Τα όσα ακολούθησαν την ψηφοφορία της Κυριακής στη Βουλή, με έχουν πείσει ότι η διακυβέρνηση της χώρας από τον εθνολαϊκιστικό συνασπισμό ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ εισέρχεται πλέον σε μια νέα περίοδο: την περίοδο Ιωάννη Μελισσανίδη του ολυμπιονίκου, του αθλητή, του χορευτή και, γενικώς, του χαριτωμένου ανθρώπου.
Από προχθές και μέσα σε ελάχιστο διάστημα, η μεταστροφή του πρωθυπουργού έχει σημειώσει πρόοδο ασύλληπτη, για τα δεδομένα τουλάχιστον στα οποία μας είχε συνηθίσει: ανακαλύπτει τη «γλώσσα της αλήθειας» (και της κάνει ό,τι έκανε και στην αγγλική όταν την ανακάλυψε…), πανηγυρίζει για τον «διάδρομο απογείωσης της ελληνικής οικονομίας» και, γενικώς, θριαμβολογεί λες και εξασφάλισε όχι μόνο το τέλος της κρίσης αλλά και τη σωτηρία των ψυχής του καθενός. Αν, λοιπόν, η περυσινή μεταστροφή του ονομάστηκε «κωλοτούμπα» από τον ελληνικό –και τον διεθνή– Τύπο, τούτο εδώ που εκτελεί τώρα, με τις στροφές και τις τσαχπινιές που κάνει καθώς βρίσκεται στον αέρα, πώς να το πει κανείς; Γι’ αυτό, επιμένω ότι, για την κυβέρνηση, από την Κυριακή την περίοδο Γιάνη Βαρουφάκη (νάζια, κόνξες, καπρίτσια κ.λπ.) έχει διαδεχθεί πια η περίοδος Ιωάννη Μελισσανίδη.
Μόνον οι αφελείς μπορούν να εκπλήσσονται με τις μεταμορφώσεις του Αλέξη Τσίπρα, τον οποίο κανονικά θα έπρεπε να κρίνουμε πρωτίστως με όρους υποκριτικής. Είναι ένας ηθοποιός, ο οποίος, όπως θέλει και το στερεότυπο, «δεν φοβάται να αναμετρηθεί με κανένα ρόλο». Το απέδειξε την Κυριακή στη Βουλή, όταν τόλμησε να ερμηνεύσει ώς και τον ρόλο του θεματοφύλακα της πολιτικής κληρονομιάς του Καραμανλή – αν είναι ποτέ δυνατόν! Οταν, συγκεκριμένα, επετίμησε σε ύφος ex cathedra τον Κυριάκο Μητσοτάκη ότι δήθεν κινδυνεύει να μετατρέψει τη Νέα Δημοκρατία σε κόμμα διαμαρτυρίας.
Τον άκουγα από την τηλεόραση –μαγεμένος από την απόλυτη έλλειψη ντροπής που τον διακρίνει– και σκεπτόμουν, «κοίτα τον αθεόφοβο! Αυτό είναι το άκρον άωτον του θράσους…». Το ξανασκέφθηκα, όμως, και είδα ότι τον αδικούσα, γιατί εγώ είχα στον νου μου τον κανονικό Καραμανλή, τον Κωνσταντίνο, ενώ αυτός προφανώς εννοούσε τον Κώστα. Αν είναι έτσι, ανακαλώ τα περί θράσους και ζητώ συγγνώμη, διότι η Νεοκαραμανλική Ν.Δ. είναι στενά συνυφασμένη με την εξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ.
Διότι τι ήταν ο Νεοκαραμανλισμός του Κώστα Καραμανλή, αν όχι Παπανδρεϊσμός (του Ανδρέα) χωρίς Παπανδρέου; Κομματικό κράτος, βιομηχανία προσλήψεων, δανεικά για κατανάλωση και προσκυνήματα στη Μακρόνησο για αυτομαστίγωση. Το ξέρουν καλά, άλλωστε, όσοι τον γνωρίζουν –το έχει πει κιόλας μια φορά, νομίζω, σε συνέντευξη του– ότι ο Ελληνας πολιτικός τον οποίο ο Κώστας Καραμανλής θαύμαζε περισσότερο ήταν ο Ανδρέας, όχι ο «μπάρμπας» του, όπως έλεγε τον θείο του.
Επομένως, ως πραγματικός κληρονόμος του ΠΑΣΟΚ, ο Αλέξης Τσίπρας έχει κάθε συμφέρον να ανησυχεί για την εξέλιξη της Ν.Δ. Τις ανησυχίες του αυτές, όπως είναι φυσικό, τις συμμερίζεται και η «Αυγή», η οποία έφθασε στο σημείο να τυπώνει παραπολιτικά στην πρώτη σελίδα της, όπως αυτό: «Δείγματα εσωστρέφειας στη Ν.Δ. μετά την εμφάνιση Μητσοτάκη στη Βουλή. Οι ηχηρές απουσίες* Καραμανλή και Μεϊμαράκη κατά τη διάρκεια της ομιλίας του προέδρου της Ν.Δ. αποδόθηκαν στη δυσφορία τους για τις δηλώσεις Μητσοτάκη κατά Παυλόπουλου». Τι να πω; Who cares? Για να μην το πω όπως το λένε στο χωριό μου…
*: Η «ηχηρή σιωπή» είναι από τα αγαπημένα μου στερεότυπα και μου αρέσει να το σκέπτομαι ως κυριολεξία. Συνεδριάζουν, π.χ., στη Ν.Δ. και ακούγεται ένας περίεργος, σχεδόν ακατάληπτος ήχος: «Γκοα», «μπρκτσχ», «πλαφ», οτιδήποτε σχετικό. «Τι ήταν αυτό;» πετάγονται έντρομοι διάφοροι. «Τίποτε», τους απαντά ένας ψύχραιμος, «ήταν η απουσία του Καραμανλή»…
Επικηρύχθηκαν;
Αρχικά, η απειλή διαγραφής από το ΤΕΕ όσων μηχανικών θα ψήφιζαν το ασφαλιστικό μού φάνηκε σαν αστείο. Ποιος, σκεπτόμουν, θα εμπιστευόταν τον Τσίπρα για να του χτίσει το σπίτι, όταν έχει δει τι έκανε στη χώρα με την απαιδευσία του; Συνεπώς, μικρό το κακό –ανύπαρκτο στ’ αλήθεια– αν αφαιρέσουν την άδεια ασκήσεως επαγγέλματος από τον Τσίπρα.
Οι διαγραφές δεν πραγματοποιήθηκαν τελικά από τη διοίκηση του ΤΕΕ, έγινε όμως κάτι άλλο μεμπτό – κατά τη γνώμη μου, αισχρό και απαράδεκτο: Αναρτήθηκαν οι φωτογραφίες όσων υπερψήφισαν, υπό τον τίτλο «Για να μην τους ξεχάσουμε». Δεν με ενδιαφέρει αν αυτού του είδους η διαπόμπευση αφορά τους καλούς ή τους κακούς, τους δικούς μας ή τους άλλους· μου αρκεί ότι έχει τον χαρακτήρα του εκφοβισμού και ότι η ανάρτηση θυμίζει επικήρυξη. Τέτοιες ενέργειες είναι απαράδεκτες και άκρως επικίνδυνες, ιδίως αφότου οι άνω και οι κάτω «πλατείες» εισήγαγαν τη βία στη ρουτίνα της πολιτικής.
Το θλιβερό της υπόθεσης είναι ότι ο πρόεδρος του ΤΕΕ, Γεώργιος Στασινός (που αν τον ακούσετε στο ραδιόφωνο, θα φρίξετε με τη συντεχνιακή λογική του…) προέρχεται από τη Νέα Δημοκρατία. Οπως μπορεί να διαπιστώσει ο καθένας από το επίσημο βιογραφικό του, το βασικό επάγγελμά του, προτού γίνει αρχηγός των μηχανικών, ήταν του Οννεδίτη. Επόμενο, λοιπόν, να μην ενοχλείται από επικηρύξεις, όταν πολιτικά έχει γαλουχηθεί με γκαρίσματα όπως «και α και ου και δαπ νουδουφουκού». Να τον χαίρονται…