Η ΔΕΗ δεν παρίσταται ως πολιτική αγωγή στη δίκη των συνδικαλιστών της ΔΕΗ (με κορυφαίο του χορού τον εμβληματικό Φωτόπουλο), επειδή, όπως διευκρινίζει με ανακοίνωσή της, «δεν θεωρεί ότι…». Από την απότομη σύγχυση που μου προκάλεσε η επιλογή του ρήματος, δεν συγκράτησα ακριβώς τις λέξεις που ακολούθησαν. Το πνεύμα τους, πάντως, ήταν ότι η ΔΕΗ δεν επλήγη από τις πράξεις για τις οποίες δικάζονται οι συνδικαλιστές.
Είναι πραγματικά ντροπιαστικό για τη διοίκηση της ΔΕΗ να προτάσσει τι «θεωρεί», όταν η Δικαιοσύνη, ο μόνος αρμόδιος θεσμός σε μια δημοκρατία για να κρίνει εγκύρως εάν κάποιοι έχουν διαπράξει αξιόποινες πράξεις ή όχι, έχει παραπέμψει σε δίκη τους συνδικαλιστές με κατηγορίες μέχρι και σε βαθμό κακουργήματος. Δεν έχει σημασία αν τελικά η ευμενής ουδετερότητα της ΔΕΗ στη δίκη δεν επηρεάζει τη βαρύτητα των κατηγοριών. Είναι απλώς ανοίκειο ότι η ΔΕΗ αρνείται να υπερασπιστεί και το άμεσο συμφέρον της ως εταιρείας και το δημόσιο συμφέρον. Τέτοιος αμοραλισμός σε βάζει στον πειρασμό να τον χαρακτηρίσεις γαϊδουρινό. Προφανώς, αυτή είναι η ΔΕΗ του Σκουρλέτη και του περίφημου ηθικού πλεονεκτήματος της παρέας του. Αυτή είναι η ΔΕΗ για την οποία διάβαζα, τις προάλλες, ότι χάνει 500 πελάτες την ημέρα εξαιτίας του ανταγωνισμού – και της αξίζει να τους χάνει.
Με αυτό το ηθικό υπόδειγμα της ΔΕΗ, πόσο αστείο ακούγεται να βρίσκεται στις ΗΠΑ ο υπουργός Δ. Παπαδημητρίου και να καλεί τους επενδυτές να μας προτιμήσουν. Σκοπίμως χρησιμοποιώ ένα ρήμα λίγο girly και καθωσπρέπει, διότι ταιριάζει με το ντροπαλό, ήπιο ύφος του κ. καθηγητή· ταιριάζει με τη διστακτική φωνή του, με την ελαφρώς ξενική προφορά του, λόγω της οποίας, αν δεν ήξερες ότι επρόκειτο για υπουργό του ΣΥΡΙΖΑ, θα τον έλεγες ώς και καλλιεργημένο εφοπλιστή παλαιάς οικογενείας που ασχολείται μόνο με τη συλλογή πινάκων και αποφεύγει «των συναναστροφών την καθημερινήν ανοησία». Ακόμη πιο αστείος –όχι όμως ότι ήταν και ιδιαιτέρως δύσκολο– ο υπουργός Γ. Σταθάκης, καθώς αυτός παρουσίασε ειδικά την αγορά ηλεκτρικής ενέργειας ως μεγάλη ευκαιρία για τους επενδυτές.
Το γεγονός είναι μία ακόμη απόδειξη της ζημίας που προκαλεί στη χώρα η παραμονή στην εξουσία μιας κυβέρνησης ενσυνειδήτως οπισθοδρομικής. Οσο και αν δεν μας αρέσει το ενδεχόμενο εκλογών, είναι απαραίτητο για το συμφέρον της χώρας να φύγουν αυτοί και, ει δυνατόν, τώρα.
Πότε άλλοτε;
Μια και τον ανέφερα προηγουμένως, να σημειώσω για τον υπουργό Δ. Παπαδημητρίου ότι έχει –και λυπάμαι αν τον στενοχωρεί αυτό– ένα κοινό στοιχείο με τον Γιάνη «the asset» Βαρουφάκη: το χάρισμα να αυτοκαταστρέφεται. Με μία βασική διαφορά, όμως: ότι ο Δ. Παπαδημητρίου, ως αγαθότερος, το πετυχαίνει πολύ πιο γρήγορα και αποτελεσματικά. Σχετικά με το θέμα του ΔΝΤ, λ.χ., δήλωσε χθες το εξής ανεπανάληπτο: «Οταν λέει ότι χρειαζόμαστε 1,5% και όχι 3,5% δεν επιμένει σ’ αυτό. Αλλάζει γνώμη. Οπότε γιατί να πάρω σοβαρά αυτό που λέει ο κ. Τόμσεν ότι οι συντάξεις είναι γενναιόδωρες;».
Μα, κ. Παπαδημητρίου, δεν είναι γκομενικό το θέμα – ξέρετε, όπως λένε τα κοριτσάκια: «Μα αφού λέει ότι του αρέσω γιατί δεν το δείχνει;». Είναι θέμα αξιοπιστίας και μάλιστα της δικής μας, όχι της δικής τους, καθώς το 1,5% συναρτάται από το ΔΝΤ με την (ανύπαρκτη) βούληση της κυβέρνησης για σοβαρές μεταρρυθμίσεις. Είναι τελικά οι καθηγητές ό,τι και τα σχέδια μάχης κατά τον Μόλτκε;
Επέστρεφε
Ευτυχώς ο Καβάφης δεν ζει για να θυμώσει με το δάνειο του τίτλου, αλλά ήθελα κάτι αμυδρά καβαφικό στον τόνο, εφόσον το θέμα αφορά τον Γιάνη «the asset» Βαρουφάκη. Επέστρεψε στην επικαιρότητα του τσίρκου ο άνθρωπος που κόστισε σε όλους μας κοντά 80 δισ. με έναν καινούργιο δράκο που έχει μέσα και Σόιμπλε. Είπε, κατά την παρουσίαση βιβλίου του, ότι ρώτησε τον Σόιμπλε σε ύφος τελείως φυσικό πότε αποφάσισαν να ρίξουν τον Σαμαρά και εκείνος, εξίσου φυσικά, του απάντησε «τον Ιούλιο του 2014». Βεβαίως, το κοινό του από κάτω χειροκρότησε ενθουσιασμένο: ο σούπερ ήρωας αιφνιδίασε τον σούπερ κακό και τον έκανε να εκτεθεί – έτσι συμβαίνει συνήθως στον κόσμο των κόμικς.
Μόνον δύο πιθανότητες βλέπω ως προς την αφήγηση. Πρώτον, ότι δεν ειπώθηκαν ποτέ αυτά. Ο Βαρουφάκης τα επινόησε όπως και τόσα άλλα – η ελευθεριότητά του με την αλήθεια δεν χρειάζεται αποδείξεις. Θα μπορούσε ποτέ να βγει ο Σόιμπλε για να διαψεύσει κάποιον Βαρουφάκη στην Αθήνα, που προωθεί ένα βιβλίο του λέγοντας αρλούμπες; Ούτε μία στο εκατομμύριο!
Δεύτερον, ότι πράγματι ειπώθηκαν, αλλά σε τελείως διαφορετικό πνεύμα. Σκεφθείτε τι θα έκανε ένας έξυπνος άνθρωπος που πρέπει να υπομείνει την υποχρεωτική συνύπαρξη και συνεργασία με τον Βαρουφάκη, όταν μάλιστα ο άνθρωπος αυτός μπορεί να αντιληφθεί πλήρως την περίπτωση Βαρουφάκη και τους κινδύνους που συνεπάγεται. Τον δουλεύει· αυτό είναι το μόνο που μπορεί να κάνει. Το δούλεμα δεν είναι μόνον ο ασφαλής τρόπος για να εξουδετερώσεις τον κίνδυνο που αντιπροσωπεύει μια νοσηρή περίπτωση ναρκισσισμού, είναι και η σωστή μέθοδος για να αντισταθμίζεις τον εκνευρισμό που προξενεί με την παρουσία της.
Συνεπώς, αξιόλογη σχετικώς η προσπάθεια, αλλά ο Γιάνης έχει δυνατότητες για κάτι καλύτερο. Περιμένω την επόμενη φορά να προσπαθήσει περισσότερο.