Εμεινα με την απορία: ο Κυριάκος Μητσοτάκης δέχεται την ιδέα του μηχανισμού διόρθωσης των δημοσιονομικών αποκλίσεων αλλά απορρίπτει τον «κόφτη Τσίπρα»; Οπως είπε, «ο “κόφτης” είναι η ρήτρα της προσωπικής σας αναξιοπιστίας, κύριε Τσίπρα. Επειδή οι δανειστές γνωρίζουν πάρα πολύ καλά ότι τα μέτρα τα οποία προτείνετε δεν βγαίνουν, σας επιβάλλουν εκ των προτέρων συμπληρωματικά μέτρα (…) σας δεσμεύουν και σας δένουν πισθάγκωνα και δυστυχώς και τη χώρα μαζί».
Με κίνδυνο να γίνω κουραστικός, απορώ γιατί ο αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας δεν προέταξε την παρανομία του κ. Τσίπρα ο οποίος εξακολουθεί να μην εφαρμόζει τον μηχανισμό διόρθωσης, όπως ψηφίστηκε από την κυβέρνηση Σαμαρά, με τον Νόμο 4270 (άρθρα 38, 39 και 40), κατ’ επιταγήν σχετικών ευρωπαϊκών Οδηγιών.
Γιατί δεν ελέγχει την κυβέρνηση που δεν έχει συγκροτήσει το Δημοσιονομικό Συμβούλιο ούτε αναθεώρησε το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα Δημοσιονομικής Στρατηγικής. Υποθέτω ότι πρόκειται για παράλειψη του κ. Μητσοτάκη αν και δεν μπορώ να φανταστώ τον λόγο, αφού η ομιλία του ήταν συγκροτημένη και ήπια, με σαφή στόχο να μιλήσει στους πολίτες σε έναν μάλλον απώτερο χρονικό ορίζοντα, όπως τον είχε ήδη περιγράψει ο «γραμμιτζής» βουλευτής Δημήτρης Σταμάτης, «δεξί χέρι» του Αντώνη Σαμαρά.
Πρέπει να σας θυμίσω ότι καμία κυβέρνηση δεν επιθυμεί κάποιον «στενό κορσέ» στη διακριτική ευχέρεια που της παραχωρούν οι πολίτες μόλις αποχωρήσουν από το εκλογικό τμήμα: να ρίχνουν έξω τον προϋπολογισμό, τα μεσοπρόθεσμα, το μνημόνιο, το Πρόγραμμα Οικονομικής Πολιτικής, τις δανειακές δεσμεύσεις και να αδιαφορούν για το πόσο αναξιόπιστη καθιστούν τη χώρα με τα ατιμωτικά καμώματά τους.
Προς τιμήν του, ο υπουργός Οικονομικών που πρώτος, τα χρόνια αυτά, εισηγήθηκε αυστηρό νομοθετικό πλαίσιο ήταν ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου, το βιβλίο του οποίου («Game Over», εκδόσεις Παπαδόπουλος) μοσχοπουλιέται αυτές τις μέρες, αν και οι δικοί του σχεδιασμοί προδόθηκαν με τον χειρότερο τρόπο από την τότε κυβέρνηση Παπανδρέου. Πράγματι, ο Ν. 3871 (17/8/2010) επεξέτεινε τις προβλέψεις του πολύ καλού Νόμου 2362 του 1995 του Αλέκου Παπαδόπουλου.
Σε εκείνο τον νόμο προβλέφθηκε ήδη ότι ο υπ. Οικονομικών «υποχρεούται να υποβάλει συμπληρωματικό προϋπολογισμό (…) αν η τριμηνιαία έκθεση εκτέλεσης καταδεικνύει ότι η Κεντρική Διοίκηση ενδέχεται να υπερβεί το συνολικό όριο δαπανών που εγκρίθηκε από τη Βουλή» (άρθρο 8α). Επιπλέον, ενισχύθηκε η αυτονόητη γενική αρχή που διέπει τους δημοσιονομικούς κανόνες, μεταξύ των οποίων ο με αριθμό «β» ορίζει «το κατ’ελάχιστο αποδεκτό όριο πρωτογενούς πλεονάσματος» (άρθρο 2).
Πρέπει να υποθέσουμε ότι ο περίφημος «κόφτης» συμπληρώνει, επί το αγριότερον, τις ως άνω μηδέποτε, μετά την είσοδό μας στο ευρώ, εφαρμοσθείσες διατάξεις. Υπάρχουν και χειρότερα!