Η συνεδρίαση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας της Ν.Δ. (χθες) ήταν εν εξελίξει στη Βουλή και το θέμα της συζήτησης εκείνη την ώρα ήταν το είδος του αντιπάλου τους, όταν άνοιξε η μία από τις πόρτες της αίθουσας και μπήκε μέσα ένας άσχετος κύριος. Μεσόκοπος, χονδροκόκκαλος, με κοντομάνικο, κρατούσε και μία σχολική σάκα. Ηταν ένας από τους διαφόρους αφανείς βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, που ακόμη παραμένουν άγνωστοι στους βουλευτές της αντιπολίτευσης.
Η συζήτηση σταμάτησε και όλοι τον κοίταξαν. Αυτός έδειξε να αναγνωρίζει πρόσωπα –στο προεδρείο ήταν, άλλωστε, ο Κυρ. Μητσοτάκης–, ψέλλισε μια «καλημέρα», δεν έδειξε όμως να καταλαβαίνει τι ακριβώς γινόταν εκεί. Με τη στάση του, αντιθέτως, έδειξε ότι, και αν καταλάβαινε, λίγο θα τον ένοιαζε. Διότι δεν έκανε μεταβολή για να βγει από την ίδια πόρτα, αλλά συνέχισε σαν μην έτρεχε τίποτα, με κατεύθυνση προς την απέναντι πόρτα. Ενδιαμέσως, εξέβαλε πάλι έναν ήχο σαν «καλημέρα» και, αφού είχε κάνει με το πάσο του τα περίπου 25 βήματα προς την άλλη πόρτα, τους χαμογέλασε κιόλας με εμφανή την ευχαρίστηση – ίσως και την ευγνωμοσύνη, όπως είπαν κάποιοι. «Επειδή προηγουμένως λέγαμε ποιος είναι ο αντίπαλός μας, μόλις τον είδαμε να περνά. Ούτε καταλαβαίνει ούτε τον νοιάζει», ήταν ο Κ. Τασούλας, που πετάχτηκε με το εύστοχο σχόλιο.
Αυτό που οι κυβερνώντες καταλαβαίνουν καλύτερα όλων και το μόνο που τους νοιάζει είναι πώς θα παραμείνουν στην εξουσία και, εφόσον αυτό δεν γίνεται, πώς θα εμποδίσουν την αντιπολίτευση να πλησιάσει την εξουσία. Μια ματιά στη χθεσινή επικαιρότητα δείχνει πόσο γρήγορα και αποφασιστικά κινούνται προς τη «μεγάλη αναταραχή». Παρά τις έγκαιρες καταγγελίες δημάρχου και πρύτανη, το κράτος επέτρεψε σε μια ορδή αναρχικών κατασκηνωτών (δηλαδή, συγχρόνων βαρβάρων) να καταλάβει το Αριστοτέλειο. Σκοπός τους, υποτίθεται, είναι να αναθερμάνουν το ζήτημα των προσφύγων. Συμπέρασμα: αξέχαστο καλοκαίρι περιμένει τη Θεσσαλονίκη.
Νομοθετούν, επίσης, το αδιανόητο: τον συνδικαλισμό στις Ενοπλες Δυνάμεις. Πάντα υπήρχε, αφότου το ΠΑΣΟΚ πήρε την εξουσία· εφεξής, όμως, θα γίνεται επίσημα και ξεδιάντροπα. Στους συνδικαλιστές στρατιωτικούς (που, μην αμφιβάλλετε, θα είναι οι χειρότεροι από πλευράς επαγγελματισμού στον κλάδο) δεν θα επιτρέπεται να κάνουν απεργία ή στάση εργασίας, δεν θα τους επιτρέπονται ούτε δηλώσεις στα ΜΜΕ ή κριτική της ιεραρχίας. Πάρα πολύ ωραία! Και τι θα κάνουν τότε; Μα είναι προφανές: θα συνεννοούνται παρασκηνιακά με την εκάστοτε πολιτική ηγεσία (υπό το πρόσχημα του δημοκρατικού ήθους του στρατεύματος) και, μακροπρόθεσμα, από αυτούς θα προκύπτει η αρεστή στην κυβέρνηση ηγεσία.
Η κυβέρνηση, δηλαδή, προωθεί περαιτέρω αυτό που κατέστρεψε τη χώρα, την οικονομία της και την κοινωνία της: την κομματικοποίηση του κράτους. Αφενός, εξασφαλίζουν τις κοινωνικές ομάδες που φτιάχνουν τον πυρήνα των ψηφοφόρων τους (τους εξαρτώμενους από το κράτος για την επιβίωσή τους) και, αφετέρου, κανακεύουν την «πολιτοφυλακή» των εγχώριων αναρχικών που δέχονται πια και ενισχύσεις από το εξωτερικό. Συγχρόνως, δεν αφήνουν να περάσει ανεκμετάλλευτη καμία ευκαιρία προκειμένου να προσεταιρισθούν ομάδες ειδικών συμφερόντων, απαραίτητες για τη συντήρησή τους. Ως και στους κλέφτες με τα πλαστά τιμολόγια παρέχουν έκπτωση 90 % στα επιβληθέντα πρόστιμα, αν πληρώσουν αμέσως. Εν ολίγοις, φτιάχνουν τον κόσμο τους και μάλιστα βιάζονται.
Γνωρίζουν, βλέπετε, ότι οι ισορροπίες που τους κρατούν στην κυβέρνηση τελειώνουν σύντομα. Οι αντίπαλοι της κυβέρνησης, βέβαια, υπολογίζουν στην επίδραση των εισπρακτικών μέτρων, όταν θα αρχίσουν (πολύ γρήγορα) να γίνονται αισθητά. Μπορεί· αν και υπάρχει ο αντίλογος ότι εκείνοι που θα πληγούν κατά κύριο λόγο ούτε πελάτες της κυβέρνησης είναι ούτε έχουν τη συμπάθεια των πελατών της κυβέρνησης, οι οποίοι μάλλον θα χαρούν να δουν την κατσίκα του γείτονα να ψοφάει. Αλλά και αυτό να περάσει, το κατάφωρο ψέμα που εκπροσωπεί συνολικά αυτή η κυβέρνηση για πόσο ακόμη θα γίνεται ανεκτό; Την ΤΡΑΙΝΟΣΕ, λ.χ., την πωλούν έναντι 45 εκατομμυρίων, όταν τα 300 τα έβρισκαν, παλαιότερα, «προκλητικά χαμηλή τιμή». Τους τελευταίους 18 μήνες η πραγματικότητα δεν παύει να μας καταπλήσσει. Ολα όμως έχουν ένα όριο. Οι κυβερνώντες το συναισθάνονται και ήδη τρέχουν προς την επόμενη μέρα. Εκτός, βέβαια, αν όλα τα σχέδια αποδειχθούν μάταια και η κατάρρευση βρίσκεται πιο κοντά από όσο νομίζουμε και ελπίζουμε. (Δείτε, ας πούμε, τα όσα ασύλληπτα συμβαίνουν στη Δικαιοσύνη εδώ και μήνες…)
Το τελευταίο, δηλαδή το σενάριο της κατάρρευσης, είναι κάτι που ακούω να αναφέρεται τελευταία από πολλούς σοβαρούς παρατηρητές της κατάστασης. Κανείς δεν μπορεί να το περιγράψει με ακρίβεια, αλλά όλο και περισσότεροι το φοβούνται. Προσωπικώς, δεν θυμάμαι άλλη εποχή που η χώρα να χρειαζόταν περισσότερο μια σοβαρή και συγκροτημένη αντιπολίτευση, που θα αφήσει πίσω τις ισορροπίες του παρελθόντος και δεν θα φοβηθεί να μιλήσει για ένα διαφορετικό μέλλον.
14 Ιουλίου
Να ήταν μια απλή σύμπτωση; Μπορεί. Το γεγονός, πάντως, είναι ότι η αποκάλυψη ότι ο κομμωτής του προέδρου Ολάντ κοστίζει στον Γάλλο φορολογούμενο 10.000 ευρώ τον μήνα έγινε ανήμερα της 14ης Ιουλίου. Ισως ήταν μια ειρωνική υπόμνηση της Ιστορίας ότι η δημοκρατία έχει και αυτή ένα κόστος – υπό την έννοια ότι οι περούκες του Ancien Regime ήσαν φθηνότερες ως προς τη συντήρησή τους…