Αλλο η μνήμη, άλλο η Ιστορία. Στη μνήμη η Ιστορία δεν διακρίνεται παρά μόνο ως o αφηγηματικός καμβάς κάτω από στιβάδες χρωματισμών και επιχρωματισμών. Η μνήμη κάνει τους ηρωισμούς πιο ηρωικούς. Πιο δραματικά τα δράματα.
Το πρόβλημα με το δράμα της οικογένειας Καϊλή στον Εμφύλιο δεν είναι πόση ιστορική αλήθεια διασώζεται στην οικογενειακή μνήμη. Δεν είναι αν τα ληξιαρχικά δεδομένα, που κάποιοι ανέσυραν στο Διαδίκτυο, επιβεβαιώνουν την αφήγηση της ευρωβουλευτίνας για το πώς «κομμουνιστές εγκληματίες σκότωσαν τον παππού της».
Το πολιτικό πρόβλημα είναι ότι, επικαλούμενη το παλιό αίμα, η Καϊλή φαντάζεται ότι καταγγέλλει τον διχασμό. Φαντάζεται ότι έτσι υπερασπίζεται τη συμφιλιωτική παράδοση της «παράταξης του Ανδρέα Παπανδρέου». Θυμίζει εκείνον τον υπουργό που κατήγγελλε τις προάλλες τη Ν.Δ. για διχαστική ρητορική και, προτού τελειώσει τη φράση του, είχε προλάβει να αναθεματίσει τον αντιπρόεδρό της ως «κρυπτοχρυσαυγίτη».
Γιατί διχάζετε, ρε φασίστες; Γιατί ξυπνάτε τα μίση, ρε κονσερβοκούτια; Στην περίπτωση της Καϊλή, αυτή η τραγελαφική αντίφαση προκάλεσε επιπλέον σκανδαλισμό. Πώς είναι δυνατόν, έλεγαν, μια τόσο νέα πολιτικός να καταφεύγει σε τόσο παρωχημένα μέσα μισαλλόδοξης αντιπολίτευσης;
Η απορία βασίζεται στην υπόρρητη παραδοχή ότι οι νέοι έχουν πιο χαλαρή σχέση με την Ιστορία. Δεν έχουν, όπως λέγεται, βιώματα.
Στην πραγματικότητα ισχύει συχνά το αντίθετο. Αυτός που έχει βιώσει το τραύμα έχει περισσότερο ανάγκη τη λήθη, από εκείνον που διαχειρίζεται ένα κληρονομημένο τραύμα. Η τραυματική κληρονομιά βρήκε τρόπους να διαπεράσει, έστω και εξασθενημένη, τη συμφιλίωση που επικαλέστηκε σε δεύτερο χρόνο η Καϊλή. Η κοινωνία του ’80 και του ’90 είχε όντως ξεχάσει, αλλά όχι εντελώς.
Τα πάθη δεν σβήνουν με διακόπτη. Στα καφενεία και στα αμφιθέατρα –στους τόπους πολιτικής διαπαιδαγώγησης– ίσχυε μια πρώιμη εκδοχή του νόμου του Godwin (που λέει ότι σε έναν ιντερνετικό καβγά είναι θέμα χρόνου να αρχίσει κάποιος τις συγκρίσεις με τον Χίτλερ):
Οσο περισσότερο διαρκούσε μια πολιτική συζήτηση, τόσο πιθανότερο ήταν να αρχίσουν οι συγκρίσεις με τον Εμφύλιο.
Και πάλι, όμως. Η Καϊλή δεν φαίνεται να έχει εκτεθεί στην κατήχηση που διαμόρφωσε τους συνομηλίκους της στο Μαξίμου. Αναδύθηκε από το πεδίο όπου συνορεύει η πολιτική με τη σόουμπιζ και, σε αντίθεση με πολλούς διάττοντες, εκείνη απέδειξε ότι διέθετε μεγάλα αποθέματα αστερόσκονης – τόσα ώστε να δρέψει 122.054 σταυρούς στις ευρωεκλογές.
Το ότι μια πολιτικός αυτού του είδους αποσυνδέεται από τα social media, όπου ως επί το πλείστον εκτυλίσσεται η σταδιοδρομία της, για να συνδεθεί με τα υπόγεια κοιτάσματα μίσους, είναι μια φωτογραφία του Zeitgeist – του πνεύματος της εποχής. Η ΚΝΕ παίρνει την εκδίκησή της από το instagram.