Το είχα πει εγώ από την αρχή. Ομως και ο ίδιος ο Θ. Δρίτσας εμμέσως μεν, αλλά από την πρώτη στιγμή, αναγνώρισε την αιτία του προβλήματος, που μας απασχόλησε από προχθές το βράδυ έως χθες το απόγευμα. «Θα τη διαβάσει προσεκτικά, γιατί θέλει συστηματική μελέτη», είπε και αυτά ήταν από τα πρώτα λόγια που εκστόμισε ο μονίμως καταβεβλημένος υπουργός Ναυτιλίας, όταν εκλήθη να απαντήσει στις σοβαρές αιτιάσεις της επιστολής της Cosco.
Μη μου πείτε, λοιπόν, ότι δεν το βρήκατε ακόμη! Μόλις χθεσινή είναι η είδηση από τον ΟΟΣΑ για τις επιδόσεις των Ελλήνων στην κατανόηση κειμένου. Προφανώς, ο Θ. Δρίτσας ανήκει στο 26,8% των Ελλήνων που αντιμετωπίζουν πολύ μεγάλη δυσκολία στην κατανόηση κειμένου.
Συμβαίνει και σε υπουργούς, δεν είναι ντροπή. Ο Θ. Δρίτσας δεν είχε καταλάβει το κείμενο που διάβασε. Διότι τις πρώτες αντιδράσεις του χαρακτήρισε αυτό που ο πρωθυπουργός σε οίστρο λυρισμού αποκαλεί «δημοκρατική ευθιξία». Δήλωσε μάλιστα προσβεβλημένος από την επιστολή. Στην πραγματικότητα, προσβεβλημένοι θα έπρεπε να αισθάνονται οι εκπρόσωποι της Cosco, που είδαν ό,τι είχε συμφωνηθεί για την εξαγορά του ΟΛΠ να ανατρέπεται και το λιμάνι να μένει υπό τον έλεγχο του Δημοσίου – δηλαδή, του κόμματος. Διότι, αν δεν μπορείς να ορίσεις κανονισμό λειτουργίας και τιμολογιακή πολιτική, αν δεν υπάρχει λογικό χρονικό όριο για την έγκριση των μελετών από το Δημόσιο και αν σου επιβάλλεται, επιπλέον, να συνάπτεις συμβάσεις με τους κανόνες του Δημοσίου, τότε γιατί να δώσεις τα ωραία σου λεφτά; Μόνο επειδή τα χρειάζονται οι Ελληνες;
Προσβεβλημένος, επίσης, θα πρέπει να νιώθει ο πρωθυπουργός, καθώς η υπόθεση ανέκυψε μία ημέρα πριν από την αναχώρησή του για επίσημη επίσκεψη στο Πεκίνο. Οι εκ των υστέρων αλλαγές στη συμφωνία μεταξύ ΤΑΙΠΕΔ και Cosco και, κυρίως, η κουτοπόνηρη δολιότητα της μεθόδευσης θα τον έκαναν να φαίνεται στα μάτια των οικοδεσποτών όχι απλώς αναξιόπιστος, αλλά καταγέλαστος. Απορείς πώς θα τον δέχονταν οι Κινέζοι μετά από κάτι τέτοιο και, αν τον δέχονταν, τι είδους καψόνια θα του έκαναν στη διάρκεια της παραμονής του εκεί.
Το άλλο προφανές σε αυτή την ντροπιαστική για τη χώρα υπόθεση είναι ότι από χθες το πρωί, όταν ο υπουργός παραδέχθηκε ότι η τρισέλιδη επιστολή «θέλει συστηματική μελέτη», ο Θ. Δρίτσας κάθισε και, φαντάζομαι, με τη βοήθεια κάποιων γραμματιζούμενων τη συλλάβισε λέξη προς λέξη. Του εξήγησαν τι σημαίνουν όλα αυτά που περιέχει και, ίσως, του έκαναν κι ένα φροντιστήριο για τη σημασία της καλής πίστης στις συναλλαγές και, ιδίως, μεταξύ κρατών. Ετσι, βγήκε αργότερα και είπε άλλο τραγούδι: σέβεται και τον «παραχωρησιούχο» (κακόηχη μετωνυμία για να αποφύγει να πει «Cosco»…), σέβεται τη Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας (ο πλήρης τίτλος για παρηγοριά…) και, ακόμη, ότι η προσθήκη των επίμαχων ρυθμίσεων στη σύμβαση ήταν «και δική μου ευθύνη».
Κατόπιν αυτού, τα συνηθισμένα. Τα ξέρετε, μη σας κουράζω: η «αγυρτεία» των ΜΜΕ και αυτοί οι παλιοδημοσιογράφοι…
Καλή είδηση
Δεν περίμενα να ακούσω την παραίτηση του Μπότζο από την υποψηφιότητα για την αρχηγία των Τόρηδων. Μόλις άκουσα ότι ο Γκόουβ, ο υπαρχηγός του Μπόρις, ανακοίνωσε τη δική του υποψηφιότητα, αντελήφθην ότι οι ψίθυροι, που έφθαναν ώς τα υπερευαίσθητα ώτα μου από το μακρινό Λονδίνο, είχαν βάση αληθείας.
Οι ψίθυροι έλεγαν ότι έρευνες μη δημοσιεύσιμες έδειχναν τον Μπόρις να μη χαίρει της πλήρους εμπιστοσύνης της βάσης. Ο λόγος ήταν ότι όλοι στο Συντηρητικό Κόμμα, στελέχη και ψηφοφόροι, τον θυμούνται ως ένθερμο ευρωπαϊστή, όταν είχε εκλεγεί πρώτη φορά βουλευτής, να επιδεικνύει τον φιλευρωπαϊσμό του, φθάνοντας συχνά στα όρια του γκροτέσκου, προκειμένου να ξεχωρίσει και να γίνει γνωστός. Γιατί λοιπόν να τον πιστέψουν τώρα, όταν επισείει τον δήθεν κίνδυνο των Τούρκων μεταναστών; Φίλος στο Λονδίνο, ο οποίος είχε δουλέψει για υπουργό του Τόνι Μπλερ, μου αφηγήθηκε με κάθε λεπτομέρεια πως θυμόταν τον Μπόρις μέσα στη Βουλή να ρητορεύει πομπωδώς υπέρ των Τούρκων, που θα ανανέωναν το εργατικό δυναμικό της Ευρώπης. Αν το θυμάται ένας ψηφοφόρος των Εργατικών, δεν θα το θυμούνται οι Συντηρητικοί;
Η είδηση της αποσύρσεως του Μπότζο είναι καλή, διότι ενισχύονται οι πιθανότητες να βρεθεί ένας σοβαρότερος άνθρωπος στη θέση του πρωθυπουργού ο οποίος θα διαπραγματευθεί την έξοδο. Στην επικίνδυνη διαδικασία αυτού του διαζυγίου, το κύρος του διαπραγματευτή της βρετανικής πλευράς είναι από τους κυριότερους παράγοντες που θα επηρεάσουν την έκβασή της. Η σοβαρότητα του εκπροσώπου της Βρετανίας έχει σημασία και για την πλευρά της Ευρώπης και των συμφερόντων της.
Ο Γκόουβ, ο οποίος υποστήριξε την έξοδο παρά τους στενούς δεσμούς του με τον Κάμερον, είναι ο γνησιότερος απόγονος της Θάτσερ μεταξύ των υποψηφίων και αποτελεί ζωντανό παράδειγμα αξιοκρατίας: υιοθετημένος, απόφοιτος δημοσίου σχολείου, άριστος των αρίστων στην Οξφόρδη, πρώην δημοσιογράφος των Times, θεωρείται ο «intellectual heavy-weight» του Συντηρητικού Κόμματος.
Ακόμη καλύτερη επιλογή όμως θα ήταν η Τερέζα Μέι, με τις περίφημες λεοπάρ γόβες της. Αξιότατη γυναίκα, ει μη τι άλλο επειδή παρέμεινε υπουργός Εσωτερικών για πέντε χρόνια – η θέση θεωρείται περίπου ηλεκτρική καρέκλα. Μακάρι να είναι αυτή που θα εκπροσωπεί τη Βρετανία στις διαπραγματεύσεις με την Ενωση, διότι οι γυναίκες είναι πολύ πιο σοβαρά όντα από τους άνδρες.
Αν εκλεγεί η Μέι, πληροφορούμαι εκ Λονδίνου, ότι αυτός τον οποίον (μην κοκκινίζεις, Νίκο…) γνωρίζει και εκτιμά εδώ είναι ο Ν. Δένδιας. Ο λόγος είναι ότι η Μέι δουλεύει ως μάνατζερ του ιδιωτικού τομέα και θέλει γρήγορες και καθαρές συνεννοήσεις. Οταν ο Δένδιας την επισκέφθηκε ως ομόλογός της, ήταν σωστά προετοιμασμένος και φέρθηκε σαν δικηγόρος που κάνει δουλειά στο Λονδίνο. Σε δέκα λεπτά είχαν τελειώσει και η Μέι τον λάτρεψε. Τόσο απλά είναι τα πράγματα κάποιες φορές…