Μέχρι προχθές το μεσημέρι, ο Αλέξης Τσίπρας είχε δύο επιλογές. Να δεχθεί την άνευ όρων επιστροφή των θεσμών στην Αθήνα, είτε να πηδήξει στο «κενό εμπιστοσύνης» που ο ίδιος δημιούργησε όλους αυτούς τους μήνες που πέρασαν από την πρώτη αξιολόγηση και, ειδικώς, από τον Σεπτέμβριο (άντε Οκτώβριο) που επρόκειτο να κλείσει η δεύτερη αξιολόγηση.
Πήρε την πρώτη επιλογή: υποσχέθηκε να κλείσει όλες (σχεδόν) τις πάρα πολλές εκκρεμότητες με ρυθμίσεις, μέτρα, καταργήσεις, συμφωνίες, νόμους και υπουργικές αποφάσεις, μετρήσεις επιδόσεων και δεν συμμαζεύεται μέσα στις αμέσως επόμενες εβδομάδες.
Σημειώστε ότι οι μνημονιακές ρυθμίσεις προβλέπεται να πραγματοποιούνται σταδιακά, στη διάρκεια των τριών ετών. Οι αξιολογήσεις πρέπει να είναι τριμηνιαίες, ώστε οι μνημονιακές «δόσεις» να είναι πιο μικρές και άρα πιο εύκολες στη διαχείρισή τους: τεχνική, διοικητική και πολιτική.
Οταν όμως περνούν τόσοι πολλοί μήνες μεταξύ δύο αξιολογήσεων, το κουαρτέτο απλώς προσθέτει στις μεταρρυθμίσεις που έπρεπε να έχουν γίνει, όσες μεταρρυθμίσεις προβλέπεται να πραγματοποιηθούν στον παρόντα χρόνο.
Μάλιστα, μετά τη συμφωνία Τσακαλώτου-Ντάισελμπλουμ της 20ής Φεβρουαρίου, εκτιμάται ότι στις αμέσως επόμενες εβδομάδες θα ενσωματωθούν και άλλες, εξίσου σημαντικές μεταρρυθμίσεις, ώστε να συνεχιστεί ακόμη και μετά το πέρας του τρίτου μνημονίου η μεταμόρφωση της Ελλάδας σε… δυτικό κράτος.
Η κυβερνητική προπαγάνδα προσπαθεί από προχθές το βράδυ να μας πείσει ότι ο κ. Τσακαλώτος πέτυχε, προτού μάλιστα αρχίσει το Γιούρογκρουπ, τη μείζονα πολιτική συμφωνία να εγκαταλειφθεί η λιτότητα και να περάσουμε στην εποχή των μεταρρυθμίσεων. «Γουάου», που θα έλεγε κι ο κ. Βαρουφάκης, ο οποίος άλλωστε δεν παρέλειψε να παρατηρήσει ότι οι πρώην συναγωνιστές του βαφτίζουν μεταρρυθμίσεις τα πρόσθετα μέτρα νεοσυντηρητικής λιτότητας και μίλησε για «ανειλικρινή αποδοχή αδύνατων στόχων». Βεβαίως κι ο ίδιος στον καιρό του (Μάιος 2015), έλεγε πως «η Ελλάδα είναι αποφασισμένη να φιλελευθεροποιήσει την οικονομία της, να μεταρρυθμίσει το ασφαλιστικό της σύστημα και να εξασφαλίσει ένα λογικό πρωτογενές πλεόνασμα».
Ο δυσκολότερος ρόλος είναι, πάντως, του Ευκλείδη Τσακαλώτου. Πιέζεται από τις πεποιθήσεις του, τις προσμονές των συντρόφων της ομάδας «55+», τις αυξομειώσεις της ψυχικής έντασης του «Αλέξη» και την απίστευτη έλλειψη κυβερνητικής προετοιμασίας στα περισσότερα αν όχι σε όλα τα μέτρα που θα περιληφθούν στην αναθεώρηση του μνημονίου με τη δεύτερη αξιολόγηση. Το τελικό χτύπημα για τον υπουργό Οικονομικών είναι η σύνταξη του Μεσοπρόθεσμου που θα αποτελέσει, στην ουσία, το πολύ πραγματικό τέταρτο μνημόνιο για την Ελλάδα. Αυτό διαπραγματεύεται στην πράξη το ΔΝΤ όπως, σε ανύποπτο χρόνο, είχε ζητήσει ο ένοικος του Finanzministerium.