Υποθέτω ότι, κατ’ ακολουθίαν μιας Βουλής που θα έχει προκύψει με το σύστημα της απλής αναλογικής, θα προκύψει ένα κυβερνητικό συμβούλιο κατ’ αναλογίαν των ψήφων όσων θα έχουν ψηφίσει την παροχή εμπιστοσύνης στον πρωθυπουργό, που βεβαίως θα είναι ο αρχηγός του σχετικώς πλειοψηφούντος κόμματος.
Αφήστε, προσώρας, τα πολλά προβλήματα που περιλαμβάνει η πρώτη αυτή υπόθεση εργασίας και προσέξτε το τελευταίο: Δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι ο πρωθυπουργός θα προέρχεται από την σχετικώς πλειοψηφούσα παράταξη. Κάλλιστα, ιδιαιτέρως μάλιστα υπό ορισμένες προϋποθέσεις, μπορεί να είναι ο αρχηγός της αξιωματικής… αντιπολίτευσης, που θα έχει συμπράξει με άλλα κόμματα, τα οποία θα συναθροίζουν πλειοψηφία «150+1» βουλευτών!
Εχει μια κάποια γοητεία η απλή αναλογική. Δεν ξέρεις ποτέ τι μπορεί να προκύψει για το κράτος. Ιδιαιτέρως μάλιστα όταν έχεις να κάνεις με τα δικά «μας» κόμματα και τους δικούς «μας» πολιτικούς. Οταν ο καιροσκοπισμός έφτασε να διεκδικεί το copyright μια διπολικής (αν και ο λαός μιλάει για απλή «απάτη») αντιμετώπισης του δημοψηφίσματος. Δίλημμα που μπορούσε να τινάξει στον αέρα τη χώρα. Πλην όμως, όπως εξήγησε ο κ. Τσίπρας στους ευρωσυναδέλφους του (που ξέσπασαν σε ειλικρινή γέλωτα…), «επειδή προκύπτει είτε “Ναι”, είτε “Οχι”, πρέπει να είσαι προετοιμασμένος και για τα δύο»!
Μη νομίσετε ότι δεν μου αρέσει η «άδολη» αναλογικότητα. Υπήρξα κι εγώ, στην ώρα μου, ριζοσπάστης σε ζητήματα πολιτικής ηθικής. Αντιλαμβάνομαι, επομένως, πολύ καλά τι επιδιώκει να επιτύχει, τουλάχιστον για την υστεροφημία του, ο Αλέξης Τσίπρας. Διαπίστωσα όμως, συν τω χρόνω, ότι το προσωπικό των κομμάτων δεν ταιριάζει στον αφελή αυτό χαρακτηρισμό του συστήματος διορισμού των βουλευτών από τους ψηφοφόρους.
Σε κάθε περίπτωση, οι τελευταίες τοποθετήσεις των κομμάτων για το εκλογικό σύστημα δείχνουν ότι το πολιτικό προσωπικό δεν είναι έτοιμο να συζητήσει στα σοβαρά ένα πολύ σοβαρό θέμα σε μία πολύ σοβαρή συγκυρία. Αλλωστε ο κ. Τσίπρας έχει πρώτος αυτός την ευθύνη για την απόσταση μεταξύ των κομμάτων που υποστήριξαν πέρυσι τη μνημονιακή συμφωνία της τελευταίας στιγμής, παρότι δεν είχαν πάρει μέρος στη διαπραγμάτευσή της και η κυβέρνηση είχε προηγουμένως εκβιάσει τους πάντες με το κίβδηλο δημοψήφισμα που διεξήχθη την περυσινή σαν σήμερα ημερομηνία.
Η επιλογή του Μαξίμου δεν έχει όμως πραγματική σχέση με τις παλιές αξίες και τα πιστεύω της αριστεράς. Εχει ήδη καταστεί σε όλους προφανές ότι αποτελεί πασιφανώς τμήμα μίας ακόμη μάχης τακτικισμού, με αντίτιμο την εξουσία. Κάθε μέρα που περνάει αποδεικνύει, ακόμη και στους πλέον καλοπροαίρετους πολίτες, ότι η ομάδα του Μαξίμου ενδιαφέρεται μόνον για τη διατήρηση της εξουσίας. Διά της ευθείας ή της τεθλασμένης. Είναι καλύτερο για όλους να εγκαταλειφθεί, επί του παρόντος, το σχέδιο της κυβέρνησης. Υπάρχει πολύς χρόνος για την εμβάθυνση της σχετικής προετοιμασίας. Εκτός αν ο κ. Τσίπρας διαβλέπει αδιέξοδο και ετοιμάζει τις διπλές εκλογές που τον εξυπηρετούν.