Ποια είναι η διαφορά ειλικρινά δεν καταλαβαίνω. Ο μεν αντιπρόεδρος Γ. Δραγασάκης προβλέπει «πολιτικό πρόβλημα για την κυβέρνηση» αν καθυστερήσει και άλλο η αξιολόγηση, η δε κυβερνητική εκπρόσωπος Ο. Γεροβασίλη θεωρεί το πρόβλημα «οικονομικό» και μάλιστα «για τη χώρα». (Και πολύ σωστά, διότι η κυβέρνηση –τα βασικά μέλη της τουλάχιστον– το δικό της το είχε πάντα λυμένο.)
Μιλούν για το ίδιο πράγμα και οι δυο τους. Αν η κυβέρνηση μείνει χωρίς χρήματα, όπως είναι πολύ πιθανό να συμβεί αν παραταθεί η αξιολόγηση, μισθοί και συντάξεις δεν θα πληρωθούν. Ολοι αυτοί που θα πληγούν από την αδυναμία του κράτους να εκπληρώσει τις βασικές υποχρεώσεις του θα στραφούν αμέσως εναντίον της κυβέρνησης. Ετσι, το «οικονομικό πρόβλημα της χώρας», όπως αρέσει στην κ. Γεροβασίλη να το λέει, γίνεται αναπόφευκτα «πολιτικό πρόβλημα για την κυβέρνηση».
Ανεξαρτήτως του ότι τα μέλη της κυβέρνησης δεν κατορθώνουν να συντονιστούν ως προς τη γλώσσα με την οποία περιγράφουν το πρόβλημα, η πραγματικότητα είναι ότι, σε κάθε περίπτωση, το οικονομικό πρόβλημα της χώρας γίνεται ολοένα και περισσότερο πολιτικό πρόβλημα της κυβέρνησης. Διότι ακόμη και αν καταλήξει αισίως η αξιολόγηση, αν πάρουμε τη δόση μας και αποφευχθεί η γενικευμένη στάση πληρωμών του Δημοσίου, το κόστος της νέας ηρωικής διαπραγμάτευσης, δηλαδή τα αναπόφευκτα νέα μέτρα, σύντομα θα γίνουν αισθητό. Πόσο ακόμη χρειάζεται αυτός ο λαός για να καταλάβει ότι πληρώνει πανάκριβα την κυβέρνηση Συριζανέλ;
Γι’ αυτό, να μου επιτρέψετε να ακούω με προσοχή τον Σάκη, που προβλέπει εκλογές. Ποιος είναι αυτός; Μα ο Σάκης Παπαδόπουλος, κοτζάμ βουλευτής Τρικάλων του ΣΥΡΙΖΑ! Τον μάθαμε όλοι χθες, επειδή σε συνέντευξή του μίλησε ευθέως για κάλπες: εκλογές ή δημοψήφισμα, με το ερώτημα εάν η Ελλάδα είναι ισότιμο μέλος της Ευρωπαϊκής Ενωσης. (Διακόπτω τον ειρμό μου, αλλά αξίζει να επισημάνω ότι την ισοτιμία στην Ε.Ε., όπως και παντού, οι Συριζαίοι την αντιλαμβάνονται μόνο ως προς τα δικαιώματα, όχι τις υποχρεώσεις…) Είναι πιθανό να μη μάθουμε ποτέ ξανά τίποτε άλλο για τον Σάκη, αλλά τις σκέψεις του ας τις ακούσουμε, διότι μας δίνουν μια ιδέα του πνεύματος που διαμορφώνεται στον ΣΥΡΙΖΑ και στην κυβέρνηση.
Εύγε και φεύγε!
Η απλοποίηση των δημοκρατικών διαδικασιών στην ΟΝΝΕΔ είχε εξελιχθεί σε τέτοιο επίπεδο, ώστε οι αθεόφοβοι έκαναν εκλογές χωρίς κάλπες. Μόλις το κατάλαβε ο Κυριάκος Μητσοτάκης, τους διέγραψε όλους μαζί και καλά τους έκανε. Καιρός ήταν.
Ομολογουμένως, περίμενα ότι αυτή η ιστορία με την ΟΝΝΕΔ κάποια ώρα θα είχε κακή κατάληξη, παρότι άνθρωπος «με βάθος», όπως λένε, εγώ δεν είμαι. Γι’ αυτό, κρίνω τους ανθρώπους κατ’ αρχάς από τη φάτσα ή, αν το προτιμάτε έτσι, από την όψη τους. Βάσει αυτού του τύπου της εμβριθούς προσεγγίσεως, λοιπόν, προσωπικώς δεν είχα αμφιβολία για το ότι η ΟΝΝΕΔ όπως ήταν δεν έπρεπε να υπάρχει. Ο λόγος ήταν ότι, πολύ απλά, ο ανθρώπινος τύπος που επικρατούσε στα υψηλά ιστάμενα στελέχη ήταν αυτός του μπράβου.
Τα περισσότερα από τα στελέχη που έβλεπες, λ.χ., στην εξέδρα των ομιλητών γύρω από τον πρόεδρο της οργάνωσης, είχαν τη φάτσα και την ομιλία μπράβου, ήσαν χοντροί και γυμνασμένοι σαν μπράβοι, ντύνονταν και κουρεύονταν σαν μπράβοι, συμπεριφέρονταν σαν μπράβοι. Μα υπάρχει σοβαρότερος λόγος από αυτόν για να κατεβάσεις τα ρολά της ΟΝΝΕΔ; Οταν, έπειτα από σαράντα χρόνια λειτουργίας, οι μπράβοι αντί να είναι στην είσοδο και να κάνουν αυτά που οφείλουν να κάνουν οι μπράβοι, βρίσκονται στην εξέδρα του συνεδρίου και στο podium του ομιλητή, κάτι έχει πάει πολύ στραβά με την όλη υπόθεση και καλύτερα να την ξαναπιάσεις από την αρχή.
Αdieu
Μολονότι ο Ανδρέας Παπαμιμίκος, που παραιτήθηκε προχθές από γραμματέας –αλλά και από απλό μέλος– της Νέας Δημοκρατίας, δεν έμοιαζε καθόλου με το είδος που περιγράφεται παραπάνω, δεν είναι τυχαίο ότι προερχόταν από την ΟΝΝΕΔ, της οποίας είχε μάλιστα διατελέσει και πρόεδρος.
Στην πραγματικότητα, θα ήταν δύσκολο να είχε βγει από οπουδήποτε αλλού, γιατί το συγκεκριμένο είδος επαγγελματία κομματικού μόνο από τις πολιτικές νεολαίες παράγεται. Παρά τις τεράστιες και εμφανείς διαφορές του από τον Αλέξη Τσίπρα, ο Παπαμιμίκος ήταν επί της ουσίας ένας Τσίπρας νεοδημοκρατικής παραγωγής: ένα παιδί του «γαλάζιου» κομματικού σωλήνα. Ενας «νεόγερος», με πολιτικές θέσεις νερόβραστες πάντα εντός των ορίων του νεοδημοκρατικού καθωσπρεπισμού, αφοσιωμένος στην προσωπική καριέρα του και, όπως απεδείχθη, ανίκανος και ανεύθυνος. Ανέλαβε, θυμίζω, να οργανώσει την εκλογή αρχηγού και αυτό που πέτυχε ήταν να οδηγήσει τη Ν.Δ. στον μεγαλύτερο εξευτελισμό της ιστορίας της. Ισως δεν είναι συμπτωματικό, λοιπόν, ότι εκρίθη υπεύθυνος και για την παρωδία εκλογών στην ΟΝΝΕΔ. Τι να κάνουμε; Οι εκλογές φαίνεται ότι δεν ήταν το φόρτε του Ανδρέα. (Κακό αυτό, βέβαια, ιδίως αν έχεις αποφασίσει να σταδιοδρομήσεις στην πολιτική σε καιρούς δημοκρατίας…)
Χαρακτηριστικό του ψεύτικου που είχε πάντοτε η πολιτική παρουσία του ήταν το σύνθημα με το οποίο είχε διεκδικήσει την προεδρία της ΟΝΝΕΔ: «Πειράζει που είμαι νέος;». Τελείως αηδία – δεν είναι; Η προβολή της νεότητας ως απόλυτου φυσικού πλεονεκτήματος (το λεγόμενο επιχείρημα των καλλιστείων) είναι πάντα ύποπτη. Συνήθως, αυτοί που το χρησιμοποιούν δεν έχουν τίποτε άλλο να επιδείξουν. Η ταχύτατη άνοδος στην κομματική ιεραρχία του άχρωμου Παπαμιμίκου συνέβη σε εποχή οργανωτικής παρακμής και πολιτικής σύγχυσης της Ν.Δ. Η απομάκρυνσή του επιτρέπει την ελπίδα ότι η Ν.Δ. αλλάζει εποχή.