Οι λαϊκιστές ηγέτες

2' 0" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Π​​ερίσσευσε στη διάρκεια της Επταετίας η απαξιωτική χρήση της λέξεως «λαϊκιστής» για τον χαρακτηρισμό πολιτικών ανδρών και εγράφησαν πολλά και έγιναν προσπάθειες αναθέσεως της εξουσίας σε τεχνοκράτες και άλλα συναφή. Αλλά εις μάτην, η αποτυχία ήταν βεβαία.

Θα ήταν ίσως σκόπιμο να διευκρινισθεί, εν πρώτοις, ότι του όποιου «λαϊκιστή» πολιτικού προηγείται η έκπτωση της έως τότε κρατούσης πολιτικής τάξεως πραγμάτων. Αποτελούν παράγωγο της παρακμής ενός συστήματος, και ενίοτε το διασώζουν, με αλλοπρόσαλλες ενέργειες και κόστος δυσανάλογο.

Ο πρώτος μέγας και όντως μοιραίος «λαϊκιστής» πολιτικός, μετά τον πόλεμο, υπήρξε ο Γεώργιος Παπανδρέου, ο υπονομευτής του παλαιού συστήματος. Υστερα από αυτόν τίποτε δεν ήταν δυστυχώς επανορθώσιμο. Παρά ταύτα εξασφάλισε τον τίτλο του «Γέρου της Δημοκρατίας» εις το διηνεκές. Δεν πρόκειται ασφαλώς για τη μοναδική στρέβλωση της Ιστορίας.

Τη «λαϊκιστική» σκυτάλη παρέλαβε ο επίγονός του, Ανδρέας Παπανδρέου, στα χρόνια της μεταπολιτεύσεως. Το όχημα της ανόδου του στην εξουσία υπήρξε ο αντιαμερικανισμός, που αυξήθηκε στα χρόνια της δικτατορίας των Συνταγματαρχών και δεν αμβλύνθηκε επί της κυβερνήσεως του Κωνσταντίνου Καραμανλή, που απέσυρε τη χώρα από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ.

Την εποχή εκείνη το θέμα σε ποιον στρατιωτικό συνασπισμό όφειλε να είναι ενταγμένη η Ελλάς ήταν απείρως σοβαρότερο από τα σημερινά διλήμματα περί δραχμής ή ευρώ, διότι αφορούσε την ακεραιότητα της χώρας. Το έλυσε ο Ανδρέας Παπανδρέου με την υπογραφή της συμφωνίας παραμονής των αμερικανικών βάσεων στην Ελλάδα. Το κόστος ήταν βαρύτατο, διότι η Τουρκία ενίσχυσε δραματικά τη θέση της στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ.

Πέρασαν χρόνια μέθης, αλόγιστης σπατάλης κοινοτικών κονδυλίων, δανείου πλούτου, που ανέδειξαν νέα ελληνική μεγαλοαστική και μεσαία τάξη έως ότου επήλθε η ολική κατάρρευση και αποδιοργανώθηκε η κοινωνία, και ανεδείχθη από το πουθενά, στην κυριολεξία, ο νέος «λαϊκιστής», ο κ. Αλέξης Τσίπρας, και ανέλαβε πρωθυπουργός το 2015.

Επί εξάμηνο περιπλανήθηκε στα όρη –κάτι σαν αναβίωση του ΕΑΜ– και φιλοδόξησε να ανατρέψει την ευρωπαϊκή τάξη πραγμάτων, αλλά στο τέλος απεδέχθη την «ευρωπαϊκή πραγματικότητα», που, ας μην πλανώμεθα, προϋποθέτει την πλήρη σάρωση του οθωμανικού οικονομικού μας συστήματος. Κατέστησε, εν ολίγοις, όμως, τους πρώην ανατροπείς σε συνεργάτες –βαρυγκομώντας ασφαλώς– της ενωμένης, ούτως ειπείν, Ευρώπης. Το κόστος της «προσαρμογής» είναι ασφαλώς τεράστιο, αλλά αυτό δεν απασχόλησε ποτέ κανέναν «λαϊκιστή». Θα υποστούμε περαιτέρω την «κομμουνιστολαγνεία» των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, την απαξίωση των εθνικών συμβόλων, αλλά επ’ αυτού η «διεθνιστική» Ε.Ε. δεν φαίνεται να έχει και μεγάλες αντιρρήσεις. Αυτή είναι η αέναη πορεία εναρμονίσεως της Ελλάδος προς τη Δύση. Και οι «λαϊκιστές» έχουν τον ρόλο τους. Δεν είμεθα, εξάλλου, Ολλανδοί.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή