«Το δε της φράσεως καινοπρεπές ασάφειαν ενταύθα τίκτει», αποφαίνεται ο παλαιός Σχολιαστής, ελέγχοντας ένα λογοπαίγνιο του Αριστοφάνη στις «Θεσμοφοριάζουσες». Ο ποιητής, στο όνομα του οποίου επιχειρούμε κάθε τόσο να νομιμοποιήσουμε και τη χονδροειδέστερη απρέπεια, παίζει εκεί με τις δύο σημασίες της λέξης «τόκος»: την οικονομική και την έννοια του τοκετού. Διαυγές είναι το παιχνίδι του, και ας ενίσταται ο Σχολιαστής.
Αυθαίρετη ίσως είναι, όχι όμως και παράλογη η σύνδεση του φιλολογικού αφορισμού με όσα συμβαίνουν στην Κεντροαριστερά με τους πολλούς μνηστήρες. Με τοκετό έχουμε να κάνουμε άλλωστε και στην περίπτωση αυτή, τον τοκετό ενός νέου κόμματος που ελπίζει ότι οι πολιτικές καταθέσεις του στη λαϊκή τράπεζα των ψηφοφόρων θα ανταμειφθούν με επιτόκιο πάνω από το 7-8%. Αν κρίνουμε από τις αυτοντοπαριστικές δηλώσεις ορισμένων διεκδικητών της πρωτοκαθεδρίας, δεν θα τους άφηνε ικανοποιημένους ούτε καν ένα απλώς διψήφιο ποσοστό-επιτόκιο, ένα 11-12%. Εκτός από την «ανασύνθεση της Κεντροαριστεράς» που θα επιτευχθεί οπωσδήποτε υπό την ηγεσία τους, και η οποία πάντως έχει εξαγγελθεί περισσότερες φορές και από το μετρό της Θεσσαλονίκης, οι πλέον φιλόδοξοι μνηστήρες παρουσιάζουν σαν ήδη κατακτημένη τη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Το καινοπρεπές εδώ, το ασυνήθιστο, που τίκτει όντως ασάφεια και σύγχυση, αφορά τις διαδικασίες που έχουν επιλεγεί και οι οποίες, ως γνωστόν, ουδέποτε αφήνουν άθικτη την ουσία. Αποφασίστηκε δηλαδή πρώτα να επιλεγεί ο αρχηγός, ο πρόεδρος ή όπως αλλιώς ονομαστεί ή ευφημιστεί (αν και ουδείς ευφημισμός αμβλύνει την αρχηγική εξουσία), και να ακολουθήσει το ιδρυτικό συνέδριο. Εκεί, και με πληγωμένους τους ν-1 ηττημένους υποψήφιους (δεν ξέρουμε ακόμη αν το ν θα είναι 5, 7 ή 9), θα κριθούν τα πάντα. Θα αποφασιστεί κατ’ αρχάς η δομή του νέου κόμματος: Θα αυτοδιαλυθούν όσα συμμετέχουν, οπότε πρέπει να ληφθεί κάποια μέριμνα για τα χρέη του ΠΑΣΟΚ, και δεν εννοώ τα πολιτικοϊδεολογικά; Θα λειτουργούν σαν επώνυμες συνιστώσες ή απλώς σαν καβάτζα;
Θα κριθεί επίσης το όνομα του νέου σχηματισμού, αφού δεν συμφωνούν όλοι οι συμβαλλόμενοι με τον όρο «Δημοκρατική Συμπαράταξη». Ανεξάντλητη η γλώσσα, θα δώσει τη λύση. Αδυνατεί όμως να βοηθήσει στο ζήτημα της ιδεολογίας, που θα αποσαφηνιστεί εκ των υστέρων, και δεν θα είναι παρά η φωτογραφία του νικητή μνηστήρα. Πρωτότυπο το πείραμα, αλλά ίσως εδώ η ηθελημένη ασάφεια δεν είναι ιδιαίτερα δημιουργική. Οι πιθανότητες να μην τεχθεί μόνο ένα νέο κόμμα παραμένουν πολλές.