Τα ομοιώματα αγελάδων που κοσμούν τις εισόδους πολλών παρίγιας –των ονομαστών μπριζολάδικων– του Μπουένος Αϊρες είναι μέρος του φολκλόρ· δεν είναι γλυπτά ιερά. Η πραγματική «ιερή αγελάδα» είναι εκείνος ο κοντός με τον μαύρο θύσανο στο κεφάλι που αγιογραφείται στις αφίσες, στις κορνίζες, ακόμη και σε γκράφιτι πάνω στους τοίχους. Το πρόσωπο που λατρεύεται σε όλες αυτές τις απεικονίσεις είναι ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα.
Το ιερό δεν ταυτίζεται με το λογικό. Κάθε άλλο. Για τους καλλιτέχνες σαν τον Μαραντόνα ισχύει ο παλαιός ορισμός για το χάρισμα των ποιητών, οι οποίοι «ου σοφία ποιούν, αλλά φύσει τινί, και ενθουσιάζοντες ώσπερ οι θεομάντεις και οι χρησμωδοί».
Προϊόντα τέτοιας ανεξιχνίαστης δαιμονοληψίας είναι και τα αριστουργήματα που ζωγράφισε ο Μαραντόνα στο χορτάρι, όσο τον κρατούσαν τα πόδια του και, ενίοτε, τα χέρια του.
Μπορεί κανείς να θαυμάζει τον ποιητή χωρίς κατά τα άλλα να τον παίρνει στα σοβαρά; Ο Παύλος Πολάκης δεν μπορεί. Διάβασε το τουίτ του Μαραντόνα –όπου ο Αργεντίνος δηλώνει «τσαβίστας μέχρι θανάτου» και «πρόθυμος να ντυθεί στρατιώτης» για τη Βενεζουέλα του Μαδούρο– και τον πήρε στα σοβαρά. Τόσο στα σοβαρά, ώστε να πανηγυρίσει δημοσίως ως δικαίωση του ΣΥΡΙΖΑ τις απόψεις του απόμαχου ποδοσφαιριστή. Δεν φταίει ο Μαραντόνα που, χωρίς να το ξέρει, εκφράζεται λιγάκι σαν πρωτοσυριζαίος. Φταίει ο Πολάκης που εξασκεί την πολιτική ως οπαδιλίκι.
Θα ήταν γραφικά όλα αυτά. Το κωμικό στοιχείο θα μπορούσε να επισκιάσει ακόμη και το γεγονός ότι ένα μέλος της κυβέρνησης εμφανίζεται ως ζηλωτής ενός φονικού καθεστώτος. Αλλωστε ο τωρινός ΣΥΡΙΖΑ είναι τόσο μαδουρικός όσο και ο Μαραντόνα, που απολαμβάνει την αιματηρή φαντασμαγορία της μπολιβαριανής επανάστασης από την κλιματιζόμενη ασφάλεια των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων.
Μόνο το αριστερό φολκλόρ έχει απομείνει από τη μαγεία που ασκούσαν κάποτε στο κυβερνών κόμμα τα λατινοαμερικανικά πρότυπα.
Θα ήταν όντως γραφικό αυτό το φολκλόρ, αν δεν ξέβαφε στην εικόνα της χώρας. Θα ήταν κωμικό, αν ο Ελληνας πρωθυπουργός δεν κατατασσόταν από τα ευρωπαϊκά ΜΜΕ σε λίστες υποστηρικτών του Μαδούρο· αν δεν διατυπωνόταν κιόλας η υποψία ότι τα προεκλογικά γραμμάτια του ΣΥΡΙΖΑ αντανακλούν στη στάση που κρατάει η Αθήνα, όταν το θέμα της Βενεζουέλας συζητείται στην Ε.Ε.
Γραφικός ή όχι, ο φιλομαδουρισμός του ΣΥΡΙΖΑ δεν φαίνεται πια ικανός να προκαλέσει αποτροπιασμό. Είναι σαν κι εκείνο το γκολ του 1986 που, σύμφωνα με τον αυτουργό του, «μπήκε λίγο με το κεφάλι του Μαραντόνα και λίγο με το χέρι του Θεού». Εχεις δει τόσες φορές την απάτη, που έχει χάσει πια τη δύναμη να σε σοκάρει.