Κάθε φορά που περπατώ στο κέντρο της Αθήνας, προσπαθώ να δω όσα υπάρχουν γύρω μου από μια απόσταση. Εύκολα θα έλεγε κανείς πως η πόλη έχει ενσωματώσει και μορφοποιήσει την κρίση, ότι έχει πλέον καταστήσει εμφανή, εξωστρεφή και απροκάλυπτη τη βαθιά παρακμή και ότι όσα βλέπει κανείς δεν είναι παρά πτυχές της πραγματικότητας. Υπάρχει, με άλλα λόγια, η άποψη ότι η κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η Αθήνα είναι αποτέλεσμα της κοινωνικής αποσύνθεσης και της οικονομικής βύθισης. Αυτός ο ιδιότυπος ρεαλισμός, που αντιμετωπίζει την καταβαράθρωση της πρωτεύουσας ως μια αντικειμενική κατάσταση, δεν εμπεριέχει μόνο παθητικότητα. Παρά την άνθηση του τουρισμού στην Αθήνα, παρά τα νέα ξενοδοχεία, παρά τις σκόρπιες καλές προσπάθειες ιδιωτών, που παλεύουν σε ένα τοπίο εχθρικό, η πρωτεύουσα με την όψη και τη λειτουργία της πλέον είναι ένας φυσικός βραχίονας της αισθητικής βαρβαρότητας και του πολιτικού πρωτογονισμού.
Στην Πανεπιστημίου και στη Σταδίου είναι τόσο αποκαρδιωτική η όψη των ρυπαρών κτιρίων, των απορριμμάτων, των αστέγων και των βανδαλισμών, ώστε η εικόνα αυτή έχει περάσει στο μυαλό χιλιάδων πολιτών ως φυσική κατάσταση. Είναι αδιανόητο μια πρωτεύουσα να έχει αφεθεί σε αυτήν την κατάσταση. Την ευθύνη τη μοιράζονται όλοι ανεξαιρέτως, στον βαθμό που τους αναλογεί: ο Δήμος Αθηναίων, που πρέπει να ιεραρχήσει εντελώς διαφορετικά τις ανάγκες της πόλης, οι τράπεζες και τα ιδρύματα που έχουν ακίνητα στην πόλη, το Πανεπιστήμιο Αθηνών και το Πολυτεχνείο, όλοι οι εποπτευόμενοι από υπουργεία φορείς, καθώς και όλα τα υπουργεία που στεγάζονται στο κέντρο, τα νοσοκομεία, τα εκπαιδευτήρια, τα καταστήματα και οι εμπορικές επιχειρήσεις, τα περίπτερα, οι πλανόδιοι πωλητές, οι οδηγοί, οι διαβάτες και οι μόνιμοι κάτοικοι. Είναι ένα πλέγμα ευθύνης και υποχρεώσεων, που πρέπει, πάντα, να ιεραρχούνται πάνω από κάθε τι άλλο.
Η Αθήνα βρίσκεται στα χειρότερά της. Εξαιρετικά βρώμικη (με τεράστια ευθύνη και των καταστημάτων πάσης φύσεως και των μονίμων κατοίκων), με κτίρια σε απαράδεκτο βαθμό συντήρησης, με παράνομη στάθμευση και με ασύδοτους οδηγούς. Την ευθύνη όλοι τη μοιραζόμαστε, αλλά κάποιοι ορίζουν το θεσμικό πλαίσιο και υποχρεούνται να εφαρμόζουν τον νόμο. Η κατάντια της Αθήνας είναι θέμα πρωτίστως πολιτικό.