Είχα την τύχη να συζητήσω με τον Μιχάλη Δερτούζο, τον σπουδαίο επιστήμονα που έφερε κοντύτερα στους πολλούς τα επιτεύγματα της πληροφορικής, τον άνθρωπο χωρίς τον οποίο «δεν θα υπήρχε το www.» όπως έχει πει ο Tim Berners Lee, εφευρέτης του Ιντερνετ. Πρέπει να ήταν στα 1992· τον είχε προσκαλέσει ο Γιάννης Παλαιοκρασσάς, υπουργός Οικονομικών του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, να γνωμοδοτήσει για τη μηχανοργάνωση των εφοριών.
Πρώτα εκσυγχρονίζεις τις διαδικασίες, πρώτα κόβεις τη γραφειοκρατία που δεν χρειάζεσαι, πρώτα αλλάζεις τους νόμους, πρώτα μειώνεις το κράτος και μετά το μηχανοργανώνεις, μου εξήγησε.
Ηταν τότε πολύ νέος ο νυν πρωθυπουργός. Το μυαλό του ήταν να διακριθεί ως καλός Κνίτης στην κατάληψη του Πολυκλαδικού της Πανόρμου. Μάλλον αδιαφόρησε και δεν πρόσεξε ούτε εκείνες ούτε όσες (και είναι πολλές) προσπάθειες έχει κάνει η χώρα για να περάσει στην εποχή της ηλεκτρονικής διακυβέρνησης. Απλώς ο ίδιος δεν έχει δώσει ποτέ την παραμικρή μάχη για τον εκσυγχρονισμό του κράτους. Γι’ αυτό του μοιάζουν όλα τόσο καινούργια και νομίζει ότι αυτός και οι συνεργάτες του είναι οι πρώτοι που ασχολούνται με τα αυτονόητα. Λογικό, θα μου πείτε· η παράταξη της λεγόμενης «αριστεράς», πάντοτε αντιδραστική, προτιμά να προστατεύει τη γραφειοκρατία των δήθεν «δικαιωμάτων». Δικαίως λοιπόν κρατούσα «μικρό καλάθι»: ο κ. Τσίπρας αποφεύγει τα δύσκολα και να συγκρούεται με το κατεστημένο της δημόσιας διοίκησης.
Οι εξαγγελίες του, γεμάτες βερμπαλισμούς και σχέδια επί χάρτου, έργο προφανώς κάποιας ομάδας συμβούλων, δεν αξιοποιούν τις ήδη πληρωμένες από τον λαό και τα κοινοτικά ταμεία μελέτες και εμπειρίες. Ελπίζει μόνον ότι θα χρυσώσει το περιτύλιγμα όσων οι άλλοι, οι μνημονιακοί έχουν καταγράψει. Τα οποία, άλλωστε, η κυβέρνηση έχει υποσχεθεί να κάνει, όπως της υπενθυμίζουν Μέρκελ και Σόιμπλε, Μακρόν και Λαγκάρντ και όλοι οι διεθνείς παράγοντες που βαρέθηκαν να τους κοροϊδεύει το ελληνικό κατεστημένο, πολιτικό και επιχειρηματικό. Τελευταίο επεισόδιο, οι δήθεν φιλεργατικές ρυθμίσεις της κυρίας Αχτσιόγλου, με τη «σημαντικότερη» απ’ αυτές να δημιουργεί πρόσθετη συνδικαλιστική γραφειοκρατία και ευρύτερη κρατική παρέμβαση στην ιδιωτική οικονομία.
Η μεγαλύτερη απογοήτευση είναι η δειλία που αναδεικνύεται από όσα παρέλειψε να αναφέρει ο πρωθυπουργός. Το κύριο θέμα της δημόσιας διοίκησης είναι η αναδιοργάνωση των λειτουργιών της, η αξιολόγηση των λειτουργών της, η μέτρηση της αποδοτικότητάς της και η κατ’ αυτές τις αναλογίες ανακοστολόγησή της. Τα γράφει «χαρτί και καλαμάρι» το επικαιροποιημένο μνημόνιο στο 5ο κεφάλαιό του. Τι δεν κατάλαβε η κυβέρνηση;