Σας ενδιαφέρει το μέλλον του ΠΑΣΟΚ; Παρακαλώ, μη βιαστείτε να μου απαντήσετε ποσώς. Σκεφθείτε μόνον τον αείμνηστο ιδρυτή του, σκεφθείτε τα ηρωικά εκείνα χρόνια του ’80, την τραγωδό του σοσιαλισμού Μελίνα, τον ραψωδό των απεργών Θωμά Μπακαλάκο, σκεφθείτε τον πρίγκιπα Γεώργιο τον μικρό, τον και Γιωργάκη αποκαλούμενο, σκεφθείτε το τίμιο όνομα της νυν προέδρου του. Σκεφθείτε, τέλος, το ουσιώδες: ό,τι χάνει το ΠΑΣΟΚ το κερδίζει ο ελληνισμός. Διότι το γηραλέο σώμα του μπορεί να έχει συρρικνωθεί στα στοιχειώδη της ύπαρξης, λίγο φαΐ, πολύς ύπνος και λίγο περπάτημα για την καρδιά, το πνεύμα του όμως έχει κατακλύσει την επικράτεια απ’ άκρου εις άκρον. Η Ελλάδα είναι ΠΑΣΟΚ, ως γνωστόν. Αρκεί να δεις τον Κουρουμπλή και τον Σπίρτζη για να το καταλάβεις. Φαντασθείτε αν το πνεύμα ήταν και άγιο, τι είχε να γίνει.
Σας ενδιαφέρει το Ποτάμι; Σας αρέσει ο Μπραμς; Προσωπικά τον βαριέμαι λίγο, τον Μπραμς εννοώ. Δεν φταίει αυτός. Φταίει η εποχή του με τις ρομαντικές εξάρσεις που, όσο περνούν τα χρόνια, με κουράζουν. Παρ’ όλ’ αυτά, πάντα συγκινούμαι όταν ακούω το κοντσέρτο του για βιολί. Κάπως έτσι και με το Ποτάμι. Λίγο βαρετό, λίγο συγκινητικό. Μερικοί άνθρωποι –φίλοι μου πολλοί ανάμεσά τους– μαζεύτηκαν για να σπάσουν το μονοπώλιο της αδράνειας του πολιτικού τοπίου. Η είσοδός τους στη σκηνή ήταν θεαματική. Στη δεύτερη πράξη όμως ξέχασαν τα λόγια τους. Μπερδεύτηκαν, η σκηνοθεσία ήταν αμήχανη, το δράμα έμοιαζε άστοχο. Η περιρρέουσα πολιτική βαβούρα είναι πανίσχυρη. Δυστυχώς ή ευτυχώς, κάπως έτσι έχουν τα πράγματα.
Σας ενδιαφέρει η σύμπραξη του ΠΑΣΟΚ με το Ποτάμι; Ποσώς. Ποιο ΠΑΣΟΚ και ποιο Ποτάμι; Αυτά που είναι τώρα στη Βουλή; Ή αυτά που θα είναι στην επόμενη Βουλή; Ή μήπως πιστεύουν ότι θα επαναλάβουν το εγχείρημα της Δημοκρατικής Συμπαράταξης με εκείνον τον κύριο που έτυχε να περνάει από το γραφείο του Κουβέλη γιατί δεν είχε τι να κάνει, και τον έκαναν βουλευτή Επικρατείας, εκπρόσωπο της αειθαλούς ανυπαρξίας;
Σας ενδιαφέρει η Κεντροαριστερά; Μη μου πείτε πάλι ποσώς, διότι επιτέλους κάτι πρέπει να σας ενδιαφέρει. Η Κεντροαριστερά, όπως και η Κεντροδεξιά, είναι οι δύο πόλοι του πολιτικού κέντρου, κοινώς, για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, της δημοκρατίας. Και η σημερινή ανισορροπία του πολιτικού συστήματος οφείλεται στη διάλυση της Κεντροαριστεράς. Η Κεντροδεξιά, αν μη τι άλλο, έλυσε το πρόβλημα της ηγεσίας της. Εξελέγη ο κ. Μητσοτάκης και το ζητούμενο είναι να δώσει πειστική προοπτική στην κοινωνική της βάση, στα αποδεκατισμένα από την κρίση μεσαία στρώματα. Η Κεντροαριστερά όμως; Μέχρι στιγμής κινείται κάπου ανάμεσα στις καλές, ή λιγότερο καλές, προθέσεις διαφόρων πανεπιστημιακών και σε διάφορους τεχνικούς της πολιτικής που δεν τους φωνάζεις δεύτερη φορά για τα υδραυλικά.
Το παράδοξο είναι ότι ο χώρος της Κεντροαριστεράς διαθέτει έναν πολιτικό ο οποίος αρθρώνει πολιτικό λόγο που εν δυνάμει μπορεί να οδηγήσει στην ανασυγκρότηση της υπόστασής της. Τραυματισμένος από τη σύμπραξή του με τον Σαμαρά, ο Ευάγγελος Βενιζέλος είναι αυτός που μπορεί να δώσει προοπτική στην αποδεκατισμένη, και πολιτικά, Κεντροαριστερά. Δεν τον θέλουν; Ασ’ τους να ακούνε Μπραμς, μπας και καταλάβουν.
Για φαντασθείτε μια πολιτική σκηνή όπου ο Μητσοτάκης θα συγκρούεται με τον Βενιζέλο. Ε, η Ελλάδα θα άρχιζε να μοιάζει και πάλι με κάτι σαν ευρωπαϊκή χώρα.