Η Ανάσταση του Κυρίου δεν συνέπεσε με την ανάσταση της οικονομίας, όπως είχε προφητεύσει ο, κατ’ άλλα άθεος, κ. Αλέξης Τσίπρας. Εξακολουθεί να βαδίζει στον ανήφορο του Γολγοθά, εξαιτίας, όπως μας είπε η κ. Γεροβασίλη, των «νέων αξιώσεων του ΔΝΤ». Πρέπει, λοιπόν, να στραφούμε όλοι εναντίον των ανελέητων δανειστών, οι οποίοι, με τη σειρά τους, είναι υποχρεωμένοι να αναζητήσουν κάποιον συνήγορο, έστω του Διαβόλου. Η διαδικασία για τη σύναψη ενός δανείου αρχίζει πάντα με πρωτοβουλία του χρήζοντος οικονομικής βοήθειας. Κανείς δεν σε κυνηγά, ούτε σε υποχρεώνει να δανειστείς. Ετσι, και οι όροι του δανείου καθορίζονται από τον δανειστή και όχι από τον αιτούντα. Επιπλέον, τα χρήματα που διαθέτει ο δανειστής δεν είναι προϊόν ληστείας. Κατά κανόνα προέρχονται από τη σωστή διαχείριση των οικονομικών του, η οποία τού επιτρέπει να εξοικονομεί μέρος των εσόδων του, αναζητώντας μιαν επικερδή τοποθέτηση. Είτε πρόκειται για άτομα είτε για κράτη, ισχύει ο… απλοϊκός κανόνας, πως είναι εύκολο να ξοδεύεις και πολύ δύσκολο να αποταμιεύεις. Προκύπτει έτσι και μια «ανισότητα». Ο φειδωλός μειονεκτεί έναντι του σπάταλου στον τρόπο ζωής, όσο ο τελευταίος ευημερεί ξοδεύοντας απερίσκεπτα. Ομως η ανισότητα αυτή ανατρέπεται από τη στιγμή που ο σπάταλος καταφεύγει στον δανεισμό.
Κανείς δεν σε δανείζει για να ευημερείς ως αφερέγγυος χρεοκόπος. Αλλωστε φθάνει και η στιγμή που χρειάζεσαι δάνειο για να επιβιώσεις. Τότε τα διαπραγματευτικά όπλα του αιτούντος είναι ελάχιστα. Τα μόνα που μπορεί να επικαλεσθεί είναι η αλληλεγγύη και η φερεγγυότητα. Η τελευταία, όμως, εξαρτάται από τη μέχρι σήμερα συμπεριφορά σου. Ο δανειστής θα ζητήσει πρόσθετες ή και «απαράδεκτες», κατά την κ. Γεροβασίλη, εγγυήσεις, αν έχεις χάσει παντελώς την εμπιστοσύνη του. Αυτό έχει συμβεί κατά το 15μηνο διακυβέρνησης της χώρας από τους ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ. «Διορθώνοντας» προ ημερών τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης κ. Δραγασάκη, ο οποίος χαρακτήρισε τα πρόσθετα μέτρα, που ζητεί το ΔΝΤ, «πολιτικό πρόβλημα», η κ. Γεροβασίλη δήλωσε πως το θέμα δεν είναι πολιτικό, αλλά οικονομικό. (Διότι, αν ήταν πολιτικό, θα συνεπαγόταν και απρόσμενες πολιτικές εξελίξεις.) Την ίδια στιγμή, όμως, ο κ. Τσίπρας επιχειρεί για μία ακόμα φορά να μεταφέρει τη διαπραγμάτευση σε πολιτικό επίπεδο, ζητώντας τη σύγκληση του ανωτάτου συμβουλίου της Ε.Ε. Και επισείει το ενδεχόμενο «πολιτικής αστάθειας και απρόβλεπτων εξελίξεων»…
Συνολικά, η συμπεριφορά της σημερινής κυβέρνησης δίνει την εντύπωση ότι ο κ. Τσίπρας πιστεύει πως οι εταίροι μας αδυνατούν να αντιληφθούν και να κρίνουν τις αλλοπρόσαλλες αποφάσεις του και τους αντικρουόμενους χειρισμούς του. Πιθανώς μερικοί να συμπεραίνουν πως η ελληνική κυβέρνηση πολιτεύεται χωρίς να διαθέτει σχέδιο και συγκεκριμένους στόχους. Δηλαδή, ότι αυτοσχεδιάζει, ανάλογα με κάθε θέμα που προκύπτει. Ο υπογράφων πιστεύει κάτι χειρότερο. Πως σε όλο το διάστημα του 15μήνου, ο κ. Τσίπρας πασχίζει, μέσω της κυβερνητικής πολιτικής (!), να «ανταποκριθεί» στις «ανάγκες» του κομματικού του προσωπικού. Δηλαδή να εξασφαλίσει την πίστη των 153 βουλευτών του, να προλάβει τις αντιδράσεις των «53» διαφωνούντων και να συνετίσει τους λαφαζανίζοντες. Κοντολογίς, να μετατρέψει ένα συνονθύλευμα ομάδων και ατόμων σε πολιτικό κόμμα που πιστεύει και υπηρετεί έναν συγκεκριμένο στόχο. Η δε προσπάθεια αυτή γίνεται με κίνητρο τη διατήρηση της εξουσίας και διακύβευμα την επιβίωση της χώρας.