«Τόση φασαρία πια για μερικές καταλήψεις. Τόσος χαμός για μερικούς υπολογιστές, κάτι σπασμένα τζάμια και θρανία. Πώς κάνετε έτσι, κυρίες και κύριοι; Δεν βλέπετε τι γίνεται στη Γαλλία και τη Γερμανία; Κι αν εδώ εντοιχίζουν κάναν καθηγητή πάνω στον καημό τους, εκεί σκοτώνουν μαζικά περαστικούς. Πότε θα το πάρετε απόφαση πως το μπάχαλο είναι έθιμο της δημοκρατίας μας, όπως οι δημόσιοι υπάλληλοι και τα μηχανάκια στο πεζοδρόμιο;» Ολα αυτά διά στόματος Σίας Αναγνωστοπούλου. Αναμενόμενο; Απολύτως αναμενόμενο. Χωρίς τις καταλήψεις ο αρχηγός της δεν θα είχε γίνει πρωθυπουργός και η ίδια δεν θα είχε γίνει υπουργός Παιδείας – έστω αναπληρώτρια.
Εχουν ποτέ αναρωτηθεί όλοι αυτοί για ποιον λόγο τόσες οικογένειες κάθε χρόνο προτιμούν να ξοδεύουν περιουσίες στα ιδιωτικά σχολεία, αντί να εμπιστεύονται την παιδεία που τους εγγυάται η αναμαλλιασμένη οσία του μπάχαλου; 80.000 μαθητές φοιτούν σ’ αυτά. Μήπως το κάνουν από διαστροφή; Μήπως όλοι αυτοί είναι προνομιούχοι; Μα, αν είχε τόσους προνομιούχους, η Ελλάς θα ήταν όντως η Δανία του Νότου, με ωραιότερες παραλίες εννοείται. Ή μήπως προτιμούν να ξεπαραδιάζονται προκειμένου τα παιδιά τους να γλιτώσουν από το εθιμικό δίκαιο της δημόσιας εκπαίδευσης; Εθιμικό δίκαιο που δεν το επινόησε η αναμαλλιασμένη οσία των καταλήψεων, εκείνη όμως και οι σύντροφοί της το έχουν αναγάγει σε ιδεολογία.
Η επίθεση κατά των ιδιωτικών σχολείων στόχο έχει να υπερασπιστεί αυτό το εθιμικό δίκαιο. Από την ασυλία του διδάσκοντος που δεν δέχεται να αξιολογηθεί έως την ασυλία του μαθητή που κάνει κατάληψη για να γλιτώσει μαθήματα. Με την ευλογία του διδάσκοντος βεβαίως, αφού αυτός «τα μισθά» του δεν θα τα χάσει, και θα πάρει και το κατιτίς του συμπληρώνοντας τις χαμένες ώρες με ιδιαίτερα. Εθιμικό δίκαιο και η ανία, η αμέλεια και η παπαγαλία που συνεπάγεται η πιστή τήρηση του «προγράμματος του υπουργείου». Αλήθεια, αυτό ποιος και πότε το αξιολόγησε;
Ας υποθέσουμε ότι στο μέλλον, όταν και αν γλιτώσουμε από δαύτους, κάποιος πεφωτισμένος υπουργός θα θελήσει, αντί να υποβαθμίσει τα ιδιωτικά σχολεία, να αναβαθμίσει τα δημόσια ώστε να μπορούν να τα ανταγωνιστούν. Θα συγκρουσθεί με το βαθύ κράτος της εκπαίδευσης, με τον κ. καθηγητή που, όταν αλλάζει το εγχειρίδιο των Νέων Ελληνικών, παθαίνει πανικό επειδή πρέπει να διαβάσει άλλο ποίημα του Σεφέρη απ’ αυτό που έμαθε απέξω διδάσκοντάς το τόσα χρόνια. Γενικεύω και αδικώ πολλούς. Ναι, αλλά τον τόνο στο δημόσιο σχολείο τον δίνει το βαθύ κράτος.
Είπε και κάτι ακόμη η οσία – πάντα με την έκφραση του παιδιού που δεν θέλει να καταπιεί το σιρόπι του. Είπε ότι «δεν έφεραν αυτές την κρίση» – οι καταλήψεις εννοείται. Το ξέρω, κυρία μου, ότι πιστεύετε ότι την κρίση την έφεραν τα μνημόνια, ο Σόιμπλε και οι σιωνιστές, όμως, ω πάνσεπτε οσία του μπάχαλου, η εκπαίδευση άφησε την ελληνική κοινωνία άοπλη, άστεγη και ανυπόδητο, με γόμωση στερεοτύπων αντί για σκέψη στο μυαλό της.
Οσοι μπορούν θα προσπαθήσουν να στείλουν τα παιδιά τους σε ιδιωτικό σχολείο. Φαίνεται δε, πως, παρά την οικονομική στενότητα, είναι περισσότεροι από κάθε άλλη χρονιά. Εξ ου και ο πανικός του κ. Φίλη και των συνδικαλιστών.
Οι σχολάρχες των ιδιωτικών, πάντως, θα όφειλαν να κάνουν μια χειρονομία στην κ. Αναγνωστοπούλου για τη διαφήμιση που τους έκανε.