Η επίσκεψη του Αμερικανού αντιπροέδρου κ. Τζο Μπάιντεν στην Αγκυρα αποκατέστησε εν πολλοίς τη διασαλευθείσα ισορροπία στις σχέσεις των ΗΠΑ και της Τουρκίας. Ηταν το λογικώς αναμενόμενο εις πείσμα όσων είχαν επενδύσει σε μία καθεστωτική αλλαγή σε αυτήν τη χώρα.
Ο εφιάλτης της Αγκυρας για το ενδεχόμενο δημιουργίας κουρδικής ζώνης νοτίως των συνόρων της με στήριξη των Ηνωμένων Πολιτειών έληξε οριστικά, με την προειδοποίηση του κ. Μπάιντεν ότι οι Κούρδοι της Συρίας θα χάσουν τη στήριξη της Ουάσιγκτον εάν δεν αποσυρθούν ανατολικά του Ευφράτη.
Ο αντιπρόεδρος των ΗΠΑ επίσης καταδίκασε την «προδοτική» συμπεριφορά μερίδος αξιωματικών εναντίον της Τουρκικής Δημοκρατίας, και αναφερόμενος στον Φετουλάχ Γκιουλέν –στην έκδοση του οποίου επιμένει η Αγκυρα– διευκρίνισε ότι η Ουάσιγκτον δεν έχει «καμία πρόθεση να προστατεύσει κάποιον που βλάπτει έναν σύμμαχό μας». Η εκκρεμότης θα αρθεί όταν τα κενά των τουρκικών φακέλων καλυφθούν με ομολογίες των ανωτάτων αξιωματικών που έχουν συλληφθεί, περί της εμπλοκής του Φετουλάχ Γκιουλέν στο πραξικόπημα. Οι τεχνικές λεπτομέρειες αίρονται πάντα όταν αυτό επιβάλλει η όποια πολιτική.
Σε γενικές γραμμές, η θέση της Τουρκίας στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ έχει αποκατασταθεί πλήρως και παραμένουν σε εκκρεμότητα οι ευρωτουρκικές σχέσεις. Το πρόβλημα με την Ευρωπαϊκή Ενωση ήταν και παραμένει πως δεν αποτελεί ενότητα πολιτική, αλλά ούτε και οικονομική. Τις πρώτες δεκαετίες από ιδρύσεώς της ταλανίζονταν με την Κοινή Αγροτική Πολιτική που είχαν επιβάλει οι Γάλλοι. Τα τελευταία χρόνια το κοινό νόμισμα και η δημοσιονομική πειθαρχία που διαμόρφωσε και επιβάλλει το Βερολίνο δημιουργεί τραγικές αλλοιώσεις στη φυσιογνωμία των κρατών της Ενωσης, αυξάνει τον ευρωσκεπτικισμό και τις κεντρόφυγες δυνάμεις. Μία ημιτελής οντότης που ταλανίζεται από κατά καιρούς διάφορες ιδεοληψίες είναι η Ενωση, που ιστορικώς δεν έχουν προηγούμενο στο επίπεδο των Μεγάλων Δυνάμεων.
Παρά ταύτα κατά καιρούς κάποιοι εκ των Ευρωπαίων πολιτικών αναλαμβάνουν πρωτοβουλίες, που οδηγούν σε τραγικές αναταράξεις, δίχως συναίσθηση των επιπτώσεων. Η αποσταθεροποίηση της Μεσογείου, που η τελευταία φάση της είναι το εν εξελίξει δράμα της Συρίας, προήλθε από την πρωτοβουλία του τότε Γάλλου προέδρου Νικολά Σαρκοζί να ανατρέψει το καθεστώς του Μουαμάρ Καντάφι. Οι αντικαθεστωτικές δυνάμεις στη Συρία ενισχύθηκαν ευθύς εξ αρχής επίσης από τους Γάλλους. Το προσφυγικό κύμα προς την Ευρώπη προσέλαβε τεράστιες διαστάσεις, όταν η Γερμανίδα καγκελάριος κ. Αγκελα Μέρκελ εξεδήλωσε την πρόθεσή της να δεχθεί ένα εκατομμύριο πρόσφυγες μονομερώς δίχως να διαβουλευθεί με τους εταίρους της και δίχως να έχει τη δυνατότητα να ελέγξει τις ροές.
Θα έλεγε κανείς ότι κάθε προσπάθεια της Ενωσης να παρέμβει στις χώρες της περιφέρειάς της –της Ουκρανίας περιλαμβανομένης– απολήγει σε χάος, μη διαχειρίσιμο, και τότε ακριβώς καθίσταται αναγκαία η παρέμβαση «εξωγενών» παραγόντων όπως οι ΗΠΑ και η Ρωσία.
Μέρος της ατελούς αυτής οντότητος, όπου δεσπόζουν γραφειοκράτες απερίγραπτοι και ηγέτες περιορισμένου έως ανύπαρκτου πολιτικού διαμετρήματος, είναι η Ελλάς και εντός αυτής θα πρέπει να επιβιώσει, αφού εκτός της Ευρωπαϊκής Ενωσης επικρατεί το χάος. Ας μη μας διαφεύγει αυτό ποτέ, αλλά ταυτόχρονα ας μη διατηρούμε ψευδαισθήσεις.