Φαίνεται πως η συμπρωτεύουσα είναι πολύ γρουσούζικη για τον κ. Τσίπρα. Μετά το περιβόητο «πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης», που του έδωσε την πρώτη του εκλογική νίκη. Μετά την εξαγγελία του ανύπαρκτου «παράλληλου προγράμματος», τώρα σκοπεύει να θριαμβολογήσει για την «κάθαρση» του τηλεοπτικού τοπίου και την είσπραξη 246 εκατ. ευρώ. Εκ των οποίων, περίπου τα μισά καταβλήθηκαν από τους «βρωμοκαναλάρχες». Τα άλλα μισά προέρχονται από δύο πλειοδότες, που είναι άχραντοι και αμόλυντοι. Ο πρωθυπουργός θα πανηγυρίσει για μια νίκη η οποία δεν έχει καν κριθεί. Διότι τι θα συμβεί, αν η «παπατζίδικη» διαδικασία κριθεί ως αντισυνταγματική από το Συμβούλιο της Επικρατείας; Ή αν θεωρηθεί ως πλήττουσα την πολυφωνία από τα ευρωπαϊκά όργανα; Και επιπλέον. Γιατί οι τέσσερις πλειοδότες θα ανεχθούν τη χορήγηση και άλλων περιφερειακών ή θεματικών αδειών, που κατατεμαχίζουν τη διαφημιστική πίτα των 200 εκατ. ευρώ; Διότι σ’ αυτήν στηρίχθηκε ο κ. Παππάς, προκειμένου να σφαγιάσει τους «μειοδότες», περιορίζοντας τις άδειες πανελλαδικής εμβέλειας σε τέσσερις.
Ολα αυτά ουδόλως απασχολούν τον κ. Τσίπρα. Εκείνο που τον ενδιαφέρει είναι η πανηγυρική εξαγγελία. Εφαρμόζει την γκεμπελική θεωρία πως όταν ο λαός βομβαρδίζεται με ψέματα, τελικά του διαφεύγει η αλήθεια.
Οι επιπτώσεις της παραπάνω θεωρίας, για ολόκληρο τον κόσμο, για τη χιτλερική Γερμανία, αλλά και για τον ίδιο τον εμπνευστή της, είναι γνωστές. Επιπλέον, δε, η θεωρία του Γκέμπελς αντιβαίνει στην παγκοσμίου εμβέλειας παροιμία ότι «το ψέμα έχει κοντά ποδάρια». Οι πολίτες δεν μπορεί να εξαπατώνται συνεχώς και επ’ άπειρον. Επιπλέον, όταν ο λαός αντιλαμβάνεται πως είναι θύμα απάτης, δεν νιώθει συνένοχος, ηττημένος και ανήμπορος. Αντίθετα, αισθάνεται προδομένος, εξαγριώνεται και εκδικείται. Αυτό διδάσκει η προπολεμική Γερμανία, που πίστεψε φανατικά και «πλειονοψηφικά» τον Χίτλερ, ενώ μεταπολεμικά, ηττημένη και καθημαγμένη, τον μίσησε και πασχίζει να τον εκδικηθεί, θάβοντάς τον στην Ιστορία. Είναι η φυσική αντίδραση ενός λαού που εξαπατήθηκε από τους κυβερνήτες του και ο οποίος δεν θέλει να αποδεχθεί την ευπιστία του ούτε –κατά κάποιον τρόπο– να ομολογήσει την ενοχή του.
Μπορεί όλα τα παραπάνω να εκλαμβάνονται, από μερικούς, ως θεωρητικά και ως παρακινδυνευμένες προφητείες. Ωστόσο, με την όποια επαγγελματική εμπειρία του, ο υπογράφων προσπαθεί να καταγράψει το κλίμα που διαμορφώνεται στην κοινή γνώμη. Ενα κλίμα που έγινε περισσότερο αντιληπτό σε όσους περάσαμε τις διακοπές μας στις ιδιαίτερες πατρίδες μας. Εκεί, όπου όλοι είμαστε γνωστοί και «διάφανοι», για τις πολιτικές μας προτιμήσεις. Ακόμη και τις… εκάστοτε. Οι παγίως, λοιπόν, «αντιαριστεροί» εγκαλούν δημόσια και λοιδορούν τους συριζαίους, ως συνυπεύθυνους για το το «κατάντημά μας». Αυτοί, όχι μόνον δεν αντιδρούν, αντιπαρατάσσοντας επιχειρήματα, αλλά φεύγουν, απ’ το καφενείο, σιωπηλά, κουνώντας το κεφάλι, υπονοώντας, μάλλον, το «λάθος» τους. Μένουν και κάποιοι, που αντεπιτίθενται, με το επιχείρημα «ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει η Δεξιά». Αυτοί, όμως, είναι λίγοι. Προφανώς, εκπροσωπούν το αρχικό και μονοψήφιο ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ…