Είναι πιθανόν ο κ. Τσίπρας να μην έχει αντιληφθεί τη σημασία των συνεχιζόμενων αριστερογενών διαφοροποιήσεων στο κόμμα του, αλλά –κυρίως– στην κυβέρνηση. Υποτίθεται πως ο κ. Τσίπρας προκάλεσε, περίπου προ έτους, την αποχώρηση των λαφαζανικών της ΛΑΕ, επιχειρώντας την ομογενοποίηση του συνιστωσοκρατούμενου κόμματός του. Δεν το πέτυχε. Ανέκυψε η κίνηση των «53», ως εσωκομματική αντιπολίτευση και θεματοφύλακας της αριστεροσύνης του ΣΥΡΙΖΑ. Εστω, με επικεφαλής τον κ. Τσακαλώτο, πρωτεργάτη του τρίτου μνημονίου και με τους Ευρωπαίους να τον επαινούν, ως απόλυτα συνεργάσιμο… Εκείνο, όμως, που προκαλεί μεγαλύτερη εντύπωση είναι οι αυξανόμενες «ενστάσεις» υπουργών του ΣΥΡΙΖΑ για ειλημμένες αποφάσεις της κυβέρνησης, στο πλαίσιο του τρίτου μνημονίου. Πολύ περισσότερο δε, που αυτές εκδηλώνονται με έμμεσους και πολιτικά δόλιους τρόπους. Θα περίμενε κανείς το αντίθετο. Υστερα από 18 μήνες στην κυβέρνηση, οι εν λόγω υπουργοί θα έπρεπε είτε να προσαρμοσθούν στην πολιτική που τους «επιβλήθηκε», είτε να έχουν παραιτηθεί, ενδεχομένως οδεύοντας προς τη ΛΑΕ. Γι’ αυτό, η παραμονή τους στην κυβέρνηση, με την τακτική του τραβάτε με κι ας κλαίω ή με «αντιστασιακές ενέργειες» κρότου-λάμψης, προκαλεί ερωτήματα, τα οποία θα πρέπει να προβληματίσουν, πρωτίστως, τον κ. Τσίπρα.
Αλήθεια, πόσο φυσικό είναι το γεγονός όχι μόνον της 18μηνης διάρκειας των «ενστάσεων», αλλά και της εντεινόμενης, τους τελευταίους μήνες, εκδήλωσής τους; Είναι προφανές ότι οι «ενστάσεις» διευρύνθηκαν και οξύνθηκαν από τη στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε το προβάδισμα στις δημοσκοπήσεις, έκτοτε δε η ψαλίδα με τη Ν.Δ. εξακολουθεί να ανοίγει. Οι ψηφοφόροι που τον εγκαταλείπουν, δεν ανήκουν, φυσικά, στον αρχικό και σκληρό πυρήνα του, που έχει αφετηρία το 4%. Αν συνέβαινε κάτι τέτοιο, θα εμφάνιζε σημαντική άνοδο το ΚΚΕ. Είναι κυρίως πασοκογενείς, και τούτο ενθαρρύνει την κ. Γεννηματά στη διατήρηση της αυτοτέλειας του κόμματός της. Γι’ αυτό, τα παλαιότερα και επιφανή στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ επιστρέφουν στη βάση του. Οχι, φυσικά, για να αποκαταστήσουν τις ιδεολογικές και πολιτικές του αρχές από το πόστο της κυβέρνησης. Αλλά, απλώς, για να εξασφαλίσουν την επανεκλογή τους, σε μια συρρικνωμένη και αριστερή εκλογική βάση. Η στάση τους όμως αυτή δυσχεραίνει πολύ τους στόχους του κ. Τσίπρα. Πρώτον, στο επίπεδο της διακυβέρνησης, στο οποίο υποχρεώνεται σε συνεχείς αναβολές, διορθωτικές παρεμβολές και εξισορροπητικές κινήσεις. Δεύτερον, ακυρώνει τη στρατηγική του για ανοίγματα στα κεντροαριστερά κόμματα και τη δημιουργία ευρύτερου μετώπου, που θα εμποδίσει την επιστροφή της Ν.Δ. στην εξουσία.
Φυσικά, από τις δύο παραπάνω επιπτώσεις, εκείνο που ενδιαφέρει τους πολίτες είναι η αδυναμία των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ να κυβερνήσουν στιβαρά και αποτελεσματικά τη χώρα. Φυσικά, η αδυναμία τους αυτή θα καταγραφεί στις επόμενες εκλογές, ταυτόχρονα δε θα χαθεί και η τελευταία ελπίδα του κ. Τσίπρα για κάποια ανάκαμψη του ΣΥΡΙΖΑ, μέσω μιας μερικής –έστω– επιτυχίας στη διαχείριση του τρίτου μνημονίου και της δρομολόγησης μειώσεως του χρέους. Ας μη γελιόμαστε. Σε μια καταρρέουσα κυβέρνηση, ούτε οι δανειστές μας θα θελήσουν να της δώσουν ανάσα ζωής. Τούτο, όμως, δεν συνιστά ευθύνη των δανειστών, ούτε των άλλων ελληνικών κομμάτων, τα οποία πρόκειται να επωφεληθούν από την κατάρρευση αυτή. Αποκλειστική ευθύνη για την επερχόμενη κυβερνητική αποτυχία και τη συνεπαγόμενη ζημία για τη χώρα φέρουν οι κυβερνώντες…