Σήμερα, μια ζεστή ημέρα του Ιουλίου, από αυτές που το πνεύμα του Ανδρέα Εμπειρίκου κυκλοφορεί εις την οδόν των Φιλελλήνων, παραχωρώ τη θέση μου στον Σεβασμιώτατο Αιγιαλείας Αμβρόσιο, του οποίου το παρακάτω κείμενο αναδημοσιεύω από το μπλογκ του. Εχει τον τίτλο «Ενα ακόμη θαύμα εις την ζωήν μου!» και τον υπότιτλο «Μία ακόμη προσωπική μαρτυρία». Ο κριτικός σιωπά και αποσύρεται, τον λόγο παίρνει ο μητροπολίτης:
«1. Ηταν Παρασκευή βράδυ της 8ης.07.2016. Εργάζομαι εις τον Η.Υ. εις το προσωπικόν μου Γραφείον εδώ εις το Αίγιον. Γράφω κάποιο κείμενο, ενώ συγχρόνως ακούω κλασσικήν μουσικήν. Κατά την 11ην νυκτερινήν ώραν ακούω ένα ζωηρόν θόρυβον από τον επάνω όροφον. Σαν κάτι να έπεσε κάτω!
2. Διακατέχομαι από απορίαν και σκέπτομαι: Μήπως κάποιος κλέπτης έχει εισχωρήσει εις το Επισκοπείον; Εντείνω την προσοχήν μου, μήπως ακούσω κάτι ακόμη. Πλην όμως κυριαρχεί η ησυχία! Συνεχίζω την εργασίαν μου εις το Computer.
3. Περί την 12ην ώραν, δηλ. το μεσονύκτιον, διακόπτω την εργασίαν, αφήνω το Γραφείον μου και ανέρχομαι, ως συνήθως, εις το υπνοδωμάτιόν μου. Μόλις ανοίγω την θύραν του δωματίου ένας πυκνός καπνός με πνίγει! Κυριαρχεί παντού! Στρέφω το βλέμμα μου προς το εικονοστάσιον και τότε βλέπω, ότι η κανδήλα έχει “λαμπαδιάσει!”, δηλ. καίγεται, και μια μεγάλη φλόγα αναδύεται εξ αυτής. Πλησιάζω και τότε βλέπω, ότι το κανδήλι έχει διαρραγή περίπου μέχρι τη μέση, δύο-τρία δε κομμάτια του έχουν πέσει ολόγυρά του, στον υποκείμενο μεταλλικό δίσκο.
4. Το θέαμα αυτό πλημμυρίζει την ψυχήν μου από ανησυχίαν! Ο φόβος μου είναι μήπως η φλόγα επεκταθή από το ποτήρι της κανδήλας. Προσπαθώ να μεταφέρω την κανδήλα κάπου διά λόγους ασφαλείας, αλλά δεν είναι δυνατόν! Η μεταλλική βάσις καίει πάρα πολύ. Τελικά κατορθώνω να το μεταφέρω και να το σβύσω! Η ψυχή μου γαληνεύει! Ο φόβος παύει!
5. Προχωρώ τώρα προς το συνεχόμενον δωμάτιον, το υπνοδωμάτιόν μου. Ανοίγω το φως. Και τότε βλέπω, ότι πυκνός καπνός κυριαρχεί και εκεί παντού! Η ατμόσφαιρα είναι πνιγηρά! Ανοίγω τα παράθυρα…
6. Πλησιάζω το παράθυρον, το οποίον ευρίσκεται όπισθεν της συσκευής της ΤV. Και τότε διαπιστώνω, ότι το προστατευτικόν κάλυμμα του καλοριφέρ, η σίτα όπως λέγεται, έχει ξεκολλήσει από την θέσιν της, έχει γείρει προς τα έξω, έχει συμπαρασύρει τον προ αυτής κάδον απορριμμάτων και τελικώς έχει ακουμπήσει στην πλάτη ενός μεταλλικού καθίσματος, το οποίον ευρίσκεται κάπου εκεί!
7. Τώρα πλέον εξηγώ την προέλευσιν του θορύβου, τον οποίον ήκουσα μιαν ώραν ενωρίτερον, ευρισκόμενος και εργαζόμενος εις το Γραφείον μου! Ητο μία προειδοποίησις του Σωτήρος ημών Χριστού, της Υπεραγίας Θεοτόκου, των Αγίων του Εικονοστασίου μου, ώστε να ανέλθω εις το δωμάτιον και να προλάβω εις την αρχήν της την έκρηξιν, δηλ. την διάσπασιν του ποτηρίου της κανδήλας μου και τα όσα επηκολούθησαν!
8. Δυστυχώς δεν κατενόησα το θείον τούτο μήνυμα! Αλλ’ η Χάρις του Κυρίου δεν με αφήκε απροστάτευτον! Η κανδήλα εκαίετο, η φλόγα της ήτο πολύ μεγάλη, το γυαλί εξερράγη, αλλά τελικώς το πυρ ΔΕΝ ΜΕΤΕΔΟΘΗ ΟΛΟΓΥΡΑ, ΔΕΝ ΕΞΗΛΘΕΝ ΤΗΣ ΚΑΝΔΗΛΑΣ!
9. Μία καταστροφική πυρκαϊά απροβλέπτων διαστάσεων είχεν αποτραπή! Το μαύρισμα της γιρλάντας περί την εικόνα της Τρυπητής το μαρτυρεί! Ο πυκνός καπνός, όστις είχε καλύψει το δωμάτιον, όπου το εικονοστάσιον, αλλά και το παρακείμενον υπνοδωμάτιόν μου, το επιβεβαιώνουν!
10. Ενας ακόμη πειρασμός εις την ζωήν μου, προερχόμενος από τον αρχέκακον όφιν, τον Διάβολον, είχεν αποσοβηθή! Η Χάρις του Θεού με είχε προστατεύσει! Υποκλίνομαι ταπεινά προς τον Πανοικτίρμονα Κύριον και ευγνωμόνως Τον ευχαριστώ! Δόξα τω Θεώ πάντων ένεκεν!
11. Φαίνεται ότι η πρόρρησις του Γέροντος π. Χρυσοστόμου Γκέλμπεση “θα τα ξεπεράσετε τα προβλήματα” επαληθεύεται συνεχώς.
Σημείωσις. Επειτα από όλα αυτά έθεσα σε λειτουργία το σύστημα Συναγερμού. Ομως από λανθασμένον χειρισμόν μου το σύστημα άρχισε να ηχεί! Η ώρα ήτο μετά την 12.30 το μεσονύκτιον! Διώρθωσα το σύστημα, οι εντός του Επισκοπείου σειρήνες έπαυσαν να ηχούν.
Την επομένην, Σάββατον πρωί, επληροφορούμην, ότι η εξωτερική σειρήνα καθ’ όλην την διάρκειαν της νυκτός εξέπεμπεν ένα υπόκωφον θόρυβον, λίαν δε ενοχλητικόν διά τους γείτονας, καθώς ένας εξ αυτών το ωμολόγησεν εις τον κ. Νικ. Πανούτσον, τον οδηγόν μου!
Ο Διάβολος έτριζε τα δόντια του, διότι είχεν αποτύχει εις τα σχέδιά του, να μας καύση! Η Χάρις του Κυρίου τον είχεν παρεμποδίσει! Ενεθυμήθην τότε τον πολύαθλον Ιώβ και τα μάτια μου εδάκρυσαν από την ευγνωμοσύνην μου προς τον Πανάγαθον Θεόν! Δόξα σοι, ο Θεός, Δόξα σοι, ο Θεός, Δόξα σοι, ο Θεός!».
Τίποτα δεν μπορεί να δείξει καλύτερα τη δύναμη του Ιντερνετ και πώς η εισαγωγή του στη ζωή μας αλλάζει την προσωπικότητα και τις ανθρώπινες σχέσεις όσο η αφήγηση του Σεβασμιωτάτου Αιγιαλείας. Η δυνατότητα ενός μεγαλύτερου ακροατηρίου είναι τεράστιος πειρασμός για όσους θέλουν να αυξήσουν την όποια επιρροή τους και αυτό, σε κάποιες περιπτώσεις, απελευθερώνει και έναν ναρκισσισμό.
Η δεύτερη παρατήρηση είναι ότι, ουσιαστικά, τον Σεβασμιώτατο Αιγιαλείας έσωσε το Computer (εξ ου ίσως το γράφει ο ίδιος με κεφαλαίο το πρώτο γράμμα – το υποσυνείδητο, βλέπετε, που κάνει τη δουλειά του ακόμη και σε μητροπολίτες). Διότι υποθέτω ότι κάτι θα ερευνούσε στον αστείρευτο κόσμο του Ιντερνετ. Ολοι εμείς που γράφουμε κείμενα στο κομπιούτερ ξέρουμε ότι η έρευνα συνήθως τονώνει την έμπνευση. Αν δεν ήταν το κομπιούτερ και το Ιντερνετ με τις δυνατότητές τους να ενισχύουν τη δημιουργικότητα του Σεβασμιωτάτου και, άρα, να τον κρατούν ξύπνιο μέχρι τα μεσάνυχτα, αν δηλαδή είχε κοιμηθεί νωρίς, με τις κότες, δεν θέλω να σκέπτομαι τι θρίαμβο θα είχε καταγάγει ο πρίγκιψ του σκότους…
Τέλος, μια ταπεινή πρόταση, που απευθύνεται κυρίως στους καλλιτέχνες: Αυτό το κείμενο πρέπει να γίνει οπωσδήποτε κόμιξ. Μην σας πω να ξεκινήσει ολόκληρη σειρά με νέο σούπερ ήρωα τον Αμβρόσιο…