Ο κ. Ολάντ είναι πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας. Μπορεί να φαίνεται ολίγον τι ελαφρύς για πρόεδρος μιας τόσο σημαντικής χώρας, πλην όμως βλαξ δεν είναι. Και ξέρει πολύ καλά τι λέει και τι δεν λέει, τι αφήνει και τι δεν αφήνει να διαρρεύσει. Μπορεί να του ξέφυγε εκείνο το υπέροχο «Ολαλαλά λαλά λαλά» που εκφώνησε με το βλέμμα καρφωμένο στα στήθη των χορευτριών των Folies Bergères, δεν του ξέφυγε όμως αυτό που είπε στους δύο δημοσιογράφους ότι του εξομολογήθηκε ο Πούτιν. Οτι δηλαδή ο κ. Τσίπρας του είχε ζητήσει να τυπώσει δραχμές και εκείνος αρνήθηκε λέγοντάς του το προφανές για όλους εκτός από τον Ταλλεϋράνδο των Εξαρχείων: η Ελλάδα ενδιαφέρει τη Ρωσία ως ευρωπαϊκή χώρα. Μπορεί βέβαια και να σκέφτηκε ότι αν σκοπεύουν να πληρώσουν το κόστος της εκτύπωσης σε δραχμές, τότε άσ’ το καλύτερα.
Ο κ. Ολάντ υπήρξε σύμμαχος του κ. Τσίπρα. Ο μόνος σοβαρός που του είχε απομείνει στην Ευρώπη. Για τους δικούς του λόγους, εννοείται. Η δημοτικότητά του καταποντίζεται, η Αριστερά περπατάει σαν μεθυσμένη ψάχνοντας τον λόγο της πολιτικής της ύπαρξης. Η υποστήριξή του προς τον κ. Τσίπρα, η συμμετοχή του στην «παταγώδη» επιτυχία στη συνάντηση των χωρών του Νότου και ανέξοδη είναι και τον βοηθάει πολιτικά. Αν και εκτός συνόρων δεν την πήρε είδηση κανείς. Ομως το επαναλαμβάνω. Ο κ. Ολάντ δεν είναι αφελής. Ούτε εκείνο το Ολαντρέου έχει ξεχάσει ούτε την περυσινή πασαρέλα της ελληνικής Αριστεράς με τον φαλακρό νάρκισσο στην κορυφή, η οποία το μόνο που κατάφερε είναι να πείσει όλη την Ευρώπη πως την Ελλάδα την κυβερνούν κάτι κακότροπα παιδιά. Πόσο αξιόπιστος σύμμαχος μπορεί να είναι ένα κακότροπο παιδί;
Και εκεί είναι η καρδιά του ζητήματος. Το ζήτημα δεν είναι αν διέψευσε το γεγονός το Μαξίμου ή «πηγές του Κρεμλίνου». Το ζήτημα είναι ότι το είπε ο κ. Ολάντ, γεγονός που δείχνει και τις πραγματικές παραμέτρους της «συμπάθειας» και της «αλληλεγγύης» προς τον κ. Τσίπρα και την κυβέρνησή του. Από ό,τι λένε, σε προσωπικό επίπεδο η συμπάθεια τίθεται σε «μηδενική βάση».
Κάποιος Πρόεδρος της Δημοκρατίας μάς είχε χαρακτηρίσει «έθνος ανάδελφον». Πάντα ερμήνευα τη δήλωσή του ότι ναι μεν δεν είμαστε οι μόνοι γραφικοί στον κόσμο τούτο, αλλά η γραφικότητά μας είναι μοναδική. Τώρα φοβούμαι ότι μας συμβαίνει κάτι χειρότερο. Κινδυνεύουμε να γίνουμε «έθνος άφιλον». Μια χώρα που δεν μπορεί να έχει πραγματικές φιλίες γιατί τις διώχνει η ίδια. Μια άφιλη χώρα, που πολιτεύεται με τον ναρκισσισμό της κακοτροπίας της, είναι καταδικασμένη στην ενδόρρηξη.