Με την πολύ στενή έννοια του όρου, ναι, ο υφυπουργός Μπαλάφας –για μία φορά στη ζωή του– είχε δίκιο: η άτυπη σύνοδος κορυφής στο Παρίσι (Μακρόν, Μέρκελ, Τζεντιλόνι, Ραχόι), με αντικείμενο το μεταναστευτικό και αφορμή την Ευρωαφρικανική Σύνοδο, τυπικά δεν μας αφορούσε. Οι τέσσερις Ευρωπαίοι ηγέτες, αλλά και οι ηγέτες του Τσαντ, του Νίγηρα, καθώς και ο επισήμως αναγνωρισμένος πρόεδρος της Λιβύης, εστίασαν τις διαβουλεύσεις τους στην κατάσταση του μεταναστευτικού όπως διαμορφώνεται στη δυτική πλευρά της Μεσογείου. Τυπικά, εμείς δεν έχουμε άμεση, γεωγραφική εμπλοκή.
Βέβαια, ό,τι μελέτες και αναλύσεις ειδικών έχουμε διαβάσει ή ακούσει για το μεταναστευτικό στην Ευρώπη συμφωνούν στη διαπίστωση ότι το πρόβλημα είναι ενιαίο για τις χώρες που βρέχονται από τη Μεσόγειο. Πολύ πιθανό, επομένως, η διακοπή της διακλάδωσης του ρεύματος προς Ισπανία, Γαλλία και Ιταλία να αυξήσει τη ροή προς Ελλάδα. Αφού, λοιπόν, ενιαίο είναι το πρόβλημα, ενιαία –υποτίθεται– και τα σύνορα της Ευρώπης, γιατί δεν προσκλήθηκε η Ελλάδα; Η απάντηση έρχεται μέσω ενός άλλου ερωτήματος: εσείς θα καλούσατε τον Τσίπρα στο σπίτι σας, εάν μπορούσατε να το αποφύγετε; Για τον ίδιο λόγο δεν τον κάλεσαν και εκείνοι – τυπικά, δηλαδή, ο Μακρόν που ήταν ο οικοδεσπότης.
Γιατί να διακινδυνεύσουν μια παραφωνία, έστω και στο περιθώριο; Αλλωστε, διανύουν προεκλογική περίοδο στη Γερμανία και η συμμετοχή σοβαρών ηγετών διασφαλίζει την επιτυχία της διαδικασίας και το κύρος των συμπερασμάτων της. (Το ίδιο πλαίσιο, οι εκλογές στη Γερμανία, εξηγεί και τους επαίνους της Μέρκελ προς την Ελλάδα. Η καγκελάριος απευθύνεται στους Γερμανούς ψηφοφόρους και επαινεί την αποτελεσματικότητα της ευρωπαϊκής πολιτικής της…)
Το ουσιώδες, όμως, είναι ότι η συγκεκριμένη σύνοδος είχε ως προτεραιότητα τη διαχείριση του φαινομένου στις συγκεκριμένες χώρες: Ισπανία, Γαλλία, Ιταλία, χώρες των οποίων η δέσμευση προς το κοινό ευρωπαϊκό μέλλον είναι πολύ πιο αξιόπιστη από τη δική μας. (38,70% – 61,30%, το σκορ στο δημοψήφισμα, ας μην το ξεχνάμε…) Προτεραιότητα των διεργασιών αυτών ήταν η προστασία του ευρωπαϊκού πυρήνα, ας το πούμε έτσι. Αν, αργότερα, η κατάσταση στην περιφερειακή (με όλες τις έννοιες) Ελλάδα επιδεινωθεί, τότε θα διαπραγματευθούν τη συνδρομή προς τη χώρα μας από τη βάση της άτυπης, αλλά βαρύνουσας, συμφωνίας των τεσσάρων. Με απλά λόγια, η Ευρώπη των πολλών ταχυτήτων στην πράξη.
Αν κάποιοι δεν μπορούν να φαντασθούν πώς θα έλθει η πολυθρύλητη Ευρώπη των πολλών ταχυτήτων και, παραφράζοντας το ποίημα του Ωντεν, αναρωτιούνται αν θα έλθει χωρίς προειδοποίηση, καθώς θα σκαλίζουν τη μύτη τους, αν θα τους χτυπήσει την πόρτα το πρωί ή αν θα τους πατήσει το πόδι στο λεωφορείο, εδώ έχουν την απάντηση στις απορίες τους. Η Ευρώπη των πολλών ταχυτήτων θα έλθει όπως ο έρωτας: εκεί που δεν το περιμένεις, τελείως φυσικά.
Κοροϊδίες
Αυτός ο άγνωστος που θα εκλεγεί πρόεδρος της Δημοκρατικής Συμπαράταξης θα προεδρεύει ενός ενιαίου χώρου ή, μήπως, καλό θα ήταν να στηθεί και ξεχωριστή κάλπη για τη διάλυση ή μη των συνιστωσών του νέου κόμματος;
Το ερώτημα ετέθη χθες από γ΄ διαλογής παράγοντα της ΔΗΣΥ και πρέπει να αποδοθεί είτε σε σοβαρά διανοητικά θέματα του ερωτώντος είτε σε σκοπιμότητα υπονόμευσης της διαδικασίας ενοποίησης του Κέντρου. Διότι, οποιοδήποτε ερώτημα τεθεί στην εκλογική διαδικασία συγχρόνως με την επιλογή αρχηγού υπονομεύει, αυτομάτως, τη δικαιοδοσία του νέου προέδρου. Η προσπάθεια αυτή αξίζει μόνον εφόσον συνιστά μια νέα αρχή· και νέα αρχή με αρχηγό περιορισμένης ευθύνης δεν γίνεται. Εφόσον ο σκοπός είναι η ενοποίηση του χώρου, οι εκ των προτέρων εξαιρέσεις είναι κοροϊδίες, που υποκρύπτουν σκοπιμότητες.
Συνεπώς, επειδή εκείνος που έκανε την πρόταση ήταν ο βουτυράτος Θανάσης Θεοχαρόπουλος της ΔΗΜΑΡ, αποκλείω κατηγορηματικά ως κίνητρό του την ηλιθιότητα. Προφανώς, κίνητρό του είναι να εμποδίσει την ενοποίηση. Στη χαλαρή συνομοσπονδία χωρίων και κωμοπόλεων (όπως είναι σήμερα η ΔΗΣΥ) ο κάθε Θεοχαρόπουλος αισθάνεται ασφαλέστερος για την αυτονομία της παρέας του, παρά μέσα στο καζάνι της πόλης. Πολύ φυσικό να είναι αυτό το ένστικτο αυτοσυντήρησης κάθε παρασιτικού οργανισμού, όπως η ΔΗΜΑΡ.
ΥΓ.: Αν κάποιοι, τέλος πάντων, ανησυχούν για τον καταμερισμό της κρατικής επιχορήγησης (από την οποία εξαρτάται ένας κόσμος επαγγελματιών για την επιβίωσή του) ή ανησυχούν για την κληρονομιά των χρεών του ΠΑΣΟΚ, αυτά μπορούν να συζητηθούν ευθέως στην προεκλογική εκστρατεία. Η ευθύτητα και η ειλικρίνεια θα αξιολογηθούν δεόντως από τους ψηφοφόρους. Το ίδιο και οι βλάχικες κουτοπονηριές, είμαι βέβαιος.
Ο επόμενος!
Μετά το χθεσινό (την κατάργηση των εισαγωγικών στο πανεπιστήμιο, που κατέληξε σε διπλασιασμό των εξετάσεων…) και κρίνοντας από το περίλυπο ύφος του Κ. Γαβρόγλου καθώς έσερνε το βήμα του προς το υπουργικό συμβούλιο, μένω βέβαιος ότι ο Τσίπρας ήδη αναζητεί τον τέταρτο υπουργό Παιδείας των κυβερνήσεών του…