Τις δεκαετίες της μεταπολίτευσης, η άκρα αριστερά μπορεί να καταδίκαζε τις δολοφονίες της «17 Νοέμβρη», όμως διάβαζε με ενδιαφέρον τις βαμμένες με αίμα ιερεμιάδες του κ. Γιωτόπουλου. Επιτέλους, κάποιος μιλούσε ανοιχτά για τη «λούμπεν αστική τάξη», τον ιμπεριαλισμό, τα μονοπώλια. Διαφωνούσαν με το πιστόλι, αλλά συμφωνούσαν επί της ουσίας. «Να το συζητήσουμε, σύντροφοι», που λένε. Οταν βέβαια βγήκαν από τις γιάφκες και φωτογραφήθηκαν στη ΓΑΔΑ, οι σύντροφοι αποδείχθηκε ότι ήταν πιο λούμπεν από την αστική τάξη την οποία πολεμούσαν, αλλά αυτό δεν ενδιέφερε κανέναν. Ο αγώνας ήταν ιδεολογικός. Εγκλωβισμένοι στις στενωπούς των «βασικών αρχών», θεωρούσαν εντελώς αβάσιμη κάθε κατηγορία περί ολοκληρωτικής νοοτροπίας που διακατείχε και τους δολοφόνους και τους συνομιλητές τους. Ο ολοκληρωτισμός ήταν μονοπώλιο της «άλλης πλευράς», της Ακροδεξιάς, των εθνικιστών, των φασιστών. Και, ως γνωστόν, για την Αριστερά αυτού του τύπου φασίστας είναι όποιος δεν είναι αριστερός.
Τότε βέβαια η Αριστερά έβλεπε την εξουσία από τον διαστημικό σταθμό όπου την είχε ξεχάσει ο χρόνος. Θυμάστε εκείνον τον ταλαίπωρο αστροναύτη που όταν κατέρρευσε η ΕΣΣΔ δεν είχαν χρήματα να τον κατεβάσουν στη Γη; Κάπως έτσι. Οι δε νεοναζί σάλευαν σαν θέατρο σκιών στο παζάρι του περιθωρίου, λίγο υπόκοσμος, λίγο καταφύγιο των νοσταλγών της δικτατορίας, λίγο εθνικισμός, πάντως κάτι λίγο. Μπορούσε κανείς να φανταστεί ακόμη και το 2009 ότι ο Τσίπρας θα γινόταν πρωθυπουργός και ο Μιχαλολιάκος αρχηγός κοινοβουλευτικού κόμματος; Ωσπου ήλθε η ευλογημένη η κρίση, η ρήξη ενός μεγάλου μέρους της ελληνικής κοινωνίας με την Ευρώπη, και η πλατεία. Εκεί, στην πλατεία Συντάγματος, η Ακροδεξιά με την Ακροαριστερά μούντζωναν από κοινού τη Βουλή και ζητούσαν να καεί. Και η πονηρά Βουλή, προκειμένου να καεί, τους υποδέχθηκε με ανοιχτές τις αγκάλες. Ακόμη και τότε όμως, αν τολμούσες να πεις πως τα δύο άκρα συναντώνται στον αντικοινοβουλευτισμό, τον αντιευρωπαϊσμό, κατά συνέπειαν τον ολοκληρωτισμό ήσουν κάτι χειρότερο από φασίστας. Ησουν φιλελεύθερος.
Εν αρχή ην η σύμπραξη με τον πρώην μπουνταλά και νυν λαϊκό παιδί – κατά τον κ. Τσίπρα. Μετά, η συμπεριφορά της κ. Κωνσταντοπούλου απέναντι στη Χρυσή Αυγή. Τι να κάνουν οι άνθρωποι; Να κυβερνήσουν θέλουν και ψάχνουν τον τρόπο, λέγαμε. Κατόπιν ήλθε η αναβολή της δίκης της Χ.Α. διότι δεν έβρισκαν καταλλήλως θερμαινόμενο ή ψυχόμενο χώρο –κατά τας εποχάς του έτους αι οποίαι είναι τέσσερις– επί Παρασκευοπούλου υπουργού. Τον ίδιο περίπου καιρό δόθηκε η δυνατότητα στους δολοφόνους της 17Ν να βγουν με βραχιολάκι και να κάνουν διαλέξεις στο πανεπιστήμιο. Τι να κάνουν οι άνθρωποι; Ανθρωποι είναι κι αυτοί.
Αυτό επιβεβαίωσε ο κ. Παρασκευόπουλος τις προάλλες μιλώντας για τη Χρυσή Αυγή . «Ανθρωποι είναι, οι άνθρωποι αλλάζουν, οπότε να το συζητήσουμε». Εξάλλου, αυτοί βάζουν τον άνθρωπο πάνω απ’ τους αριθμούς. Ακόμη δεν τους είπε συντρόφους, αλλά το μέλλον είναι κοντά. Για να μη νομίζετε δε ότι ο κ. Παρασκευόπουλος το είπε τυχαία, ήλθε και ο κ. Μπαλαούρας να το επιβεβαιώσει: «Δεν είναι φασίστες όσοι ψηφίζουν Χρυσή Αυγή». Εξαιρούνται όσοι είναι νεοναζί και επειδή τους έχει απογοητεύσει η αντιδημοκρατική Ευρώπη ψηφίζουν Χρυσή Αυγή. Αβυσσος η ψυχή του ανθρώπου.
Ηγγικεν η ώρα; Οι καιροί ου μενετοί; Πάντως, «Δημοκράτες, γρηγορείτε» γιατί τη βάψαμε.