Στην Ευρωπαϊκή Ενωση 119 εκατομμύρια άνθρωποι ζουν με τον κίνδυνο να περιέλθουν σε ανοικτή φτώχεια ή/και να εκδιωχθούν από την προστασία που παρέχουν, κατ’ ελάχιστον, οι κοινωνίες μας. Η Ελλάδα ήταν η χώρα στην οποία περισσότεροι πολίτες βρέθηκαν αντιμέτωποι με αυτό τον κίνδυνο. Η νέα κυβέρνηση δεν κατόρθωσε ούτε καν να σταθεροποιήσει την κατάσταση, ενώ μπορούμε βασίμως να εκτιμήσουμε ότι το τρέχον έτος η κατάσταση χειροτέρευσε.
Πώς ορίζουν οι στατιστικές υπηρεσίες, εν προκειμένω η Eurostat που έδωσε προσφάτως τα σχετικά στοιχεία, τον συγκεκριμένο κίνδυνο; Υπάρχουν τρεις περιπτώσεις: (α) να είναι ανεπαρκές το διαθέσιμο εισόδημα, μετά και τις προνοιακές παροχές του κράτους. (β) Να μη διαθέτει το νοικοκυριό βασικά αγαθά διαβίωσης και (γ) να μην βρίσκει επαρκή απασχόληση επ’ αμοιβή.
Η Ελλάδα έχει την τρίτη χειρότερη επίδοση, μετά τη Ρουμανία και τη Βουλγαρία. Το 35,7% του πληθυσμού είναι εκτεθειμένο. Το τόσο υψηλό ποσοστό φτώχειας εξηγείται, βεβαίως, από την κρίση και την αποτυχία του κράτους να προστατεύσει περισσότερους πολίτες, εξηγείται όμως και από το γεγονός ότι η χώρα μας είχε πολύ κακές επιδόσεις και το 2008, όταν δηλαδή περάσαμε από μια επαρκέστατη ανάπτυξη σε μια παρατεταμένη ύφεση. Πράγματι, πριν από την κρίση και δύο χρόνια προτού ξεκινήσει το πρώτο μνημόνιο το 28% του πληθυσμού ήταν εκτεθειμένο στον κίνδυνο φτώχειας.
Χειρότερα από εμάς ήταν, τότε, η Πολωνία με 30,5%, που βελτίωσε όμως τη θέση της στο 23,4%. Η Λευκορωσία έπεσε από το 34,2% στο 30,9% και μόνον οι δύο προαναφερθείσες βαλκανικές χώρες ήσαν και παραμένουν, παρά την κάποια βελτίωση, σε χειρότερη θέση. Χειρότερα από τα χειρότερα είναι όμως τα νέα ότι όλα τα άλλα κράτη, εξίσου αντιμέτωπα με τη συγκλονιστική χρηματοοικονομική κρίση, με κρίση χρέους, με κρίση τραπεζών και επίμονη ανεργία, έχουν χαμηλότερα ποσοστά φτώχειας είτε επειδή βελτίωσαν την επίδοσή τους, είτε επειδή ήλεγξαν τις ακραίες κοινωνικές επιπτώσεις της κρίσης. Αξίζει να σημειωθεί ότι, με την εξαίρεση της Γαλλίας, η κατάσταση είναι καλύτερη στις χώρες που συνδύασαν έξυπνα τη δημοσιονομική λιτότητα με βαθύτατες μεταρρυθμίσεις, ιδιαιτέρως στο συνταξιοδοτικό σύστημα και την αγορά εργασίας: Σουηδία, Δανία, Φινλανδία βεβαίως, αλλά και Γερμανία, Ολλανδία, Αυστρία. Καλύτερα τα πήγαν και όλα τα άλλα κράτη που μπήκαν σε μνημόνιο ή πήραν αντιδημοφιλή περιοριστικά μέτρα. Δηλαδή, στη «γραμμή Σόιμπλε» που τόσο υβρίζουμε, όχι πάντοτε αδίκως…
Χειρότερα ακόμη είναι αυτό που έδειξε έρευνα, που οργάνωσε η ομάδα του καθηγητή Μάνου Ματσαγγάνη, για τη «διαΝΕΟσις», μια πρωτοβουλία του επιχειρηματία Δημ. Δασκαλόπουλου, η οποία έδειξε ότι η ακραία φτώχεια αφορά το 15% του πληθυσμού, όταν το 2009 ήταν μόλις 2,2%. Χειρότερη απόδειξη της αποτυχίας των πολιτικών και του φαύλου κράτους, που τόσο θέλει να προστατεύσει η κυβέρνηση Τσίπρα, δεν θα μπορούσε να υπάρξει. Και μετά αναρωτιέται κανείς πού πηγαίνουν οι ολοένα και μεγαλύτεροι φόροι!