόκειται για δύο ιδιότητες που είναι αλληλένδετες και συλλειτουργούσες.)
Το ερώτημα, λοιπόν, είναι πώς πολιτεύεται η αντιπολίτευση –και κυρίως η αξιωματική– στο ενδεχόμενο να επαναληφθεί το σενάριο του περασμένου καλοκαιριού. Ο κ. Μητσοτάκης φαίνεται ότι έχει υπερεκτιμήσει το προβάδισμα των πέντε-έξι μονάδων που δίνουν στη Ν.Δ. οι τελευταίες δημοσκοπήσεις, καθώς και τη σημαντική του υπεροχή, ως «καταλληλότερου πρωθυπουργού», έναντι του κ. Τσίπρα. Ωστόσο αυτά τα ευρήματα δεν μπορούν να θεωρηθούν σταθερά, ούτε θα έπρεπε να θεωρηθούν σημαντικά για την αλλαγή της στρατηγικής του αρχηγού της Ν.Δ., ο οποίος μέχρι πρότινος δήλωνε πως δεν βιάζεται να γίνει πρωθυπουργός, και σήμερα ζητεί από τον κ. Τσίπρα να εγκαταλείψει άμεσα την εξουσία. Διότι τι θα συμβεί αν επαναληφθεί το περυσινό σενάριο και επανακάμψει το Grexit, όπως ορισμένοι στην Ευρώπη προειδοποιούν; Το πιθανότερο είναι η Ν.Δ. και τα λοιπά κόμματα του ευρωπαϊκού τόξου να αναδιπλωθούν στη θέση του οιονεί υποστηρικτή του τρίτου μνημονίου, προκειμένου να παραμείνει η χώρα στην Ευρώπη. Συνεπώς, τυχόν πρόωρες εκλογές, με ένα τέτοιο διακύβευμα, μάλλον αφαιρούν από τη Ν.Δ. τα στοιχεία της δημοσκοπικής υπεροχής. Αλλά και αν ακόμη επιβεβαιωθεί στην κάλπη αυτό το προβάδισμα, ποια κατάσταση θα κληθεί να διαχειρισθεί η Ν.Δ. και οι εταίροι της στην κυβέρνηση, μιας και η αυτοδυναμία είναι ανέφικτη; Η απάντηση στο ερώτημα είναι δεδομένη. Η «νέα» κυβέρνηση θα κληθεί να υπογράψει μια συμφωνία, με όρους ακόμη επαχθέστερους από αυτούς που «απέρριψε» ή μάλλον απέφυγε να δεχθεί ο κ. Τσίπρας. Θα επωμισθεί, δηλαδή, όλα τα βάρη που επισώρευσε το 15μηνο της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, δεχόμενη ταυτόχρονα και το σύνολο της κοινωνικής αγανάκτησης, η οποία το πιθανότερο είναι να υποτιμήσει την ευθύνη των κ. Τσίπρα – Καμμένου. Αλλωστε οι δύο σήμερα συγκυβερνώντες, όχι μόνον θα αποποιηθούν κάθε ευθύνη για την καταληκτική συμφωνία, αλλά το πιθανότερο είναι να εμφανισθούν και σαν συνεκφραστές της λαϊκής οργής. Με άλλους λόγους, η «νέα» κυβέρνηση κινδυνεύει να υποστεί την κατάφωρη αδικία της ρήσης «προς γαρ το τελευταίον εκβάν, έκαστον των πριν υπαρξάντων κρίνεται». Με συνακόλουθο το έλλειμμα της λαϊκής εμπιστοσύνης.