Υποτίθεται ότι το Σαββατοκύριακο στο ελληνικό Κοινοβούλιο έπρεπε να διεξαχθεί μια σοβαρή συζήτηση. Η κυβέρνηση έφερε προς ψήφιση ένα κορυφαίας σημασίας νομοσχέδιο από το οποίο εξαρτάται η αξιολόγηση του προγράμματος, η συνέχιση της δανειοδότησης, η έναρξη των διαβουλεύσεων για τη ρύθμιση του χρέους. Η φορολογική και ασφαλιστική μεταρρύθμιση που εισηγήθηκε αλλάζει ακόμη μία φορά τα δεδομένα του βίου για εκατομμύρια Ελληνες, νυν ή μελλοντικούς συνταξιούχους. Αφορά όμως και νέους εργαζομένους, καθώς το προτεινόμενο καθεστώς εισφορών φαίνεται ότι οδηγεί σε οικονομική ασφυξία μεγάλες κατηγορίες πολιτών. Αυτό που έγινε στη Βουλή δεν επιβεβαίωσε παρά μόνον ότι η χώρα υποφέρει από μια κρίση βαθύτερη και δραματικότερη από την οικονομική. Βυθιζόμαστε σε μια δίνη εμφύλιας ασυνεννοησίας, κομματικού και συντεχνιακού παραλογισμού. Η πολιτική ελίτ, το διήμερο που πέρασε, με λόγο έντονο, συχνά φανατικό, με μεροληπτική χρήση στοιχείων, επιδόθηκε σε έναν αγώνα αλληλοεξόντωσης. Δεν μπόρεσαν να συμφωνήσουν ακόμη και στα αυταπόδεικτα.
Η κυβέρνηση, όλοι της οι αγορητές, επιχείρησε να πείσει τους Ελληνες ότι, παρά τις μειώσεις του αφορολογήτου, παρά τις φορολογικές αυξήσεις, παρά τη μείωση κατά περίπου δύο δισεκατομμύρια της ασφαλιστικής δαπάνης, ουδείς ζημιώνεται εκτός από λίγους πλούσιους! Ούρλιαζαν όλοι ότι δεν κόβουν συντάξεις, καθώς έχουν ορίσει, στη σχιζοφρενή γλώσσα του ψεύδους που καθιέρωσαν, ως σύνταξη μόνο την κύρια σύνταξη… Λες και τα χρήματα από τις επικουρικές που κόβονται περίπου 30% κατά μέσο όρο δεν θα λείψουν από τους οικογενειακούς προϋπολογισμούς. Η αντιπολίτευση, από την άλλη, τόσο το ΠΑΣΟΚ όσο και η Ν.Δ., άδραξε την ευκαιρία να σφυροκοπήσει ανελέητα την κυβέρνηση για τη συνολική της πορεία. Της θύμισαν σε όλους τους τόνους τις αυτοδιαψεύσεις της, τις ματαιωμένες υποσχέσεις, τα ψεύδη, την αναποτελεσματικότητα, την απειρία, τις ιδεοληψίες. Εύκολη δουλειά, λέξεις να βρίσκεις να τους διαλύεις. Θα συμφωνούσα σε όλα, ακόμη και στον οξύτατο τόνο που δεν βοηθάει ετούτη τη στιγμή, αν άκουγα, κάτι λίγο έστω, για τα δικά τους λάθη, για τις ευθύνες των κομμάτων που κυβέρνησαν. Η πολιτική και η πολιτεία τους μας οδήγησαν στη χρεοκοπία, αλλά και στα αδιέξοδα των πρώτων μνημονίων. Είναι λάθος αυτό; Θα περίμενα επίσης, εκτός από την κριτική στην κυβέρνηση και στα νομοσχέδιά της, μια ολοκληρωμένη εναλλακτική πρόταση. Με ειλικρίνεια, λεπτομέρειες, επιτέλους χωρίς μυστικά. Ακουσα με προσοχή την κυρία Γεννηματά και τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Ειδικά ο αρχηγός της Ν.Δ. ήταν εντυπωσιακός και ακριβής στην ανάλυση της λάθος πολιτικής, αλλά ώς εκεί. Στην κριτική έμειναν και τα υπόλοιπα κόμματα, με εξαίρεση ίσως το Ποτάμι, που ψέλλισε ένα κάποιο διαφορετικό σχέδιο ασφάλισης τριών πυλώνων. Τα χρόνια που έρχονται θα αναγκαστούμε να αναμετρηθούμε με τα μεγάλα μας προβλήματα. Θα είναι ακόμη δυσκολότερα. Κανένα κόμμα μόνο του δεν αρκεί.