Το έτος 1274 π.Χ. στο Καντές της Μέσης Ανατολής (βρίσκεται στα σημερινά σύνορα Λιβάνου-Συρίας) έγινε μια μεγάλη μάχη, που μεγαλύτερή της κατά πάσα πιθανότητα δεν είχε ξαναδεί ο κόσμος της εποχής εκείνης. Υπολογίζεται ότι η κάθε πλευρά παρέταξε ίσως και 30.000 πεζικό, καθώς και 5.000 ιππήλατα άρματα με τοξότες. Από τη μία ήσαν οι Χετταίοι (Χάττι, για τους Αιγύπτιους) που επεκτείνονταν σταθερά προς Νότο και έμπαιναν στα χωράφια των Φαραώ και, από την άλλη, οι Αιγύπτιοι (το πιο οργανωμένο πρώιμης μορφής κράτος της εποχής), με επικεφαλής τον Ραμσή Β΄ τον επιλεγόμενο και Μεγάλο.
Κατά τους ιστορικούς, το πιθανότερο είναι ότι ο Ραμσής –παρ’ όλη τη μεγαλοσύνη του– οδήγησε τον στρατό του σε παγίδα. Οι Αιγύπτιοι ηττήθηκαν, ο στρατός τους παραλίγο γλίτωσε τον αφανισμό και οι Χετταίοι εξακολούθησαν για τους επόμενους αιώνες να επεκτείνονται προς Νότο. Αλλά η ήττα στο πεδίο της μάχης δεν ήταν πρόβλημα πολιτικό για τον Ραμσή, διότι ήταν Φαραώ. Οπότε παρήγγειλε και χάραξαν στην πέτρα τη δική του αφήγηση της μάχης. Μάλιστα, οι πλάκες εγκαταστάθηκαν σε τουλάχιστον επτά ναούς (τόσα αντίγραφα αυτού του αθάνατου κειμένου έχουν βρεθεί) ώστε η αφήγησή του να διαδοθεί. Θαυμάστε ένα μικρό απόσπασμα και θα δείτε γιατί σε αυτή την ιστορική αφήγηση αξίζει η αθανασία:
«Η Μεγαλειότητά του κατέσφαξε ολόκληρη τη δύναμη των Χάττι, μαζί με τους αρχηγούς τους και όλα τα αδέλφια τους, καθώς επίσης και τους αρχηγούς όλων των χωρών που είχαν έλθει μαζί τους (σ.σ.: εννοείται και τα αδέλφια τους, για όσους τα είχαν φέρει…), τους στρατιώτες τους, τα άρματά τους, όλοι τους έπεσαν στη γη με το πρόσωπο ο ένας μετά τον άλλο. Η Μεγαλειότητά του τους έσφαξε εκεί που στέκονταν· τους ξάπλωσε μπροστά στα άλογά τους· και η Μεγαλειότητά του ήταν μόνος· κανείς άλλος δεν ήταν μαζί του». Ολομόναχος, που λέτε, ο Μεγαλειότατος! Μα ποιος είσαι, Θεός; Θα μπορούσε να αναφωνήσει κάποιος σύγχρονός μας. Ναι, επισήμως ήταν ένας θνητός θεός και, εφόσον διατηρούσε την εξουσία του, μπορούσε να κάνει ό,τι θέλει. Τότε, εκείνες τις εποχές, η προπαγάνδα ήταν απλή υπόθεση…
Το φλας μπακ –όπως λένε στην κινηματογραφική γλώσσα– στην Ιστορία είναι ένας τρόπος για να συνειδητοποιήσουμε πόσο μάταιο και εν τέλει ανόητο είναι να νομίζει κάποιος ότι μπορεί να ελέγξει την ενημέρωση στον σημερινό κόσμο. Μόνον στη Βόρειο Κορέα του εγγονού Κιμ ο ηγέτης θα μπορούσε να έχει τον πλήρη έλεγχο της εικόνας της πραγματικότητας, όπως τον είχε ο Ραμσής Β΄. Και όχι μόνον εξαιτίας της πιο βάρβαρης εκδοχής κομμουνισμού που εφαρμόζεται στη χώρα, αλλά και επειδή προηγουμένως είχαν υπάρξει 800 χρόνια εξίσου αυταρχικής διακυβέρνησης από μια, την ίδια, βασιλική δυναστεία, της οποίας η απάνθρωπη σκληρότητα δεν είχε να ζηλέψει τίποτε από εκείνη της σημερινής κομμουνιστικής δυναστείας.
Η απόπειρα ελέγχου των ΜΜΕ στον σύγχρονο δυτικό κόσμο είναι κάτι χειρότερο από έγκλημα, είναι λάθος. Είναι μια αυταπάτη η πεποίθηση αυτή όσων πιστεύουν εσφαλμένα ότι η ιστορική εξέλιξη μπορεί να γυρίσει πίσω, ώστε να ταιριάξει με την ιδεολογία τους. Την ίδια αυταπάτη τρέφουν και όσοι πιστεύουν ότι η σιωπή των ΜΜΕ –και μάλιστα σε μια τόσο κρίσιμη πολιτικά περίσταση– μπορεί να σημαίνει οτιδήποτε άλλο εκτός από τον αυτοεξευτελισμό των ΜΜΕ. Διότι περί αυτού πρόκειται, όταν τα ΜΜΕ, διά του συνδικαλιστικού οργάνου των εργαζομένων σε αυτά, παραιτούνται από τη μόνη ισχύ τους, που είναι η φωνή τους, επειδή υποτίθεται ότι με τον τρόπο αυτόν… πιέζουν την κυβέρνηση! Στην πραγματικότητα, όσα ΜΜΕ, αλλά και όσοι δημοσιογράφοι, υποκύπτουν σε αυτό τον παραλογισμό, απλώς υπονομεύουν την αξιοπιστία τους έναντι του κοινού που καταλαβαίνει και μας κρίνει όλους. Η υποταγή ισοδυναμεί με άρνηση του λόγου της ύπαρξής μας.
Τούτων λεχθέντων, που έλεγαν οι παλαιοί, ως προς τα απεργιακά, μπορούμε να πάμε παρακάτω και στα χθεσινά στη Βουλή…
Ορόσημο
Ως προς το μέγεθος του κινδύνου, η άνοιξη του 2016 δεν είναι καλοκαίρι του 2015, όπως έχει σωστά ειπωθεί. Ομως, μετά τη χθεσινή υπερψήφιση του ασφαλιστικού από τη συμπολίτευση, η χθεσινή ημέρα είναι ένα ορόσημο εξίσου σημαντικό με τη 13η Ιουλίου 2015, ως προς τις συνέπειες που θα έχει για τον ΣΥΡΙΖΑ και την κυβέρνηση του εθνολαϊκισμού.
Ο,τι ζημία έκανε μέχρι τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν το αποτέλεσμα της κακής διαχείρισης εκ μέρους του μιας κατάστασης την οποία είχε παραλάβει από άλλους, όταν κέρδισε τις εκλογές τον Ιανουάριο του 2015. Τα μέτρα που υπερψήφισαν χθες, όμως, είναι τα πρώτα εντελώς δικά του: είναι το αποτέλεσμα της δικής του διαχείρισης μιας δικής του κατάστασης. Η εφαρμογή τους θα στρέψει ακόμη περισσότερο κόσμο εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ (αυτήν τη φορά, δεν θα υπάρχει δικαιολογία), αλλά επίσης θα διχάσει σοβαρά τον ΣΥΡΙΖΑ, όπως και τότε που ο πρωθυπουργός έκανε την αναστροφή έπειτα από 17 ώρες δουλειάς.
Και για τον μεν Γιούκλιντ ήδη ξέρουμε, είναι προδιαγεγραμμένο: θα το χάσει τελείως… Στον βαθμό κατά τον οποίο θα μπορούσε να ισχυρισθεί κάποιος ότι η φυσιογνωμία και ο εμφανισιακός τύπος είναι η μοίρα μας, τότε ο Γιούκλιντ είναι πλασμένος για τρελός επιστήμων – γιατί, με έναν περίεργο τρόπο, είναι και συμπαθητικός παρ’ όλα αυτά. Οι «53+» και οι άλλοι ακραίοι αριστεροί του ΣΥΡΙΖΑ τι θα κάνουν; Πόσο θα αντέξουν τον ρόλο των κορόιδων; (Μπορεί και αενάως. Αυτό διδάσκει η Ιστορία…)