Στους δώδεκα μήνες που πέρασαν από την περυσινή ΔΕΘ και τις εκλογές που προκάλεσε ο κ. Τσίπρας, προκειμένου να απαλλαγεί από την Αριστερά «του», η θέση του πρωθυπουργού έχει δυσκολέψει εξαιρετικά. Η δημοφιλία του φυλλορροεί. Τα δημοσκοπικά ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ προσεγγίζουν τα εκλογικά όρια ενδεχόμενης «ξαφνικής» εκλογικής αναμέτρησης. Η ομάδα του Μαξίμου υποχωρεί υπό το βάρος της δυσαρέσκειας που προκαλούν οι απανωτοί, βαρύτατοι φόροι. Επιπλέον, η κομματική φιέστα που στήθηκε με τις τηλεοπτικές άδειες φαίνεται πλέον ότι θα βγει… ξινή στην κυβέρνηση. Μόλις παρέλθει ο χρηματικός εντυπωσιασμός της δημοπρασίας, η καταστροφή θέσεων εργασίας, ικανοτήτων και επενδύσεων θα αναδείξει το αρνητικό ισοζύγιο των μεθοδεύσεων του κ. Παππά. Η ομάδα Τσίπρα απομονώνεται ταχύτατα από την πραγματικότητα που βιώνουν τα νοικοκυριά, οι επιχειρήσεις και οι επαγγελματίες.
Το εύρος αυτής της αποξένωσης της κυβέρνησης αναδεικνύεται καλύτερα στο ζήτημα των φόρων. Οι κυβερνητικοί αντιλαμβάνονται τους φόρους ως ένα εισόδημα το οποίο τους «ανήκει», αφού αυτοί κυβερνούν.
Καθόλου δεν ανησυχούν για τις επιπτώσεις που ήδη έχουν οι βαρύτατοι φόροι στην πραγματική οικονομία. Το σημαντικό για την κυβέρνηση είναι να πληρώνονται οι φόροι, όπως φάνηκε με τον πανηγυρικό τίτλο της κομματικής εφημερίδας: «Οι πολίτες πληρώνουν και περιμένουν» ήταν ο πρώτος τίτλος στην «Αυγή» την Πέμπτη. Δεν είναι καθόλου τυχαία η εξάρτηση αυτή των κυβερνητικών από τα λεφτά των άλλων!
Καταλαβαίνουν ότι, όσο πλουσιότερη σε φόρους γίνεται η κυβέρνηση, τόσο ευκολότερα θα περνούν από τη βελονότρυπα των Βρυξελλών, αντιβαίνοντας την κατά Ματθαίον παραβολή του Κυρίου.
Η πολιτική αντίληψη της κυβέρνησης Τσίπρα είναι απλή: αν οι φόροι μειωθούν, επειδή αυξάνονται εκείνοι που δεν τα καταφέρνουν, θα αυξήσουμε τη φορολογική πίεση σε όσους παραμένουν ενεργοί φοροδότες. Για παράδειγμα, ο νέος κεφαλικός φόρος επί της ακίνητης περιουσίας θα βαραίνει προοδευτικά το τρέχον εισόδημα των πολιτών, αμβλύνοντας ακόμη και το κριτήριο της φορολογικής αξίας των ακινήτων.
Ο απηνής διωγμός που έχει ξεσπάσει προς όσους χρωστούν στο Δημόσιο, με κατασχέσεις τραπεζικών λογαριασμών και δικαστικές δεσμεύσεις περιουσιακών στοιχείων, σύντομα θα αγγίξει ένα εκατομμύριο πολίτες.
Το πρόβλημα οξύνεται επειδή οι περισσότεροι χρεώστες της εφορίας έχουν σωρευμένες υποχρεώσεις δύο ή τριών ή περισσοτέρων ετών, ειδικώς όσοι εμπιστεύθηκαν τα στελέχη της σημερινής πλειοψηφίας όταν υποσχόντουσαν τη διαγραφή όλου ή έστω του μεγαλύτερου μέρους των υποχρεώσεών τους. Εκείνες οι υποσχέσεις έχουν πλέον αντικατασταθεί από τις βουλιμικές διαθέσεις των νεομνημονιακών υπουργών του ΣΥΡΙΖΑ.
Παρά ταύτα, το πρόβλημα για τον κ. Τσίπρα θα γίνει αφόρητο τις αμέσως επόμενες εβδομάδες. Η είσπραξη της δεύτερης δόσης από την πρώτη αξιολόγηση του Μαΐου θα επιταχύνει τις προσπάθειες των τραπεζών να εισπράξουν τα προβληματικά δάνεια που τις βυθίζουν λίγο ακόμη, κάθε μέρα που περνά με το βουνό των «κόκκινων» δανείων να μεγαλώνει. Μέχρι την άνοιξη, στους δύο πολίτες ο ένας θα πληρώνει «λύτρα νομιμότητος», ενώ ο άλλος θα έχει περάσει στην… παρανομία της ανέχειας που ζουν οι υπερχρεωμένοι. Διέξοδος από την κατάσταση αυτή δεν υπάρχει, τουλάχιστον όχι για την κυβέρνηση, η οποία είναι υποχρεωμένη να αυξάνει την πίεση τόσο στο θέμα των οφειλομένων προς το κράτος όσο και σε αυτό των παλαιών δανείων.
Καθώς εξελίσσεται η αφόρητη αυτή κατάσταση, είναι βέβαιο ότι θα επανέλθει η προτροπή των ελεγκτών του προγράμματος για μια «εθνική ρύθμιση» των χρεών. Η κυβέρνηση πρέπει να αναγνωρίσει ότι από τα 90 δισ. που εμφανίζει να της χρωστούν οι φορολογούμενοι δεν μπορεί να εισπράξει ούτε τα μισά και ότι απ’ αυτό το ποσό πρέπει να διαγραφεί τουλάχιστον το μισό! Η κυβέρνηση μπορεί να το κάνει με μία πράξη της Βουλής, χρειάζεται όμως εξαιρετική προετοιμασία από τις υπηρεσίες του υπουργείου Οικονομικών.
Ομοίως οφείλουν να πράξουν οι τράπεζες. Οσο καθυστερεί η ρύθμιση των «κόκκινων» δανείων, τόσο μεγαλώνει η πιθανότητα να υποχρεωθεί η Ελλάδα σε ανακεφαλαιοποίηση με τα χρήματα των καταθετών. Η κυβέρνηση θα χρειαστεί να χρησιμοποιήσει μέρος του τρίτου μνημονιακού δανείου για τη διαγραφή τουλάχιστον του ενός τρίτου των ανείσπρακτων δανείων. Τα κρυφά χρέη της Ελλάδας και οι ανηλεείς φόροι είναι δύο σπουδαίοι λόγοι για τους οποίους τα μεγάλα κράτη δεν βιάζονται να ρυθμίσουν τις δανειακές μας υποχρεώσεις, αφού είναι σχεδόν βέβαιο ότι σύντομα η κυβέρνηση θα υποχρεωθεί σε νέα αύξηση του κρατικού χρέους.