Ημουν από εκείνους που δεν ενθουσιάστηκαν με την απαίτηση της αξιωματικής αντιπολίτευσης για εκλογές «εδώ και τώρα». Πιστεύω ότι η αντιπολίτευση οφείλει να ελέγχει αυστηρά και να ζητεί από την κυβέρνηση να κυβερνά με ό,τι κι αν αυτό σημαίνει σε κομματικές δυσκολίες και πολιτικό κόστος. Η προσφυγή σε πρόωρες εκλογές υπήρξε σχεδόν πάντοτε επιζήμια για τη χώρα όταν δεν ήταν αποτέλεσμα σκοτεινών εκβιασμών, όπως πολύ καλά γνωρίζει η πολιτική οικογένεια του αρχηγού της Νέας Δημοκρατίας.
Η λανθασμένη επίκληση αντικανονικής προσφυγής στις κάλπες χρησιμοποιείται πολύ συχνά από τη συντηρητική παράταξη, ενώ ωφέλησε κυρίως τον Ανδρέα Παπανδρέου και την παράταξη στο Κέντρο (ή κάπου εκεί). Η συνταγματική κατοχύρωση της πρωθυπουργικής παντοδυναμίας και ειδικά στην επιλογή του χρόνου των εκλογών δεν χρησιμοποιήθηκε προς όφελος του τόπου.
Ενείχε λοιπόν η επιλογή του κ. Μητσοτάκη τον κίνδυνο να χρησιμοποιήσει ο κ. Τσίπρας το «όπλο των εκλογών» προς δικό του όφελος όποια στιγμή θα το κρίνει συμφερότερο για την παράταξή του, με δεδομένη την υποταγή της αντιπολίτευσης. Αφού όμως αυτό έχει πλέον συμβεί, το μόνο που μπορεί να κάνει η αξιωματική αντιπολίτευση είναι να συγκρούεται παντού και χωρίς περιστροφές με την κυβέρνηση, που σημαίνει ότι η υπερψήφιση των παροχών επικυρώνει πολιτικά την υπεροχή του κ. Τσίπρα· ενόσω μάλιστα ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ βδελύσσεται την όποια συνεργασία του με τα πολιτικά κόμματα. Είναι προφανές ότι δεν θεωρεί απαραίτητη τη συμμετοχή τους στην ομαλή λειτουργία του κράτους και πολύ φοβάμαι ότι στο μυαλό του ο πολυκομματισμός δεν είναι και τόσο απαραίτητος για τη «Δημοκρατία» που ο κ. Τσίπρας επιθυμεί να έχει η χώρα μας.
Η απόφαση να γίνει μια έκτακτη κρατική δαπάνη περίπου ενός δισεκατομμυρίου ευρώ, η οποία προδήλως βελτιώνει την εικόνα του πρωθυπουργού στην κοινή γνώμη είναι προδήλως συνδεδεμένη με τα συμφέροντα της πλειοψηφίας. Αν ο πρωθυπουργός ήταν πολιτικά ειλικρινής, αν προέκρινε τη χρηστή διαχείριση του κρατικού χρήματος έναντι της συγκυριακής, αν πίστευε στην εθνική συνεννόηση για την καλύτερη άμυνα της χώρας έναντι υπερβολικών απαιτήσεων των εταίρων, τότε θα είχε εισηγηθεί κατά τη συζήτηση του προϋπολογισμού τρόπους άμβλυνσης της υπερβολικής λιτότητας. Μπορούσε μάλιστα να έχει ήδη κλείσει την αξιολόγηση, να έχει κατοχυρώσει την πρώτη ρύθμιση για το χρέος και να έχει πρακτικώς σιγουρεύσει τη συμμετοχή της οικονομίας στο «εύκολο χρήμα» του QE του Ντράγκι.
Ο πρωθυπουργός επέλεξε τη σύγκρουση με τους εταίρους, γνωρίζοντας ότι με τον τρόπο αυτόν θα παγιδεύσει την αντιπολίτευση. Ο κ. Τσίπρας αγαπά το δράμα στην πολιτική. Αν όμως φανεί ότι θα χάσει στις κάλπες, θα μείνει στα μετόπισθεν. Θέλει να μας παρασύρει σε πολιτικολογία, ενώ η χώρα χάνει μία ακόμη ευκαιρία, μετά τον χειμώνα 2014-15, να βγει στο ξέφωτο.